demokracja

O konstytucję trzeba dbać niezmordowanie, ponieważ bez konstytucji społeczeństwo skazane jest na rządy satrapów i bezmyślnego tłumu.

Pod rządami Modiego Indie wykonały gwałtowny zwrot w kierunku autokracji.

Ostatnio porażająca była scena, gdy lewicowa posłanka Paulina Matysiak usiadła na murku z konserwatywnym posłem Horałą i razem stwierdzili, że mimo podziałów politycznych rozwój Polski jest ważny dla obojga. Dokładnie mówiąc, porażająca nie była sama scena, lecz komentarze. Prawie nikt nie uznał, że chodzi tu o coś konkretnego. Pełna koncentracja była na temacie, kto za tym stoi i komu to służy. Jak można w ogóle usiąść obok pisowca? Określenie „parch” nie padło, ale wisiało w powietrzu. Posłanka Matysiak została uznana za zdrajczynię i zawieszona.

Zamach na Trumpa mówi wiele o kondycji amerykańskiej demokracji; o tym, że Ameryka jest zmęczona dotychczasowym bezwładem.

Gniew może mieć różną formę. W ostatnich wyborach we Francji gniew przełożył się na społeczne poparcie dla radykalnych partii: najpierw w wyborach europejskich a potem parlamentarnych.

Europa patrzy na Francję i wstrzymuje oddech. Kto zwycięży w najbliższych wyborach? Czy po wielu latach dominacji macronizmu, dominacji liberalnego centrum, Francja podzieli się znowu na dwa tradycyjne, choć coraz bardziej zradykalizowane, obozy? Wyborom we Francji ale też sytuacji nad Sekwaną w ogóle, poświęcamy najnowsze wydanie tygodnika „Wszystko co Najważniejsze”.

Najnowsze sondaże pokazują, że obóz prezydencki działał skutecznie między pierwszą a drugą turą wyborów parlamentarnych. Negocjacje z lewicą i ekologami dotyczące stworzenia bariery przeciwko Zjednoczeniu Narodowemu (ZN), tzw. Frontu Republikańskiego, mogą przynieść pożądany rezultat, o ile Francuzi, zwłaszcza prowincja, posłuchają swoich polityków. Francję czekają jednak najprawdopodobniej słabe rządy do wyborów prezydenckich w 2027 r., o ile prezydent Emmanuel Macron nie zdecyduje się na dymisję.

Władzę przejmuje nowe pokolenie. Czeka nas przełom, o jakim nam się nawet nie śniło. We Francji przechodzimy rodzaj rewolucji kulturalnej, a prezydent Emmanuel Macron jest ostatnią głową państwa wybraną przez generację baby boomers – mówi francuski historyk, wykładowca i pisarz Pierre Vermeren w rozmowie z Katarzyną Stańko.

Kohabitacja, której widmo zawisło nad Francją, jest sportem walki, i mogę opisać na podstawie trzech obszarów, w jaki sposób przebiegała pierwsza z nich, ta z 1986 roku.

Czy Emmanuel Macron cierpi na syndrom hazardzisty, ową przypadłość graczy, którzy nie potrafią się powstrzymać przekonani, że następnym razem się odkują?

Minimum polityczne, które przedstawiamy, zawiera listę 21 projektów, których sensu – co nie znaczy ostatecznego kształtu – nie sposób zakwestionować. Można ją wydłużać i uszczegóławiać.

W Stanach Zjednoczonych trwa właśnie prezydencka kampania wyborcza, która pod wieloma względami odbiega od dotychczasowych doświadczeń. Jeśli nominacje zostaną faktycznie przyznane prezydentowi Joe Bidenowi i byłemu prezydentowi Donaldowi Trumpowi, amerykańska polityka będzie wkrótce przeżywać coś w rodzaju politycznego Dnia Świstaka – powtórkę wyborów z 2020 roku, ale w szybko zmieniających się i mniej stabilnych warunkach wewnętrznych i międzynarodowych.

Statystyki etniczne są we Francji zakazane, ale statystyki religijne nie. Podczas każdych wyborów instytuty sondażowe analizują, jak głosują wierni. Wyniki pokazują duże rozbieżności między religiami.

Rozpoczynający najnowsze wydanie tekst prof. Ryszarda BUGAJA daje do myślenia: czy wśród polskich elit jest na tyle dużo odwagi, żeby odrzucić stary sposób myślenia i zaproponować coś innego, niż radykalizację i powrót do tego, co już było?

W świecie kompletnej dezorientacji, gdzie wieją potężne wiatry historii, dobrze jest zadać sobie pytanie – o co właściwie walczymy? I czy w ogóle warto walczyć o cokolwiek?

Polityczny spór, który swój początek bierze jeszcze w demokratycznych przemianach 1989 roku, osiąga rekordy. Aby go zrozumieć warto przeczytać tekst Małgorzaty NIEZABITOWSKIEJ, który publikujemy w najnowszym wydaniu „Wszystko Co Najważniejsze”.

