internet

Widz, uczestnicząc w tej grze medialnej, przyzwala, by przez jego świadomość przepływał niekończący się strumień informacji. Pozwala sobie narzucić segregację i układ newsów w przekonaniu, że o własnych siłach i tak nie byłby w stanie wprowadzić tu bodaj elementarnych gradacji.

Pozwólmy sobie na dyskusję o tym, czym może się stać internet i co możemy z nim zrobić. Chciałbym zobaczyć, co jeszcze potrafimy.

Co się jeszcze może zepsuć? W zasadzie wszystko. Ostatnio powiało strachem, gdy na całym świecie padł Facebook. Był moment, gdy obawiano się, że awaria jest terminalna i przepadną wszystkie zdjęcia z wakacji, filmiki z kotami i wybuchy hejtu. Po paru godzinach program wrócił, awaria pewnie już została zapomniana. Ale koniec był bliski.

Przedsiębiorstwa informacyjne nadużyły swojej pozycji i zawiodły zaufanie globalnej społeczności. Pytanie: co z tym zrobimy?

Cyfryzacja to wielka szansa na odrodzenie społeczeństwa obywatelskiego, które jest kręgosłupem każdej demokracji.

Jednym z głównych wyzwań współczesnej edukacji jest duchowość ludzi, których sposób myślenia zmienia się, ponieważ żyją w środowisku cyfrowym.

Stany Zjednoczone i Chiny zdominowały obszar mocno rozwijającej się sztucznej inteligencji, wzmacniając tym samym swoją pozycję w świecie. Dotyczy to zarówno hard power (wykorzystanie sztucznej inteligencji w wojskowości), jak i soft power (wpływ na ekonomię, wpływ polityczny i kulturowy). Reakcją spóźnionej Europy są coraz to nowe regulacje prawne. Afryka natomiast staje się polem konfrontacji „cyfrowych imperiów”.

Nowe media stały się raczej miejscem niewygodnym, dalekim od mistycznej wizji Teilharda. McLuhan zmarł na długo przed powstaniem internetu, nie doczekując się duchowej syntezy świadomości i nowoczesnej technologii. Z perspektywy czasu trudno przyjąć pogląd, że zaakceptowałby sposób, w jaki wielu katolików zdecydowało się korzystać z tego, co sam uważał za atrybut nowego świata.

Choć wyłączenie internetu dziś cofnęłoby nas do początku XX wieku – czasu bez smartfonów, Fortnite’a i Netflixa – to awaria prądu byłaby jeszcze gorsza – zabierając nas do wieku XIX, a więc czasów sprzed telegrafu, telefonu i żarówki. Choć tu i tu powstałe szkody dałoby się usunąć, to każde tąpnięcie tego typu mogłoby być pierwszym akordem do światowej wojny. Należy się cieszyć, że rywalizacja o cyfrowy porządek świata ma dziś wymiar ekonomiczny, a ważniejsze od granatów stały się routery.

Prawdziwym problemem jest uporczywa niechęć wydawców serwisów informacyjnych do zrozumienia tego, jak internet zmienił ich świat, krusząc zrozumiały dla nich paradygmat na drobne kawałki.

Wierzący w sieci próbują wspólnie coś tworzyć, nie unikając jednocześnie dyskusji o różnicach. Może to być cenna lekcja dla wszystkich, którzy zaniepokojeni stanem polskiej debaty publicznej poszukują nowych modeli komunikowania i dialogu światopoglądowego.

Rok 1989 był bogaty w wydarzenia, które zachwiały światowym zimnowojennym porządkiem. My pamiętamy najlepiej nasze pierwsze po wojnie, częściowo wolne wybory parlamentarne, ale także upadek Muru Berlińskiego czy wydarzenia na placu Tiananmen. Pamiętać chyba powinniśmy również o 30. rocznicy jeszcze jednego ważnego wydarzenia – powstania globalnej sieci komunikacji elektronicznej, znanej dzisiaj każdemu przez swój skrót WWW (World Wide Web).

Paradoksalnie Internet nie wzmacnia poczucia odpowiedzialności obywatelskiej; uwypukla natomiast zachowania konformistyczne, będące wynikiem braku realnej edukacji w sferze technologii i filozofii. Celebruje polityków z większą gorliwością niż kiedyś telewizja, dając złudzenie pogłębionej bliskości. Internet nie zmienił otaczającej nas głupoty, pychy, żądzy władzy, dyskryminacji… Nie zmienił człowieka, a tylko poszczególnych ludzi.

Bardzo chciałbym umieć błyskawicznie nauczyć się latać helikopterem albo opanować język arabski. Budowa mózgu może skutecznie się temu opierać. Byłoby ciężko załadować takie zestawy informacji wprost do naszych mózgów, ale można byłoby poeksperymentować z przenoszeniem schematów myślowych w chmurę i obrabianiem ich tam.

Jak może wyglądać dziś świadomość dorastającej osoby u progu praw wyborczych? Rozstrojony fortepian idei, wspierany przez tamburyn poglądów. Nie da się słuchać. Ideowa kakofonia.

W norweskim newsroomie na jeden dzień zamieniono dziennikarzom dziedziny, którymi się zajmowali. Dziennikarze sportowi zajęli się polityką i tak dalej. W efekcie ruch na stronie internetowej wzrósł. Najsilniejszą bańką informacyjną jest często własny newsroom. Trzeba więc wyjść poza Twitter. I zatrudnić kogoś spoza znanych nam kręgów. Być może nadszedł czas, aby szukać współpracy z twórcami spoza branży dziennikarskiej.

Walka o prawdę – która zawsze ma wymiar indywidualny jak i wspólnotowy – wyraża się przez krytyczne myślenie i etyczną postawę. Dlatego uczciwe, osobiste poszukiwanie oraz szczery dialog społeczny jest silnie powiązany ze zdobywaniem własnej wolności.

Hakerzy stworzyli nawet dającą się przeszukiwać publiczną bazę znanych dziur w systemach, które można wykorzystać do zarządzania ważnymi elementami infrastruktury. Jedna z najbardziej znanych baz danych tego typu, o nazwie Shodan, zawiera wskazówki dotyczące cyfrowego włamywania się do wszystkiego, zaczynając od elektrowni, a kończąc na turbinach wiatrowych, które można przeszukiwać według krajów, firm albo urządzeń.

W systemach informatycznych Bundestagu odkryto wiele luk. Ruch internetowy może być bez większego wysiłku podsłuchiwany i rejestrowany. Hakerzy mogą tak uzyskać dostęp do sieci Bundestagu poprzez zainfekowanie złośliwym oprogramowaniem urządzeń deputowanych i pracowników.