UE

Ukraina nie walczy ani o liberalną demokrację, ani o bardziej zjednoczoną Unię Europejską. Walczy o własną narodową suwerenność.

Decyzja Putina o odcięciu od rosyjskiego gazu Polski i Bułgarii nie jest niczym innym, jak wysłaniem pierwszego „pocisku” w stronę UE.

Należy oczekiwać, że władze Unii zechcą zdecydować, jak uniknąć występowania w dwóch rolach jednocześnie: jako strony w sporze i jako instancji nadrzędnej zachowującej neutralność wobec skonfliktowanych stron.

Polityczny program federalnej Europy – „Stanów Zjednoczonych Europy” – nigdy jeszcze nie był tak wyraźny jak dziś. Jednoznacznie można uznać to za tworzenie się imperium.

Dziś piątek, 8 kwietnia, a to jest Popołudniowe Espresso. Zapraszamy Państwa na łyk informacyjnego espresso – esencję mijającego dnia i inspirację na pozostałą jego część. Wyłącznie to, co najważniejsze 🇺🇦

Unijni przywódcy mają przekazać Chińczykom, że ich wsparcie dla Rosji może zagrozić wzajemnym relacjom gospodarczym. 

Jest piątek, 25. lutego, a to jest Popołudniowe Espresso. Zapraszamy Państwa na łyk informacyjnego espresso – esencję mijającego dnia i inspirację na pozostałą jego część. Wyłącznie to, co najważniejsze 🇺🇦

Patrząc na rozpiętość tematyczną, zakres merytoryczny europejskiej agendy cyfrowej, ambitne podejście w tym zakresie, charakteryzujące zarówno prezydencję francuską, jak i obecną Komisję Europejską, można być pewnym, że obecne półrocze będzie ważnym okresem w UE dla otoczenia regulacyjnego i biznesowego w obszarze szeroko rozumianej tematyki transformacji cyfrowej.

To nie obecny polski rząd, ale obywatele Francji i Holandii zablokowali próbę wyraźnej konstytucjonalizacji UE w referendum zaledwie rok po jej rozszerzeniu w 2004 r. Traktat konstytucyjny „miałby być traktatem, który nie tylko nie naruszałby prawa UE, ale także nie byłby traktatem konstytucyjnym”. Podczas gdy traktat konstytucyjny „skodyfikowałby doktrynę supremacji prawnej UE”, postanowienie to zostało usunięte z jego następcy, traktatu lizbońskiego, co ponownie wskazuje, że konsensus w sprawie supremacji prawnej UE nie jest tak silny, jak się często twierdzi.

Trudno sobie wyobrazić, żeby nagle pojawiła się jedna, uniwersalna, pasująca każdemu państwu członkowskiemu Unia. Z prostej przyczyny: nie ma czegoś takiego jak europejski Demos.

Sprowadzanie przez Białoruś z Bliskiego Wschodu samolotami kolejnych już tysięcy migrantów do Mińska i próba przerzucenia ich nielegalnie przez wschodnie granice Unii Europejskiej to nic innego jak kolejne działania hybrydowe ze strony Rosjan – tym razem testujące solidarność europejską. Litwa i Polska zdają ten egzamin przy wsparciu innych krajów Unii.

Unia Europejska zmienia się w ten sposób, że w coraz większym stopniu wyraża interesy państw, które są dłużej w Unii, zwłaszcza państw największych (Niemiec, Francji etc.). Państwa te miały bowiem największy wpływ na stanowienie zasad. Np. zasady głosowania w UE zmieniały się w taki sposób, że uprzywilejowały państwa największe. Z kolei przyjęcie euro służyło w większym stopniu Niemcom niż np. Grecji. Nie jest zatem tak, że wszyscy w takim samym stopniu korzystają z członkostwa w Unii Europejskiej.

Wygląda na to, że Unia może mieć nadzieję najwyżej na zmianę rządu w zbuntowanych środkowoeuropejskich państwach członkowskich. Rodzi to jednak trudne pytania o charakter UE jako podmiotu politycznego. W sytuacji, w której Unia Europejska potrafi współpracować wyłącznie z uległymi rządami i politykami wpisującymi się w określoną ideologię, niektórzy „obywatele UE” zaczynają być naprawdę równiejsi od innych.

Historia integracji europejskiej pokazuje, że najgłębsze jej kryzysy są reakcją na zbyt daleko idące zapędy federalistyczne.

Jeśli Niemcy chcą mieć wpływ na losy Unii Europejskiej, to potrzebują do tego partnerów. Ze wszystkich części Unii.

„Projekt europejski znajduje się w głębokich kłopotach, ale zasługuje na to, by go bronić” – przekonywał Timothy Garton Ash w 2019 r., na chwilę przed wybuchem pandemii. Tylko czy Europa sama tego chce?