demokracja

Religie, ich różnorodność, pobudzają debatę, zmuszają do zadawania trudnych pytań i podejmowania dyskusji o sprawach fundamentalnych. W ten sposób wzmacniają demokrację.

Rok po zamachu stanu w Birmie walka się nie skończyła – to tyłu najnowszego odcinka podcastu “Wspólny Świat” poświęconego rocznicy zamachu stanu w Birmie (Mjanmie). O tym Mateusz M. KRAWCZYK rozmawia z prof. Michałem LUBINĄ z Instytutu Bliskiego i Dalekiego Wschodu Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Jeśli zależy nam na tym, aby stan polityki w demokracji się poprawił, musimy od czasu do czasu zająć się czymś innym niż polityką. Polityka musi wrócić na swoje miejsce – pisze prof. Robert B. TALISSE, filozof i politolog Uniwersytetu Vanderbilt w Nashville.

Każdy strajk to wołanie o elementarną sprawiedliwość. O to, by wzrost przychodów nie przekładał się tylko na zyski właścicieli, ale także na poprawę życia tych, którzy ten wzrost zapewnili, czyli pracowników. O to, by koszty katastrof, kryzysów i pandemii nie spadały wyłącznie na tych, którzy muszą pracować, by utrzymać siebie i swoje rodziny, ale także na tych, którzy żyją głównie z własności i pracy innych. Wreszcie o to, by zrozumieć, że niektóre zawody są kluczowe dla przetrwania i regeneracji sił całego społeczeństwa.

Przyjęło się uważać, że im liczniejsza klasa średnia, tym bardziej kraj jest demokratyczny. Ale w państwach postkomunistycznych klasa średnia ma silne tendencje autorytarne.

Jedynym skutecznym narzędziem dyscyplinowania polityków są wybory. Problem z dodawaniem przymiotników do słowa „demokracja” polega na tym, że nie wszystkie idą ze sobą w parze.

W medialnym mainstreamie role są jednoznacznie rozdzielone. Bohaterem pozytywnym jest postępowa elita, niosąca przed masami kaganek oświaty, jeżeli te zechcą z tego skorzystać. Rolą ludu jest słuchać mądrzejszych i na nich głosować, by zachowana była zewnętrzna forma demokracji, a i by wygrywali ci co trzeba.

Cierpienie zbliża nas do siebie, a uznanie, że należymy do tego samego kruchego rodzaju ludzkiego, pomoże zbudować bardziej zintegrowaną i pokojową przyszłość.

Przestając być „demokratycznym sumieniem”, Rada Europy staje się niepotrzebna. Nie może konkurować z Unią Europejską pod względem znaczenia. Nie ustanawia żadnych wiążących praw, a nawet nie egzekwuje przestrzegania reguł przez swych członków. Zakłamuje własną symbolikę.

W czasie pandemii poczucie wyborców, że elity ich zaniedbują, nie osłabło. Jedna forma protestu uruchamia kolejną i prowadzi do spirali przemocy.

Przesłanie jest takie, że powinniście się podzielić. Dla Waszego i naszego dobra. Nie tylko dlatego, że tak się godzi i że po to jesteśmy jedną wspólnotą polityczną, żeby się dzielić wspólnie wypracowanymi owocami (bo to po chrześcijańsku, w zgodzie z ideałami humanizmu). Ale również dlatego, że jak się nie podzielicie teraz, to w końcu i Wy przegracie. Bo jak wściekłych barbarzyńców będzie zbyt wielu, to oni w końcu po Was przyjdą.

Państwo jest silniejsze niż jedna partia i jedna rządowa ekipa. Ale by tę siłę wykorzystać, trzeba się nauczyć partnerstwa.

Kryzys gospodarczy i związane z nim zagrożenia wewnętrzne i zewnętrzne będą tym, co prawdopodobnie rozstrzygnie o dalszych losach Unii Europejskiej i poszczególnych krajów.

Szwajcaria wydaje się oazą zdrowego rozsądku. Wyborcy potrafią blokować rozdawnictwo socjalne. Nie ma wojen ani rewolucji. Nie pali się bibliotek, wielu mieszka tam, gdzie mieszkał ojciec i dziad. Nie przesuwano dawno granic ani nie bombardowano niczego. To oczywiście szczęście, ale szczęściu temu trzeba było też pomóc.

Konfederacja Szwajcarska obchodzi w tym roku 730 lat swojego istnienia

Czy Stany Zjednoczone nadal będą „Shining City on the Hill” – miastem na wzgórzu, olśniewającym świat swoimi ideałami? Czy też jego miejsce zajmie „Nowa Ameryka” – zmieniona od fundamentów nie do poznania – będąca rezultatem realizacji działań przedstawicieli ideologii progresywistycznej, którzy dziś sprawują władzę?

Nie jest prawdą, że kryzys związany z COVID-19 wymaga od nas nowego kontraktu społecznego albo innego ułożenia relacji państwo – obywatel. Potrzeba, tylko i aż, wypracowania skuteczniejszych metod walki z przyszłymi pandemiami, doskonalszego zarządzania kryzysowego, lepszego planowania.

Uprawianie polityki stało się ważniejsze od rządzenia, a sfrustrowanym wyborcom wmawia się, że winę za zły stan rzeczy ponosi zawsze ta druga strona. W dodatku demokraci przesunęli się na lewo, a politycy republikańscy stali się bardziej konserwatywni.

Możemy przywrócić porządek w Europie, kładąc kres jałowemu konfliktowi z Europejczykami ze środka i wschodu kontynentu. Unia Europejska musi w końcu zaakceptować suwerenność i odrębność kulturową każdego kraju.