świat

Europejczycy muszą zrozumieć, że bez NATO nie ma bezpieczeństwa w Europie. 80 proc. wydatków na obronę NATO pochodzi od sojuszników spoza Unii Europejskiej.

Cały świat patrzy na Paryż. Ceremonia otwarcia Igrzysk Olimpijskich wywołała co prawda różnorakie komentarze, dwóch rzeczy jednak nie można Francuzom odmówić: dumy z własnej kultury i historii oraz rozmachu. O spektaklu rozegranym na Sekwanie, w deszczowym Paryżu, z udziałem tłumów z całego świata, długo jeszcze będzie się mówić.

Dwa kraje nie schodzą z nagłówków mediów: Francja i Stany Zjednoczone. Im też poświęcamy najnowsze wydanie tygodnika „Wszystko Co Najważniejsze”.

Wszyscy wiemy, o co toczy się gra: nowa konfrontacja między amerykańsko-europejskim i rosyjsko-chińskim blokiem sił prowadzi świat ku przepaści. Przerażająca wizja trzeciej, a tym samym ostatniej wojny światowej, przed którą przestrzegał papież Franciszek, staje się z geopolitycznego punktu widzenia coraz bardziej prawdopodobna.

„Gówno mnie obchodzi NATO” – tak były prezydent Donald Trump wyraził kiedyś swój stosunek do najstarszego i najsilniejszego sojuszu wojskowego Ameryki. Wypowiedź ta, wygłoszona w obecności Johna Boltona, ówczesnego doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego, nie była zaskoczeniem. Trump kwestionował wartość amerykańskich sojuszy na długo przed swoim wejściem do świata polityki. O Europejczykach napisał kiedyś, że „ich konflikty nie są warte krwi Amerykanów. Wycofanie się z Europy pozwoliłoby naszemu państwu zaoszczędzić miliony dolarów rocznie”.

W najnowszym wydaniu tygodnika „Wszystko Co Najważniejsze” piszemy o tym, kto rządzi światem. A w zasadzie wyjaśniamy czym jest grupa G7: siedem największych, rozwiniętych gospodarek i demokracji na świecie — Stany Zjednoczone, Japonia, Niemcy, Wielka Brytania, Francja, Włochy i Kanada.

Rok 2024 został już nazwany „najbardziej wyborczym rokiem w historii”. Blisko połowa populacji globu pójdzie w tym roku do urn wyborczych. A głosowanie takie jest w końcu jednym z najważniejszych aspektów demokracji.

Na łamach „Wszystko co Najważniejsze” ze szczególną pieczołowitością analizujemy i śledzimy to, czym żyje świat — nasza Europa zwłaszcza. Bez wątpienia jednym z najważniejszych procesów, które możemy obserwować w ostatnich latach są zmiany, zachodzące w kulturze i obyczajowości. 

Wizja świata leżąca u podstaw cywilizacji zachodniej stała się motorem przemian, nowoczesności, postępu. Ludzie skłonni byli pracować nieustannie nad poprawą swojego bytu, aż do wyśnionej doskonałości.

Czy świat pęka w szwach na naszych oczach? Można byłoby tak sądzić, śledząc to, co dzieje się dookoła. Można też spierać się o nazewnictwo, ale trudno nie dostrzec, że świat w którym żyjemy, po prostu się zmienia.

Każdy stypendysta Narodowej Agencji Wymiany Akademickiej to nie tylko ambasador NAWA, ale przede wszystkim ambasador Polski na świecie.

Kolejne czerwone paski nie znikają z ekranów. Kto z Państwa ma jeszcze telewizor w domu, ten wie. Na świecie dzieje się tyle, że wymieniać można długo: wojny, rewolucje, kryzysy. Ale przecież dzieje się też dużo dobra.

Polska to tolerancja, kult wolności, heroiczna waleczność i sztuka wielkich artystów, którzy opowiadali światu, co to jest Polska, gdy jej nie było na mapie świata, i przygotowywali jej odrodzenie.

Zachęcam Państwa, aby razem z naszymi autorami zastanowić się nad możliwymi scenariuszami dla świata. Miles YU, główny doradca ds. Chin sekretarza stanu USA Mike’a Pompeo, twierdzi że wielkiej wojny z Chinami jeszcze nie będze. Brytyjscy eksperci William COURTNEY i Peter A. WILSON wieszczą zaś, że w przyszłości to Polska i Ukriana będą wraz z NATO bronic centrum Europy na pierwszej linii frontu. Serdecznie polecam oba te teksty!

