Cierpienie zbliża nas do siebie, a uznanie, że należymy do tego samego kruchego rodzaju ludzkiego, pomoże zbudować bardziej zintegrowaną i pokojową przyszłość.
Przestając być „demokratycznym sumieniem”, Rada Europy staje się niepotrzebna. Nie może konkurować z Unią Europejską pod względem znaczenia. Nie ustanawia żadnych wiążących praw, a nawet nie egzekwuje przestrzegania reguł przez swych członków. Zakłamuje własną symbolikę.
W czasie pandemii poczucie wyborców, że elity ich zaniedbują, nie osłabło. Jedna forma protestu uruchamia kolejną i prowadzi do spirali przemocy.
Państwo jest silniejsze niż jedna partia i jedna rządowa ekipa. Ale by tę siłę wykorzystać, trzeba się nauczyć partnerstwa.
Kryzys gospodarczy i związane z nim zagrożenia wewnętrzne i zewnętrzne będą tym, co prawdopodobnie rozstrzygnie o dalszych losach Unii Europejskiej i poszczególnych krajów.
Szwajcaria wydaje się oazą zdrowego rozsądku. Wyborcy potrafią blokować rozdawnictwo socjalne. Nie ma wojen ani rewolucji. Nie pali się bibliotek, wielu mieszka tam, gdzie mieszkał ojciec i dziad. Nie przesuwano dawno granic ani nie bombardowano niczego. To oczywiście szczęście, ale szczęściu temu trzeba było też pomóc.
Konfederacja Szwajcarska obchodzi w tym roku 730 lat swojego istnienia
Czy Stany Zjednoczone nadal będą „Shining City on the Hill” – miastem na wzgórzu, olśniewającym świat swoimi ideałami? Czy też jego miejsce zajmie „Nowa Ameryka” – zmieniona od fundamentów nie do poznania – będąca rezultatem realizacji działań przedstawicieli ideologii progresywistycznej, którzy dziś sprawują władzę?
Nie jest prawdą, że kryzys związany z COVID-19 wymaga od nas nowego kontraktu społecznego albo innego ułożenia relacji państwo – obywatel. Potrzeba, tylko i aż, wypracowania skuteczniejszych metod walki z przyszłymi pandemiami, doskonalszego zarządzania kryzysowego, lepszego planowania.
Uprawianie polityki stało się ważniejsze od rządzenia, a sfrustrowanym wyborcom wmawia się, że winę za zły stan rzeczy ponosi zawsze ta druga strona. W dodatku demokraci przesunęli się na lewo, a politycy republikańscy stali się bardziej konserwatywni.
Możemy przywrócić porządek w Europie, kładąc kres jałowemu konfliktowi z Europejczykami ze środka i wschodu kontynentu. Unia Europejska musi w końcu zaakceptować suwerenność i odrębność kulturową każdego kraju.
W walce o wpływy różnica sił ma charakter nie tyle technologiczny, ile sprowadza się do braku równowagi w zakresie „siły narracji”. W słowniku strategicznym Chin termin ten odnosi się do umiejętności nie tylko formułowania pociągających idei; chodzi też o to, by być słuchanym, móc wpływać na percepcję innych, a w ostatecznym rozrachunku kształtować międzynarodową konwersację.
Potrzebujemy faktów i spokojnych, merytorycznych dyskusji ludzi o nawet bardzo różnych poglądach, ale niezależnych w myśleniu i niepoddających się wąskim politycznym kliszom. Najwyższy czas, abyśmy wspólnie zaczęli się tego domagać.
Stoimy przed ważną decyzją – albo nieustająca kłótnia w parlamencie, mediach i na ulicach, skutkująca sukcesywnym osłabianiem państwa i jego powszechnego wizerunku, albo szacunek dla elementarnej kultury dialogu i dochodzenia do racjonalnych decyzji na rzecz jego wzmacniania.
Organizacja musi budować swą niezależność. Musimy potrafić współpracować z różnymi stronami politycznymi, nie dając się wciągać w spory, które zabijają współpracę i III sektor.
Rok 2019 został przez „The Washington Post” określony „rokiem protestów”.
Największe frakcje Parlamentu Europejskiego ogłosiły: Potwierdzamy konieczność wprowadzenia nowego mechanizmu ochrony budżetu UE, tam, gdzie nie przestrzega się praworządności lub gdzie istnieje systemowe zagrożenie dla wartości europejskich. Brzmi to szlachetnie i na dużym poziomie ogólności trudno nie przyklasnąć tej trosce. Kłopoty zaczną się jednak w chwili, gdy zechcemy być bardziej dociekliwi i poczniemy zastanawiać się, czym właściwie jest to systemowe zagrożenie i zwłaszcza czym, do diaska, są owe wartości europejskie.
Nie potrafię patrzeć spokojnie, gdy widzę, jak pod sztandarami, pod którymi oni walczyli, a ich koledzy tracili życie, bijąc się z godnością i po rycersku – jakieś bandziory wykrzykują, kto Polakiem jest, a kto nie jest, atakując przy tym przedstawicieli policji. Z szacunku dla flagi Polski, z szacunku dla odważnych ludzi ja nie mogę się na to godzić. Nikt z nas nie może.
Jednym z typów idealnych współczesnego sprawowania władzy uważa się formułę tzw. odpowiedzialnego rządu partyjnego. Termin wprowadził do politologii Austin Ranney w latach 60., ale do tej pory nie zaistniał on w polskiej praktyce politycznej po 1989 roku. Takie rządy charakteryzują się partiami z jasnym i realizowanym programem, z tradycyjnie masową bazą członkowską, trwale agregującymi interesy swoich członków wywodzących się ze stabilnych grup społecznych. Partie takie efektywnie kanalizują interesy i promują bazowane na nich programy przez umieszczanie swoich delegatów w parlamentach poprzez głosowania na listy partyjne często bez możliwości oddania głosu na poszczególnych kandydatów. Taki system charakteryzuje trwałość organizacyjna i efektywność przy urnach wyborczych.
Od jakiegoś czasu cieszą się popularnością książki katastroficzne. To stara tradycja, choć nie zawsze tak było. W latach 50. J.K. Galbraith głosił nadejście społeczeństwa obfitości, a we wczesnych 90. Francis Fukuyama koniec historii. Dziś Steven Pinker z panglossowym optymizmem podtrzymuje wiarę w Oświecenie. Są to jednak wyjątki. Dominuje schyłek, upadek, śmierć i samobójstwo. Zależnie od autora upadek może mieć przeciwstawne kierunki. Tu zajmiemy się prorokami nadchodzącego faszyzmu.
Europa podzielona jest na cztery części – z jednej strony mamy podział ekonomiczny wewnątrz strefy euro, między Północą i Południem, a z drugiej podział kulturowy i tożsamościowy, niemal filozoficzny, między Zachodem i Wschodem. Albo jeden z tych modeli pogodzi wszystkie pozostałe, albo europejskie imperium rozpadnie się na kawałki.
