demokracja

Czy Stany Zjednoczone nadal będą „Shining City on the Hill” – miastem na wzgórzu, olśniewającym świat swoimi ideałami? Czy też jego miejsce zajmie „Nowa Ameryka” – zmieniona od fundamentów nie do poznania – będąca rezultatem realizacji działań przedstawicieli ideologii progresywistycznej, którzy dziś sprawują władzę?

Możemy przywrócić porządek w Europie, kładąc kres jałowemu konfliktowi z Europejczykami ze środka i wschodu kontynentu. Unia Europejska musi w końcu zaakceptować suwerenność i odrębność kulturową każdego kraju.

Nie jest prawdą, że kryzys związany z COVID-19 wymaga od nas nowego kontraktu społecznego albo innego ułożenia relacji państwo – obywatel. Potrzeba, tylko i aż, wypracowania skuteczniejszych metod walki z przyszłymi pandemiami, doskonalszego zarządzania kryzysowego, lepszego planowania.

Uprawianie polityki stało się ważniejsze od rządzenia, a sfrustrowanym wyborcom wmawia się, że winę za zły stan rzeczy ponosi zawsze ta druga strona. W dodatku demokraci przesunęli się na lewo, a politycy republikańscy stali się bardziej konserwatywni.

Potrzebujemy faktów i spokojnych, merytorycznych dyskusji ludzi o nawet bardzo różnych poglądach, ale niezależnych w myśleniu i niepoddających się wąskim politycznym kliszom. Najwyższy czas, abyśmy wspólnie zaczęli się tego domagać.

Stoimy przed ważną decyzją – albo nieustająca kłótnia w parlamencie, mediach i na ulicach, skutkująca sukcesywnym osłabianiem państwa i jego powszechnego wizerunku, albo szacunek dla elementarnej kultury dialogu i dochodzenia do racjonalnych decyzji na rzecz jego wzmacniania.

Jednym z typów idealnych współczesnego sprawowania władzy uważa się formułę tzw. odpowiedzialnego rządu partyjnego. Termin wprowadził do politologii Austin Ranney w latach 60., ale do tej pory nie zaistniał on w polskiej praktyce politycznej po 1989 roku. Takie rządy charakteryzują się partiami z jasnym i realizowanym programem, z tradycyjnie masową bazą członkowską, trwale agregującymi interesy swoich członków wywodzących się ze stabilnych grup społecznych. Partie takie efektywnie kanalizują interesy i promują bazowane na nich programy przez umieszczanie swoich delegatów w parlamentach poprzez głosowania na listy partyjne często bez możliwości oddania głosu na poszczególnych kandydatów.  Taki system charakteryzuje trwałość organizacyjna i efektywność przy urnach wyborczych.

Organizacja musi budować swą niezależność. Musimy potrafić współpracować z różnymi stronami politycznymi, nie dając się wciągać w spory, które zabijają współpracę i III sektor.

Rok 2019 został przez „The Washington Post” określony „rokiem protestów”.

Największe frakcje Parlamentu Europejskiego ogłosiły: Potwierdzamy konieczność wprowadzenia nowego mechanizmu ochrony budżetu UE, tam, gdzie nie przestrzega się praworządności lub gdzie istnieje systemowe zagrożenie dla wartości europejskich. Brzmi to szlachetnie i na dużym poziomie ogólności trudno nie przyklasnąć tej trosce. Kłopoty zaczną się jednak w chwili, gdy zechcemy być bardziej dociekliwi i poczniemy zastanawiać się, czym właściwie jest to systemowe zagrożenie i zwłaszcza czym, do diaska, są owe wartości europejskie.

Nie potrafię patrzeć spokojnie, gdy widzę, jak pod sztandarami, pod którymi oni walczyli, a ich koledzy tracili życie, bijąc się z godnością i po rycersku – jakieś bandziory wykrzykują, kto Polakiem jest, a kto nie jest, atakując przy tym przedstawicieli policji. Z szacunku dla flagi Polski, z szacunku dla odważnych ludzi ja nie mogę się na to godzić. Nikt z nas nie może.

Od jakiegoś czasu cieszą się popularnością książki katastroficzne. To stara tradycja, choć nie zawsze tak było. W latach 50. J.K. Galbraith głosił nadejście społeczeństwa obfitości, a we wczesnych 90. Francis Fukuyama koniec historii. Dziś Steven Pinker z panglossowym optymizmem podtrzymuje wiarę w Oświecenie. Są to jednak wyjątki. Dominuje schyłek, upadek, śmierć i samobójstwo. Zależnie od autora upadek może mieć przeciwstawne kierunki. Tu zajmiemy się prorokami nadchodzącego faszyzmu.

Europa podzielona jest na cztery części – z jednej strony mamy podział ekonomiczny wewnątrz strefy euro, między Północą i Południem, a z drugiej podział kulturowy i tożsamościowy, niemal filozoficzny, między Zachodem i Wschodem. Albo jeden z tych modeli pogodzi wszystkie pozostałe, albo europejskie imperium rozpadnie się na kawałki.

To jest konflikt, w którym obóz postępu sprzymierza się z islamem, na dłuższą metę na własną zgubę – przekonuje Eric Zemmour. Ciekawe też, że algierski Żyd tak gorąco broni katolickiej Francji. Bo jest pytanie: jeżeli po jednej stronie jest islam, to kto jest po drugiej?

Widz nie dowie się nic ani o Rzeczpospolitej obojga narodów, ani o jej rozbiorach, ani o (złożonej) historii Prus królewskich czy o Krzyżakach – słowem, nie dowie się nic o Polsce i o Polakach. Jedyny przekaz to to, że Hitler Polskę zaatakował, gdyż ta była odpowiedzialna za podział terytorium „niemieckiego”.

Przez pięć lat Włosi wysłuchiwali w telewizji, w popularnych programach talk-show, jednego, powtarzanego w nieskończoność zdania: „Unia Europejska tego od nas chce”. Zupełnie jakby był to argument ostateczny, z którym nie wolno dyskutować. Wahadło odbiło: na scenę wszedł Salvini i Bracia Włoscy. Zażądano zwrotu suwerenności.

W wojnie wykształciuchów z chamami dokonał się bunt mas – udało im się narzucić swój język elitom. Pierwszą ofiarą wojny o godność jest zdrowy rozsądek. Niebezpiecznie zaczęły znikać miejsca, w których toczyć się może spokojna, wolna od plemiennych emocji dyskusja.

Działalność polityczna wymaga odniesienia do całościowej wizji społeczeństwa i człowieka. Państwo nie może wymagać od obywateli przywiązania do określonej ideologii, ponieważ mogłoby to prowadzić do dyktatury duchowej, która jest najgorsza ze wszystkich. Wspólnota polityczna istnieje dla dobra wspólnego. Rzeczywiście, społeczeństwami dojrzalszymi są te, w których udział wszystkich jest wolny, aktywny i odpowiedzialny.