W oczekiwaniu na ukraińską kontrofensywę świat zastanawia się, jak kształtować się będzie światowy ład pod koniec 2023 roku. Nowy król Wielkiej Brytanii, spadające znaczenie dolara i technologia, której rozwój jest tak szybki, że zdaje się wymykać ludzkiemu opisowi.

Nie można bowiem wykluczyć zwycięstwa Ukraińców nad armią rosyjską, dymisji moskiewskiego tyrana, znacznej redukcji inflacji (którą w dużej mierze wywołały wąskie gardła dostaw – zjawisko to zaczyna powoli ustępować). Być może Niemcy dojdą do przekonania, że amerykański suzeren nie jest w stanie dać im więcej niż rosyjscy dostawcy i chińscy klienci, co w konsekwencji skłoni je do zaproponowania wielkiego planu odbudowy – rękami Europejczyków – Europy Wschodniej i Ukrainy, który mógłby objąć także Rosję, gdy ta stanie się demokratyczna.

Od 1870 do 2010 roku minęło 140 lat. Kto w 1870 roku, klepiący typową wówczas biedę, pomyślałby, że w roku 2010 ludzkość będzie w stanie zapewnić każdemu człowiekowi więcej zasobów materialnych, niż można było sobie wtedy wyobrazić? I kto by pomyślał, że ludzkość nie będzie w stanie wykorzystać tych zasobów do zbudowania czegoś na kształt prawdziwej utopii?

Humanitaryzm nie ma na celu wzmacniania sprawczości, lecz jedynie podtrzymywanie życia. Można wręcz powiedzieć, że służy promowaniu zależności. Humanitaryzm zwiastuje system powiernictwa. Nie trzeba wielkiego wysiłku intelektualnego, aby stwierdzić, że odpowiedzialność za ochronę zawsze była obowiązkiem suwerena. Nie chodzi o to, że wprowadzono nową zasadę, ale raczej o to, że radykalnie zmieniono jej warunki.

Rozwój technologiczny wzrasta równomiernie ze wzrostem przypadków depresji i innych chorób cywilizacyjnych, w tym chorób serca, cukrzycy i nowotworów. Moim zdaniem nie żyjemy w najlepszym możliwym świecie. Żyjemy w świecie najbardziej wygodnym.

Wywiad Ambasadora Aleksandra Surdeja, Stałego Przedstawiciela RP przy OECD i Dziekana Korpusu Ambasadorów OECD z JE Donaldem Johnstonem, byłym Sekretarzem Generalnym OECD (1996-2006), który w 1996 r. wprowadzał Polskę do OECD.

Jedną z najważniejszych bitew, w której Polacy i Brytyjczycy walczyli ramię w ramię, była niewątpliwie bitwa o Anglię.

„Tak bardzo was uwielbiamy… ale nie rozumiemy, dlaczego Francja, nasz historyczny sojusznik, nie przyszła nam z pomocą w 1939 roku, gdy zostaliśmy napadnięci przez Niemców” – gdy usłyszałem to pytanie po raz pierwszy, jeszcze nie mówiłem po polsku na tyle dobrze, by je zrozumieć i na nie odpowiedzieć. Ale pytanie się powtarzało. Trudno było mi uwierzyć, że to prawda. Tematyka roku 1939, a nawet lat 1939–1945 przedstawiana jest na lekcjach historii we francuskich liceach inaczej niż w Polsce. Niestety, młodym Francuzom nie opowiada się o tej „zdradzie”.

Yuval Noah Harari to jeden z głośnych obecnie futurystów. Nie ma w tym nic dziwnego, otaczający nas świat przyspiesza i większość zastanawiających się nad nim zgadza się, że w 2050 r. będzie wyglądał zupełnie inaczej, również inaczej, niż potrafimy sobie wyobrazić. Na pewno marzenie, by było, tak jak było, jest mrzonką. Ale co z rzeczy dla nas wartościowych warte jest zachowania, co uda się zachować?