Rocznica, którą właśnie świętujemy, kojarzy mi się natychmiast z nocą z 31 maja na 1 czerwca 1989 r., kiedy miał być drukowany „Tygodnik Solidarność”, wychodzący na wybory po ponad siedmioletniej przerwie.

Czy mądrze jest zakładać, że nasze demokracje zostaną wzmocnione, gdy złożymy naszą obronność i politykę zagraniczną w rękach NATO – innymi słowy, w rękach rządu USA? A może rację mieli studenci Politechniki Ateńskiej wraz z generałem de Gaulle’em, obawiając się, że bezmyślna lojalność wobec Sojuszu przyspieszy stopniowy proces przeistaczania się Europy w kontynent wasalny?

Interes partyjny kończyć się powinien tam, gdzie się zaczyna interes państwowy, a dobro Rzeczypospolitej jest i pozostanie zawsze najwyższym prawem.

Rok 2024 został już nazwany „najbardziej wyborczym rokiem w historii”. Blisko połowa populacji globu pójdzie w tym roku do urn wyborczych. A głosowanie takie jest w końcu jednym z najważniejszych aspektów demokracji.

Powyborcza euforia sprzyja radykalnym zwolennikom rewanżu i odwetu. Jednak kontynuacja wymiany ciosów w stylu „złodzieje”, „zdrajcy” prowadzi donikąd. Jest z gruntu antyrozwojowa.

U progu drugiego ćwierćwiecza XXI wieku kobiety przesądzają o wynikach wyborów w Polsce, a nasz gwałtowny awans edukacyjny jest przyczynkiem do wielu sukcesów, ale i rozdarcia społecznego.

Każdy urzędnik musi czynem udowadniać, że dobra państwowego nikomu marnować ani rozdrapywać nie wolno. Zniknąć musi natychmiast szafowanie przez funkcjonariuszy dobrem państwa. Duch demokratyczny, jakiego wymaga nowoczesna Polska, musi się przejawiać w sposobie urzędowania, pilności, gorliwości i sumienności urzędników.

Dobry, konstruktywny spór to coś, co wzmacnia demokrację. A jednak, patrząc na skalę sporu, który dotyka polską klasę polityczną od wielu już lat trudno chyba mieć wątpliwości, że spór już dawno przerodził się w konflikt. Czy istnieje cokolwiek, co może go zażegnać?

Proponowane przez Parlament Europejski zmiany traktatowe zredukowałyby kraje członkowskie do roli landów europejskiego superpaństwa. Słowa „land” używam nieprzypadkowo, ponieważ dominującą rolę w rządzeniu tym tworem odgrywałyby Niemcy, być może przy mniejszościowym udziale Francji.

Brakuje nam systemu rządzenia państwem jako całością. Nie potrafimy uzgadniać, co jest interesem narodowym w kraju, który zmienia się od środka oraz pod wpływem uwarunkowań zewnętrznych.

Mija pierwszy tydzień Nowego Roku a świat jakby wciąż zmagał się ze starymi problemami. Oczywiście, kwestie takie jak polaryzacja społeczna czy rosyjski imperializm nie znikną przecież w ciągu jednej nocy. Ale czy w ogóle jest pomysł na to, jak je rozwiązać?

Jeśli Polacy wspólnie zaczną przygotowywać się do wyzwań, przed którymi staną obecne i przyszłe pokolenia, to Polska wyjdzie z nich jeszcze mocniejsza. Jest jeden warunek – musimy zacząć projektować i przygotowywać przyszłość od teraz, czyli od 2024 roku, WSPÓLNIE

Tocząca się wojna polsko-polska, wchodząca właśnie na nowy, bardziej zacięty poziom, powoduje, że fundamentalna dla polskiej państwowości sprawa może się rozstrzygnąć obok nas i większość Polaków nawet tego nie zauważy. Nie chciałbym myśleć, że o to właśnie chodzi w potęgowaniu tej wojny.

Co dalej z konserwatyzmem? Odpowiadając na to pytanie, najnowsze wydanie „Wszystko Co Najważniejsze” rozpoczynamy tekstem prof. Aleksandra HALLA. „Wolność własnego sumienia, szacunek dla ludzkiego życia to są wartości dla konserwatystów niezwykle ważne” pisze założyciel Ruchu Młodej Polski i minister w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Tekst ten czytać można jako swoiste credo, które warto znać.

Polityka może ponownie stać się areną współpracy i porozumienia, a nie tylko walki i stawiania partnerom niespełnialnych żądań

Władze Iranu oskarżyły Izrael o dokonanie ludobójstwa w Strefie Gazy. Teheran w ten sposób skomentował nasilenie przez Izrael ataków odwetowych na palestyńskie terytorium w odpowiedzi na atak Hamasu, który trwa od 7 października.

We wtorek w Pałacu Prezydenckim rozpoczęły się konsultacje Prezydenta Andrzeja DUDY z przedstawicielami komitetów wyborczych, które będą miały swoją reprezentację w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej X kadencji.