W wyniku fuzji wojny i religii powstaje w ludzkiej wyobraźni potężny twór, który nazwałem „wojną kosmiczną”. Zmienia ona naturę konfliktów na świecie, ponieważ takiej wojny nie można przegrać.
Kilka tygodni temu Republika Turcji obchodziła swoje 97. urodziny. To dobry czas, by w niemal setną rocznicę istnienia nowoczesnego państwa zastanowić się, co zostało z kraju tak pieczołowicie budowanego przez Kemala Atatürka na modłę zachodnią.
Prezydent Emmanuel Macron stwierdza dziś wprost, że potrzebne jest „przebudzenie republikańskie”, aby przeciwdziałać „projektowi polityczno-religijnemu, który świadomie wymierzony jest przeciwko wspólnocie narodowej”.
Jeśli przyjrzymy się bliżej procesowi komunikacji związanemu z terroryzmem fundamentalizmu religijnego, możemy dostrzec podobny dyskurs z obu stron konfliktu. Z jednej strony mamy terrorystów, którzy używają kategorii wojny cywilizacyjnej i mówią o potrzebie zniszczenia Zachodu, a z drugiej mamy społeczeństwa europejskie, które na przykład uważają, że muzułmanie są grupą predestynowaną do przemocy
Zrozumiałe jest «zaskoczenie i poczucie frustracji u chrześcijan, którzy, jak na przykład w Europie, przyjmują wyznawców innych religii, umożliwiając im sprawowanie kultu, a którym zabrania się praktykowania religii chrześcijańskiej w krajach, gdzie owi wyznawcy, stanowiący większość», uczynili ze swej religii jedyną dopuszczalną i uznawaną. Niestety, zasada wzajemności nie jest wprowadzana w życie ani respektowana.
Dziś w rozległym świecie islamskim nie jest trudno znaleźć tych, którzy twierdzą, że ich wzorem jest papież Franciszek, że go kochają lub przynajmniej szanują. Skąd biorą się te odczucia?
Tytuł najnowszej książki Thilo Sarrazina “Wrogie przejęcie: jak islam hamuje postęp i zagraża społeczeństwu” budzi mocne emocje, jednak autor, jako Niemiec, do tego ekonomista, dostarcza solidnej analizy, popartej faktami.
Jak tylko braknie Republiki w jakiejś dzielnicy, miejsce to wypełnia islamizm. Islamizm zdobywa przyczółki a państwo się wycofuje. Kiedy Republika, opierając się na konstytucji, przypomina o świeckości państwa, islamizm doszukuje się w tym islamofobii. Zacierana jest różnica semantyczna między „islamem” a „islamizmem”.
Niezrozumiałe są dla mnie kompleksy niektórych katolików, którzy – jak może się wydawać – chcieliby, aby polski katolicyzm upodabniał się do ugrzecznionych, wycofanych, płynących z głównym nurtem katolicyzmów zachodnich. To droga donikąd. Trzeba natomiast podążać drogami wskazanymi nam przez kard. Stefana Wyszyńskiego i Jana Pawła II. Ale do tego potrzeba odwagi i samodzielności.
Gdy za kilka lat jakiś niezorientowany przechodzień natknie się na tablicę przed teatrem Bataclan, czy gdziekolwiek indziej, będzie się zastanawiał, kto i dlaczego zabijał ludzi w listopadzie 2015 roku. Jeśli sam nie sprawdzi, pozostanie w niewiedzy. W taki sposób wymazuje się pamięć zbiorową. W taki sposób ludzie stają się coraz bardziej ulegli.
Dramaty i tragedie, z którymi mamy dziś do czynienia w krajach muzułmańskich, wynikają z faktu, że islam jest systemem, który nie jest w pełni do zaakceptowania w dzisiejszym świecie. Kościołowi zajęło wieki, aby dojść do rozdziału między religią a państwem. Dziś musimy pomóc muzułmanom, aby i oni zaakceptowali ten rozdział, z szacunku dla wolności religijnej.
My – część Europejczyków – boimy się przybywających tu muzułmanów a muzułmanie w znacznej części nie chcą wartości europejskich akceptować. I zamykają się w takich kapsułach. Jeśli ta kapsuła to jest kilka czy kilkanaście tysięcy ludzi, to pół biedy. Natomiast jeśli są to setki tysięcy ludzi – to tworzy się problem.
Islamskie święta stały się elementem wielkiej popkulturalnej machiny. Globalizacja w XXI wieku nie ominęła tradycyjnej i konserwatywnej, zdawałoby się, społeczności, jaką są muzułmanie.
Wyzywa polityków od palantów, głupków, kretynów, błaznów, „pluje im w twarz” po to, by nimi potrząsnąć, by zmusić ich do działania. Po latach widać, jak bardzo potrzebny znów jest jej głos. Jej lub kogoś, kto wreszcie się wścieknie na to, że ktoś chce zawłaszczyć naszą, budowaną przez wiele tysiącleci kulturę.
Musimy być stanowczy i cierpliwi, a tam, gdzie sytuacja tego wymaga – brutalni. Jeżeli europejscy goście od początku nie zrozumieją, że będą przyjmowani na naszych prawach i warunkach, możemy już dziś uznać się za przegranych.
Chrześcijanie Europy stopniowo odkrywają to, o czym pisali w Nowym Testamencie uczniowie Pana Jezusa: w spotkaniu z ludźmi innej wiary jest nam potrzebna roztropna apologia oraz niezbędny będzie otwarty i przyjacielski dialog.
Cool jihad to termin, który oddaje nastroje młodych muzułmanów. Dla nich symbolika Daesh stała się modą, którą z dumą naśladują. Oto bowiem ponure i straszne w istocie rzeczy zjawisko, młodzież zaczęła postrzegać jako stylowe, pożądane i modne. Mordercza moda w świecie islamu.
Trudno dziś dostrzec na Bliskim Wschodzie jakichkolwiek potencjalnych utalentowanych reformatorów islamu, a w oczekiwaniu na ich pojawienie się chrześcijanie mogą ulec całkowitej eksterminacji.
Obecne wrzenie jest efektem starcia światopoglądów mającego charakter teologiczny i polityczny. Konserwatywni sunnici, wierni fundamentalistycznemu whhabizmowi, opowiadają się za rządami teokratycznymi i autorytarnymi, podczas gdy bardziej umiarkowani sunnici suficcy wybierają liberalne systemy polityczne. To samo dotyczy szyitów.
Od 2012 roku 95 proc. wszystkich przypadków polio wykrywa się w pięciu krajach: Afganistanie, Pakistanie, Nigerii, Somalii i Syrii. We wszystkich tych państwach trwają zbrojne powstania islamistyczne. Aby doprowadzić do całkowitej eliminacji polio, musimy zdać sobie sprawę z tej zależności.