Ameryka próbuje wykorzystać swe, topniejące zresztą w związku z nadchodzącym Brexitem wpływy w Europie, by ograniczyć rolę, wpływy i znaczenie Niemiec w Europie. Liczne europejskie „kryzysy” spowalniają proces integracji tego kontynentu, co przyjmowane jest z równą satysfakcją zarówno na Kremlu, jak i w Białym Domu. Negocjacje ze słabszym podmiotem zwykle są bardziej efektywne, a słabości Europy nie da się dziś już ukryć.

Zniesienie ceł na prawie 90 procent produktów rolnych i rybnych, ochrona regionalnych produktów rolnych i włączenie sektora usług, w tym handlu elektronicznego, do relacji gospodarczych to tylko wybrane korzyści, które przyniesie nowa umowa. Pojawią się także ułatwienia migracyjne dla przedsiębiorców i możliwość wzajemnego uznawania kwalifikacji.

Scenariusz pesymistyczny dla Europy to rozwój wypadków prowadzący — być może szybciej, niż ktokolwiek się spodziewa — do de facto rozpadu dzisiejszej Unii, z ewentualnym zastąpieniem jej przez, zapewne ograniczoną, wspólnotę wyłącznie gospodarczą.

Czego głowa Kościoła zrzeszającego 1,8 miliarda wyznawców na całym świecie szuka w krajach niewielkich z punktu widzenia światowej polityki? Zrozumienie tej kwestii tkwi w filozofii wyznawanej przez papieża Franciszka.

Mieszkańcy Kolumbii odrzucili w referendum propozycję pokojowego porozumienia z partyzantką FARC. Jednak za odrzucony przez obywateli projekt porozumienia Pokojową Nagrodę Nobla odebrał prezydent Kolumbii Juan Manuel Santos. Jak to się stało, że docenione na arenie międzynarodowej porozumienie nie przekonało samych Kolumbijczyków?

Wielka brazylijska burżuazja nie śpi i odczuwa na swoich bankowych saldach napięcia wynikające z recesji. Wielokrotnie dała jasno do zrozumienia, że nie brzydzi się militarnej i policyjnej przemocy, kiedy potrzebuje odzyskać pełnię kontroli nad procesami ekonomicznego podziału bogactwa; że nie zawaha się siłą przenieść koszty stagnacji na tych, którzy i tak mają najmniej, wracając na drogę pogłębiania rozdzierających kraj ekonomicznych nierówności.

Wirus zika, ebola, a wcześniej SARS i ptasia grypa. Szybciej od epidemii szerzy się panika, jaką budzą. W rzeczywistości całkowita liczba ofiar wszystkich tych infekcji jest niewspółmierna do liczby przypadków głównych chorób zakaźnych, o których mówi się dużo mniej: biegunki, gruźlicy, AIDS, malarii, tężca czy odry. W wyniku chorób niezakaźnych, takich jak udary i ataki serca, umiera jeszcze więcej ludzi.

Dnia 21 marca przypada Newroz — kurdyjski Nowy Rok, najważniejsze święto naszego narodu. Tegorocznemu Newrozowi towarzyszą jednak sprzeczne uczucia — wciąż trwa wojna z tzw. Państwem Islamskim, na której giną kurdyjscy Peszmergowie. Spowodowany przez nią kryzys humanitarny i finansowy sprawił, że świąteczne obchody w Regionie Kurdystanu będą skromne i pełne zadumy.

Trudno się dziwić, że ludzie z zagrożonych części świata uciekają przed dotkliwymi powodziami czy suszami. Już dziś służby graniczne UE nie są w stanie skutecznie kontrolować przemieszczeń ludności, czego wyraźnym obrazem jest kryzys migracyjny. Łącznie, w ciągu ostatnich 7 lat prawie 160 milionów ludzi zostało zmuszonych do zmiany miejsca zamieszkania w związku z ekstremalnymi zjawiskami pogodowymi.

„Z nagłówków gazet zbyt często wyłania się refleksja o przepaści między naszą rzeczywistością a światem bez ubóstwa. Autorzy tych tytułów nie widzą jednak wszystkich wysiłków, które zrobiono, by pomóc najbiedniejszym. Gdyby świat dotrzymywał obietnic składanych najbardziej potrzebującym, byłaby to wiadomość na pierwsze strony gazet”