Czy powinniśmy przyjmować uchodźców? Zanim powiemy “tak”, trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie „jak”. To bowiem będzie fundamentem wszelkich działań, które będziemy podejmować, i problemów, z którymi przyjdzie nam się zmierzyć w ciągu najbliższych 20-30 lat – Anna BIAŁOSZEWSKA polemizuje z Pawłem RABIEJEM.
Idea europejskich hotspotów i system kwotowy dowiodły swoich ograniczeń i nieskuteczności. Wobec presji migracyjnej, a także ze względu na niezdolność niektórych państw członkowskich do kontrolowania przepływów migrantów rozwiązania te przyniosły jedynie niekończące się wołania o pomoc, czyniąc z wielu europejskich regionów miejsca przerzutowe nielegalnej imigracji. Musimy jak najszybciej doprowadzić do powstania rozwiązań, które umożliwią wstępną ocenę wniosków o azyl. Może to być na przykład obligatoryjna kontrola tożsamości i bezpieczeństwa w konsulacie jednego z krajów członkowskich Unii, zanim dany imigrant przybędzie do strefy Schengen.
Największym zagrożeniem czyhającym na Francję nie jest to, że zostanie zdominowana liczebnie przez muzułmanów, ale brak chęci obrony swoich wartości i sposobu życia.
Najlepiej by było, gdyby ruch ludności dało się prowadzić w cywilizowany sposób: przyjmowanie ograniczonej liczby, według kwalifikacji. Przyjmujący kraj decyduje według rozsądku, nie poddając się szantażowi moralnemu. No i warunki w Afryce musiałyby się w zauważalny sposób poprawiać. Dziś dla wielu Chińczyków szansa osiągnięcia czegoś razem może przeważyć nad chęcią życia w kraju bogatszym, ale obcym. Tego należy życzyć Afryce, ale do tego potrzebna jest transformacja demograficzna, a przed nią zmiana myślenia.
W 2015 r. mieliśmy do czynienia z bezprecedensowym napływem uchodźców do Europy, największym od II wojny światowej. Nie zamieciemy problemu pod dywan. Radykalizm i odmowa działania nie są rozwiązaniem. Rząd powinien podejmować działania, które nie osłabią pozycji Polski w Unii Europejskiej, a z drugiej strony — zapewnią ochronę podstawowych interesów narodowych.
Tytuł najnowszej książki Thilo Sarrazina “Wrogie przejęcie: jak islam hamuje postęp i zagraża społeczeństwu” budzi mocne emocje, jednak autor, jako Niemiec, do tego ekonomista, dostarcza solidnej analizy, popartej faktami.
Lagos (21 mln), Kair (20,4 mln), Kinszasa (13,3 mln) mają szansę stać się jednymi z największych miast na świecie – o urbanizacji Afryki pisze prof. Maciej KURCZ
Kraje Unii Europejskiej muszą powstrzymać się od składania fałszywych świadectw, dawania fałszywej nadziei, mówienia, że są w stanie przyjąć miliony – ponieważ to kłamstwo. Muszą szczerze wyznać prawdę i zapobiegać masowej, prowokowanej migracji, często opartej na zorganizowanej przestępczości.
Zajęci w Europie własnymi problemami z imigrantami napływającymi z Afryki zdajemy się nie dostrzegać największego kryzysu migracyjnego w historii Ameryki Południowej. Kryzysu wywołanego nie wojną, ale katastrofą społeczno-ekonomiczną w Wenezueli. Dla innych krajów regionu to dziś wielki egzamin z gościnności i otwartości.
Od tragedii dzieli nas niewiele. Jeszcze kilku polityków straszących „terrorystami”, jeszcze tylko kilka miejskich legend, jeszcze kilka miesięcy nakręcania w mediach spirali strachu i nienawiści…
My – część Europejczyków – boimy się przybywających tu muzułmanów a muzułmanie w znacznej części nie chcą wartości europejskich akceptować. I zamykają się w takich kapsułach. Jeśli ta kapsuła to jest kilka czy kilkanaście tysięcy ludzi, to pół biedy. Natomiast jeśli są to setki tysięcy ludzi – to tworzy się problem.
Osobom, które są uchodźcami, dajemy możliwość osiedlenia się w Australii bądź w innych krajach, w tym także azjatyckich. Mamy więc równowagę i jednocześnie to my decydujemy, kto, kiedy i w jakiej liczbie osiedla się w Australii.
Libia jest nie tylko najważniejszym korytarzem przemycającym ludzi — aż 80% imigrantów przybywa właśnie stamtąd — ale także jest miejscem szkolenia dżihadystów. Sytuacja w Libii wpływa dziś na stabilność wszystkich krajów Unii Europejskiej.
O tygodniowych rekolekcjach w Taizé, sile przyciągania wspólnoty, Kościele w Polsce, podziałach w społeczeństwie i uchodźcach, których nie należy się bać, z Prymasem Polski abp. Wojciechem POLAKIEM rozmawia Maria WANKE-JERIE.
Ćwierć miliona euro za każdego nieprzyjętego, a ponieważ nieprzyjęci są wirtualni, to mnożymy te ćwierć miliona przez liczbę dowolną, więc również uzyskujemy wartość dowolną, zależną od dyktującego warunki.
Jeżeli nie przekażemy naszym dzieciom empatii i gotowości pomocy dla obcych, nawet bardzo innych, to możemy się nie doczekać podobnych reakcji naszych dzieci w stosunku do nas. To, jak rząd komunikuje się ze społeczeństwem, buduje poprzez uproszczenia mury także w naszych kieszeniach i sercach. To i błąd, i grzech.
W przeciwieństwie do wielu greckich i włoskich wysp Cypr, będący członkiem Unii Europejskiej, nie odnotowuje znacznego napływu uchodźców. Na Cyprze nie zanotowano masowego napływu uchodźców z Syrii — położonej w odległości 100 km od wyspy.
Rząd w rozmowach z Unią proponuje „uelastycznienie” jej polityki migracyjnej, jak gdyby można było „uelastycznić” nieodpowiedzialność. Bezpośredniej narodowej inicjatywy w zakresie polityki solidarności brak, i to nawet tam, gdzie wystarczyłoby wesprzeć działania społeczne.
Mamy do czynienia ze ścisłym związkiem Arabskiej Wiosny z eskalacją przemocy w regionie Bliskiego Wschodu. Największym problemem nie są same rewolucje, ale fakt, że są one „niedokończone”. Stan niedokończenia był idealnym katalizatorem dla rozwoju organizacji terrorystycznych. W takim właśnie chaosie powstało Państwo Islamskie.
“Chciałabym, żeby rodzina była wielodzietna. Mam duże mieszkanie w samym Wińsku do niewielkiego remontu. Mam nauczyciela z Ukrainy, który ma polskie obywatelstwo i uczy w naszej szkole. Pomógłby w wyrównaniu poziomów. Mamy na miejscu przedszkole, podstawówkę, gimnazjum. Plotka o rodzinie poszła w lud. Ludzie pytają kiedy, skąd, ilu. Jakby doczekać się nie mogli, żeby zrobić coś dobrego”
