demokracja

Cancel culture to odwrotność debaty uniwersyteckiej. Jej miarą jest cisza nigdy niewygłoszonych wystąpień mówców, których nie zaproszono lub których udział odwołano. Zamiast bronić prawa do zabierania głosu i wymagać od ludzi szerzących nieprawdę lub podsycających animozje i wrogość, aby uzasadnili swoje poglądy i ponosili odpowiedzialność za wynikające z nich krzywdy, cancel culture woli się mścić, uciszając oponentów.

Brazylijska demokracja przetrwała. To dobra wiadomość. Zła wiadomość jest taka, że demokracja wyszła z ostatniej bitwy osłabiona i nadwerężona. Ale w regionie Ameryki Łacińskiej nie tylko Brazylia będzie musiała znaleźć dobry sposób, aby przezwyciężyć kryzys polityczny, który uderza w podstawy systemów demokratycznych

Patrząc na rok 2023 z optymizmem, można zakładać powrót demokracji do łask po okresie pogorszenia jakości tego ustroju na świecie i kilku politycznych trzęsieniach ziemi w dużych, zaawansowanych gospodarkach. Autokracje są wyraźnie w odwrocie.

W demokracji liberalnej, przyjmującej zwykle formy prezydencką, semiprezydencką lub parlamentarną monarchia nie jest już często stosowanym rozwiązaniem.

Kryzys gospodarczy i związane z nim zagrożenia wewnętrzne i zewnętrzne będą tym, co prawdopodobnie rozstrzygnie o dalszych losach Unii Europejskiej i poszczególnych krajów.

Religie, ich różnorodność, pobudzają debatę, zmuszają do zadawania trudnych pytań i podejmowania dyskusji o sprawach fundamentalnych. W ten sposób wzmacniają demokrację.

Rok po zamachu stanu w Birmie walka się nie skończyła – to tyłu najnowszego odcinka podcastu “Wspólny Świat” poświęconego rocznicy zamachu stanu w Birmie (Mjanmie). O tym Mateusz M. KRAWCZYK rozmawia z prof. Michałem LUBINĄ z Instytutu Bliskiego i Dalekiego Wschodu Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Jeśli zależy nam na tym, aby stan polityki w demokracji się poprawił, musimy od czasu do czasu zająć się czymś innym niż polityką. Polityka musi wrócić na swoje miejsce – pisze prof. Robert B. TALISSE, filozof i politolog Uniwersytetu Vanderbilt w Nashville.

Każdy strajk to wołanie o elementarną sprawiedliwość. O to, by wzrost przychodów nie przekładał się tylko na zyski właścicieli, ale także na poprawę życia tych, którzy ten wzrost zapewnili, czyli pracowników. O to, by koszty katastrof, kryzysów i pandemii nie spadały wyłącznie na tych, którzy muszą pracować, by utrzymać siebie i swoje rodziny, ale także na tych, którzy żyją głównie z własności i pracy innych. Wreszcie o to, by zrozumieć, że niektóre zawody są kluczowe dla przetrwania i regeneracji sił całego społeczeństwa.

Przyjęło się uważać, że im liczniejsza klasa średnia, tym bardziej kraj jest demokratyczny. Ale w państwach postkomunistycznych klasa średnia ma silne tendencje autorytarne.

Jedynym skutecznym narzędziem dyscyplinowania polityków są wybory. Problem z dodawaniem przymiotników do słowa „demokracja” polega na tym, że nie wszystkie idą ze sobą w parze.

W medialnym mainstreamie role są jednoznacznie rozdzielone. Bohaterem pozytywnym jest postępowa elita, niosąca przed masami kaganek oświaty, jeżeli te zechcą z tego skorzystać. Rolą ludu jest słuchać mądrzejszych i na nich głosować, by zachowana była zewnętrzna forma demokracji, a i by wygrywali ci co trzeba.

Cierpienie zbliża nas do siebie, a uznanie, że należymy do tego samego kruchego rodzaju ludzkiego, pomoże zbudować bardziej zintegrowaną i pokojową przyszłość.

Przestając być „demokratycznym sumieniem”, Rada Europy staje się niepotrzebna. Nie może konkurować z Unią Europejską pod względem znaczenia. Nie ustanawia żadnych wiążących praw, a nawet nie egzekwuje przestrzegania reguł przez swych członków. Zakłamuje własną symbolikę.

W czasie pandemii poczucie wyborców, że elity ich zaniedbują, nie osłabło. Jedna forma protestu uruchamia kolejną i prowadzi do spirali przemocy.

Przesłanie jest takie, że powinniście się podzielić. Dla Waszego i naszego dobra. Nie tylko dlatego, że tak się godzi i że po to jesteśmy jedną wspólnotą polityczną, żeby się dzielić wspólnie wypracowanymi owocami (bo to po chrześcijańsku, w zgodzie z ideałami humanizmu). Ale również dlatego, że jak się nie podzielicie teraz, to w końcu i Wy przegracie. Bo jak wściekłych barbarzyńców będzie zbyt wielu, to oni w końcu po Was przyjdą.

Państwo jest silniejsze niż jedna partia i jedna rządowa ekipa. Ale by tę siłę wykorzystać, trzeba się nauczyć partnerstwa.

Szwajcaria wydaje się oazą zdrowego rozsądku. Wyborcy potrafią blokować rozdawnictwo socjalne. Nie ma wojen ani rewolucji. Nie pali się bibliotek, wielu mieszka tam, gdzie mieszkał ojciec i dziad. Nie przesuwano dawno granic ani nie bombardowano niczego. To oczywiście szczęście, ale szczęściu temu trzeba było też pomóc.

Konfederacja Szwajcarska obchodzi w tym roku 730 lat swojego istnienia

Czy Stany Zjednoczone nadal będą „Shining City on the Hill” – miastem na wzgórzu, olśniewającym świat swoimi ideałami? Czy też jego miejsce zajmie „Nowa Ameryka” – zmieniona od fundamentów nie do poznania – będąca rezultatem realizacji działań przedstawicieli ideologii progresywistycznej, którzy dziś sprawują władzę?