Kraje Unii Europejskiej muszą powstrzymać się od składania fałszywych świadectw, dawania fałszywej nadziei, mówienia, że są w stanie przyjąć miliony – ponieważ to kłamstwo. Muszą szczerze wyznać prawdę i zapobiegać masowej, prowokowanej migracji, często opartej na zorganizowanej przestępczości.
Zajęci w Europie własnymi problemami z imigrantami napływającymi z Afryki zdajemy się nie dostrzegać największego kryzysu migracyjnego w historii Ameryki Południowej. Kryzysu wywołanego nie wojną, ale katastrofą społeczno-ekonomiczną w Wenezueli. Dla innych krajów regionu to dziś wielki egzamin z gościnności i otwartości.
My – część Europejczyków – boimy się przybywających tu muzułmanów a muzułmanie w znacznej części nie chcą wartości europejskich akceptować. I zamykają się w takich kapsułach. Jeśli ta kapsuła to jest kilka czy kilkanaście tysięcy ludzi, to pół biedy. Natomiast jeśli są to setki tysięcy ludzi – to tworzy się problem.
Od tragedii dzieli nas niewiele. Jeszcze kilku polityków straszących „terrorystami”, jeszcze tylko kilka miejskich legend, jeszcze kilka miesięcy nakręcania w mediach spirali strachu i nienawiści…
Libia jest nie tylko najważniejszym korytarzem przemycającym ludzi — aż 80% imigrantów przybywa właśnie stamtąd — ale także jest miejscem szkolenia dżihadystów. Sytuacja w Libii wpływa dziś na stabilność wszystkich krajów Unii Europejskiej.
Osobom, które są uchodźcami, dajemy możliwość osiedlenia się w Australii bądź w innych krajach, w tym także azjatyckich. Mamy więc równowagę i jednocześnie to my decydujemy, kto, kiedy i w jakiej liczbie osiedla się w Australii.
W 2015 r. mieliśmy do czynienia z bezprecedensowym napływem uchodźców do Europy, największym od II wojny światowej. Nie zamieciemy problemu pod dywan. Radykalizm i odmowa działania nie są rozwiązaniem. Rząd powinien podejmować działania, które nie osłabią pozycji Polski w Unii Europejskiej, a z drugiej strony — zapewnią ochronę podstawowych interesów narodowych.
I znów kolejna odsłona wojny cywilizacji. Wojny z Europą, wojny z Republiką, wojny z demokracją – ustrojem słabym, jeśli łatwiej jest zrezygnować z tradycyjnej choinki przed katedrą Notre Dame, niż spróbować powiedzieć: to jest nasza tradycja, i jeśli jej nie szanujecie, nie powinniście liczyć na dobre przyjęcie w naszym kraju. W naszym kraju…
O tygodniowych rekolekcjach w Taizé, sile przyciągania wspólnoty, Kościele w Polsce, podziałach w społeczeństwie i uchodźcach, których nie należy się bać, z Prymasem Polski abp. Wojciechem POLAKIEM rozmawia Maria WANKE-JERIE.
Ćwierć miliona euro za każdego nieprzyjętego, a ponieważ nieprzyjęci są wirtualni, to mnożymy te ćwierć miliona przez liczbę dowolną, więc również uzyskujemy wartość dowolną, zależną od dyktującego warunki.
Wyzywa polityków od palantów, głupków, kretynów, błaznów, „pluje im w twarz” po to, by nimi potrząsnąć, by zmusić ich do działania. Po latach widać, jak bardzo potrzebny znów jest jej głos. Jej lub kogoś, kto wreszcie się wścieknie na to, że ktoś chce zawłaszczyć naszą, budowaną przez wiele tysiącleci kulturę.
Jeżeli nie przekażemy naszym dzieciom empatii i gotowości pomocy dla obcych, nawet bardzo innych, to możemy się nie doczekać podobnych reakcji naszych dzieci w stosunku do nas. To, jak rząd komunikuje się ze społeczeństwem, buduje poprzez uproszczenia mury także w naszych kieszeniach i sercach. To i błąd, i grzech.
W przeciwieństwie do wielu greckich i włoskich wysp Cypr, będący członkiem Unii Europejskiej, nie odnotowuje znacznego napływu uchodźców. Na Cyprze nie zanotowano masowego napływu uchodźców z Syrii — położonej w odległości 100 km od wyspy.
Czy powinniśmy przyjmować uchodźców? Zanim powiemy “tak”, trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie „jak”. To bowiem będzie fundamentem wszelkich działań, które będziemy podejmować, i problemów, z którymi przyjdzie nam się zmierzyć w ciągu najbliższych 20-30 lat – Anna BIAŁOSZEWSKA polemizuje z Pawłem RABIEJEM.
Rząd w rozmowach z Unią proponuje „uelastycznienie” jej polityki migracyjnej, jak gdyby można było „uelastycznić” nieodpowiedzialność. Bezpośredniej narodowej inicjatywy w zakresie polityki solidarności brak, i to nawet tam, gdzie wystarczyłoby wesprzeć działania społeczne.
Mamy do czynienia ze ścisłym związkiem Arabskiej Wiosny z eskalacją przemocy w regionie Bliskiego Wschodu. Największym problemem nie są same rewolucje, ale fakt, że są one „niedokończone”. Stan niedokończenia był idealnym katalizatorem dla rozwoju organizacji terrorystycznych. W takim właśnie chaosie powstało Państwo Islamskie.
“Chciałabym, żeby rodzina była wielodzietna. Mam duże mieszkanie w samym Wińsku do niewielkiego remontu. Mam nauczyciela z Ukrainy, który ma polskie obywatelstwo i uczy w naszej szkole. Pomógłby w wyrównaniu poziomów. Mamy na miejscu przedszkole, podstawówkę, gimnazjum. Plotka o rodzinie poszła w lud. Ludzie pytają kiedy, skąd, ilu. Jakby doczekać się nie mogli, żeby zrobić coś dobrego”
Nędza, upodlenie, znikczemnienie, stopniowo narastający gniew i nienawiść… Posłuchajmy głosicieli prawdy: bramy Zachodu stoją dla nas otworem! I może rzeczywiście doczekamy czasów, że będziemy się bać we własnych domach, że przeinterpretujemy pojęcia: odpowiedzialności, miłosierdzia, braterstwa, słabości i siły; nasze rządy staną się bezsilne, a nasze armie nie będą w stanie reagować?
Terroryzm jest w nieporównanie większym stopniu cechą immanentną świata islamu niż którejkolwiek innej cywilizacji. W związku z tym naturalną reakcją krajów zachodnich i organizacji zrzeszających państwa zachodnie powinno być ograniczanie kontaktów. Tymczasem wezwanie kanclerz Angeli Merkel: „Przyjeżdżajcie, będziecie tutaj mile widziani” jest zachowaniem dokładnie odwrotnym do wynikającego z logiki statystycznej.
Pokonanie Państwa Islamskiego wymaga użycia sił lądowych, a wojna lądowa w Syrii i w Libii będzie działaniem na granicy ludobójstwa: trzeba będzie strzelać do wszystkiego co się rusza. Która z zachodnich demokracji jest gotowa na takie rozwiązanie? Nawet pomysł zniszczenia łodzi przemytników w portach libijskich wywołał silne protesty. Demokracje na takie rozwiązanie gotowe nie są, gotowa jest za to Rosja.
