wojna

Regiony przyfrontowe poniosły największe straty — pod względem zasobów ludzkich, gospodarczych i kulturowych.

Zaczyna się drugi miesiąc okupacji części obwodu kurskiego przez wojska ukraińskie. Wiele napisano o strategii i celach Ukrainy, znaczeniu tej ofensywy i reakcjach Rosji. Zamiast przywoływać wielorakie argumenty, skupmy się na kilku prostych pytaniach. Co ta odważna operacja mówi nam o stanie rosyjskiej armii? O mentalności rosyjskich przywódców? O stanie rosyjskiego społeczeństwa?

„Wielka strategia” stanowi wentyl bezpieczeństwa, przez który w państwach głęboko sfrustrowanych uwalnia się ściśnięta nienawiść do reszty świata.

Nie milkną głosy na temat możliwego, potencjalnego zakończenia wojny na Ukrainie. Coraz częściej słychać także komentarze, dotyczące oceny ukraińskiego natarcia w obwodzie kurskim. Rosja nie przestaje jednak bombardować i niszczyć ukraińskich miast, a ofiarami ataków z powietrza są przeważnie cywile.

Cały świat pamięta o tragedii blokady ukraińskiego Mariupola w lutym-marcu 2022 roku, ale bardzo mało jest informacji o tym, jak żyło się w mieście wcześniej, a jeszcze mniej o tym, co dzieje się tam obecnie. Spróbujmy „spojrzeć” na Mariupol oczami jego mieszkańców: zarówno tych, którzy wyjechali, jak i tych, którzy pozostali do dziś.

Baza straty.pl – zwana tak popularnie od adresu strony internetowej – to swoiste repozytorium bólu i cierpienia; to zbiór informacji o ludzkich dramatach z okresu najkrwawszej wojny w dziejach świata. Są w niej zgromadzone informacje dotyczące m.in. oficerów i żołnierzy Wojska Polskiego, więźniów, członków konspiracji, ofiar Holocaustu, egzekucji, robotników przymusowych, nieletnich ofiar wojny, siłą wcielonych do Wehrmachtu.

Wojna, jak wszystkie działania, zaczyna się w umysłach i emocjach lu­dzi, ale czy umysły i emocje można zmienić? – pyta Kenneth WALZ.

Wojna na Ukrainie nie jest jakąś regionalną sprzeczką. To brutalna wojna kolonialna o globalnych konsekwencjach, w której zginęło lub zostało rannych już ponad milion osób. Gdyby Putin podbił Ukrainę, inni przywódcy z imperialnymi ambicjami poszliby w jego ślady.

Niemieccy kaci zrobili wiele, by zatrzeć ślady swych zbrodni w chojnickiej Dolinie Śmierci. Po wielu latach wydobyliśmy szczątki ofiar z bezimiennych dołów i zapewniamy im godny pochówek.

Najnowsze wydanie tygodnika „Wszystko Co Najważniejsze” poświęcamy więc analizie historii, której powiew czuć zwłaszcza dzisiaj.

Brak stanowczej polityki przeciwko Hitlerowi utwierdził go w mniemaniu, że duże państwa europejskie nie chcą walczyć, a mniejsze może łatwo pokonać. Gdyby Europa dała stanowczy odpór Putinowi w 2014 r., nie byłoby pełnoskalowej wojny na Ukrainie w roku 2022.

Ukrainie udało się przetrwać, powstrzymać ofensywę znacznie silniejszego wroga, a nawet odzyskać większość okupowanego terytorium. A wszystko to dzięki niesamowitemu bohaterstwu i poświęceniu ukraińskich żołnierzy. Kto ponosi winę za porażkę przygotowań – najprawdopodobniej dowiemy się po wojnie, a przynajmniej po jej gorącej fazie.

Jeden z pisarzy informuje, że część nakładu jego książki przetrwała. Będzie można kupić nawet takie lekko nadpalone egzemplarze, które pachną dymem, a nawet otrzymać autograf na tych przypalonych stronach.

Wyobrażam sobie, jak wyjątkowy będzie ten dzień, kiedy z lotniska boryspolskiego znowu wystartuje samolot pasażerski.

Walka się rozpoczęła, a stawka jest wysoka. Czas, by Europejczycy wreszcie to zauważyli.

80 lat temu polscy żołnierze zdobyli Monte Cassino. Daleko od rodzinnych stron walczyli „za wolność naszą i waszą”.

„Nie staniemy się nigdy społeczeństwem równym Zachodowi, jeżeli ograniczymy się do krzewienia u nas kultu Zachodu” – pisał Władysław Grabski. Ciągle aktualne.

„Byłam przygotowana na śmierć mojego ukochanego, ponieważ poprzednie miejsca, w których służył, były bardzo niebezpieczne” – wspomina Jaryna Heraszczenko z Zaporoża, założycielka projektu wsparcia psychologicznego dla żon poległych żołnierzy „Kochanie, ja żyję”.

W dniach 15–17 marca w Rosji odbyły się tak zwane wybory prezydenckie. „Tak zwane”, ponieważ jak uznały praktycznie wszystkie cywilizowane kraje, nie były one ani uczciwe, ani sprawiedliwe. Ostatecznie nie były to w ogóle wybory, ponieważ faktycznie nie było alternatywy, gdyż wszyscy mniej lub bardziej wartościowi politycy, którzy mogliby konkurować z urzędującym prezydentem, byli albo martwi, albo w więzieniu, albo zmuszeni do emigracji.

Tegoroczna wiosna to czas podsumowań. Trudno się dziwić — spoglądając na to, co dzieje się za wschodnią granicą Polski ale też antycypując zbliżające się wybory europejskie, można się zastanawiać: jak kreślić scenariusze na przyszłość w tak niestabilnej sytuacji?