Bitwa Warszawska 1920 r. to jeden z najważniejszych momentów polskiej historii. Do dziś w Polsce nie ma jednak monumentu ani muzeum poświęconego temu wydarzeniu. Powinniśmy dążyć do tego, by w Warszawie stanął łuk triumfalny na miarę tego w Paryżu, który przypomni każdemu o jednej z przełomowych chwil w dziejach Europy, a zarazem doda stolicy uroku i stanie się jednym z jej znaków rozpoznawczych.

Krzysztof K. Baczyński był klejnotem polskiej kultury. Podczas Powstania Warszawskiego ten skarb został nam bezpowrotnie odebrany.

Stosunek Trumpa do NATO i wojny na Ukrainie nie jest novum, ale ma korzenie w tradycji strategicznej USA, której częścią jest izolacjonizm.

Unia polsko-litewska pozwoliła obu krajom skutecznie hamować imperialną politykę Moskwy przez 250 lat.

Konflikt w tak dużym i niejednorodnym narodzie jak polski jest nieunikniony. Nie ustrzegli się go nawet Ojcowie Niepodległości.

Lądowanie w Normandii 6 czerwca 1944 r. było największym desantem wojskowym w dziejach wojen. Słynny D-Day na stałe zapisał się w historii.

Jeśli wśród naszych elit politycznych znajdują się osoby, które pobierały lekcje od włoskiego myśliciela, warto aby wróciły raz jeszcze do jego przesłania.

Patriotyzm to jeden z fundamentów etosu Rzymian. Ich oddanie ojczyźnie, gotowość do poświęcenia i samoograniczenia na rzecz jej wielkości, innymi słowy, to, co określano jako amor patriae, caritas patriae bądź pietas in patriam, było jednocześnie siłą napędową rzymskiego imperializmu. Nie sposób tych dwóch kwestii rozgraniczyć.

NATO stanowi ewenement w historii stosunków międzynarodowych. Nie jest jednak pierwszą organizacją w dziejach o podobnym charakterze. Pod wieloma względami przypomina Związek Morski – starożytny sojusz greckich polis o wymiarze militarno-politycznym, na którego czele stały Ateny.

Mężczyźni walczyli o upowszechnienie praw wyborczych ponad dwa tysiące lat, natomiast kobietom zajęło to zaledwie stulecie. Sufrażystki nie osiągnęłyby jednak tak spektakularnego sukcesu, gdyby nie wcześniejsze zdobycze myśli oświeceniowej i dążenia do demokratyzacji życia politycznego w XVIII i XIX wieku. Trudno wyobrazić sobie zaistnienie tych procesów bez udziału mężczyzn.

Spór o żołnierzy wyklętych nie ma wymiaru wyłącznie merytorycznego, ale przede wszystkim ideowy i polityczny. Pamięć o nich oderwała się od rzeczywistości historycznej; przekształciła się w autonomiczny byt o randze symbolu, z którym można postąpić tylko w dwojaki sposób: albo zdeptać, albo postawić na piedestale. Pomiędzy sferą sacrum i profanum nie leży już nic – z wyjątkiem prawdy.

Cud pierwszej wolnej elekcji wymykał się logice. Był szczytową formą dojrzałości obywatelskiej najlepszego pokolenia polskiej i litewskiej szlachty. Jednocześnie stał się pułapką dla przyszłych generacji.

Kazimierz Jagiellończyk władał Polską przez niemal pół wieku (1447–1492). Jego panowanie przypadło na czas wielkich przeobrażeń, podczas których rodziły się nowa Europa i nowy świat. Historycy nazywają umownie drugą połowę XV stulecia przełomem epok, okresem przejścia między średniowieczem a nowożytnością. Istnieje szereg analogii między tamtym momentem dziejów a współczesnością

Sztuka będąca zjawiskiem uniwersalnym i ponadhistorycznym, odpowiadającym potrzebom ludzkiej natury, doskonale sprawdza się jako skuteczne narzędzie narracyjne w rękach władzy.

Założenie, wedle którego autonomia i modernizacja Królestwa Polskiego trwałyby, gdyby nie wybuch powstania listopadowego, nie uwzględnia interesu rosyjskich elit, ich wizji polskości oraz planów wobec nadwiślańskiej prowincji.

Zasadnicze pytanie w związku z funkcjonowaniem mitu napoleońskiego w Polsce nie brzmi: „dlaczego” ani „jak” powstał, ale co w biało-czerwonej legendzie Bonapartego jest faktem, a co ułudą i jakie wnioski z epopei napoleońskiej Polacy mogą wyciągnąć dzisiaj

Lęk przed polskością – podskórny, czasem nieuświadomiony, lecz zapisany w rosyjskim kodzie kulturowym – to wciąż obecna fobia rosyjskich elit.

Tytuł niniejszego tekstu stanowi nawiązanie do eseju Mordechaja Paldiela Bohaterscy Polacy czasu wojny. Pragnę podkreślić w ten sposób szczególny charakter osiągnięć 1. Dywizji Pancernej, której szlak bojowy, prowadzący od zwycięstwa do zwycięstwa, był naznaczony heroizmem i okupiony krwią. Na końcu bohaterskiej drogi czekała kapitulacja III Rzeszy i polska flaga powiewająca nad niemieckim miastem Wilhelmshaven.

„Operacja polska” NKWD z lat 1937–1938 była ludobójstwem, w wyniku którego śmierć poniosło co najmniej 111 091 niewinnych osób. To wydarzenie nie mniej ważne i nie mniej godne upamiętniania niż zbrodnia katyńska czy rzeź wołyńska.

Wywalczyć pokój z Rosją to szalenie trudne zadanie. Utrzymać go – to niemal niemożliwa sztuka.