islam

Pierwszy raz we współczesnej historii władze państwowe na najwyższym szczeblu uświadomiły sobie wagę wyzwań, jakie w wymiarze kulturowym przyniósł społeczeństwu francuskiemu islamizm, i przedstawiły stosowną ripostę, w sytuacji zagrożenia stawiając bezpieczeństwo ponad wolnością słowa.

Kobiety we Francji są traktowane jak „kawałki mięsa” na ulicy. Islam nie uznaje równości kobiet i mężczyzn. Lewica każe milczeć ofiarom napastowania i przemocy ze strony imigrantów.

Trwają w Iranie we wrześniu 2022 r. protesty wybuchły po tym, gdy Mahsa Amini, została śmiertelnie pobita przez irańską policję obyczajową.

„Francja płonie”. Takie nagłówki znów możemy czytać, zarówno w prasie polskiej jak i międzynarodowej. Rewolta francuskich przedmieść kolejny już raz dostarcza bowiem obrazów i nagrań spalonych samochodów, wybijanych witryn sklepowych i szyb domów. Z wielu stron pada pytanie: dlaczego? Jak do tego doszło? Co poszło nie tak?

Wszystkie trzy pokolenia dżihadystów łączy jedno: śmierć. Nie tylko ofiar zamachów. To sprawia, że efektywność organizacji terrorystycznych spada.

W wyniku fuzji wojny i religii powstaje w ludzkiej wyobraźni potężny twór, który nazwałem „wojną kosmiczną”. Zmienia ona naturę konfliktów na świecie, ponieważ takiej wojny nie można przegrać.

Kilka tygodni temu Republika Turcji obchodziła swoje 97. urodziny. To dobry czas, by w niemal setną rocznicę istnienia nowoczesnego państwa zastanowić się, co zostało z kraju tak pieczołowicie budowanego przez Kemala Atatürka na modłę zachodnią.

Prezydent Emmanuel Macron stwierdza dziś wprost, że potrzebne jest „przebudzenie republikańskie”, aby przeciwdziałać „projektowi polityczno-religijnemu, który świadomie wymierzony jest przeciwko wspólnocie narodowej”.

Jeśli przyjrzymy się bliżej procesowi komunikacji związanemu z terroryzmem fundamentalizmu religijnego, możemy dostrzec podobny dyskurs z obu stron konfliktu. Z jednej strony mamy terrorystów, którzy używają kategorii wojny cywilizacyjnej i mówią o potrzebie zniszczenia Zachodu, a z drugiej mamy społeczeństwa europejskie, które na przykład uważają, że muzułmanie są grupą predestynowaną do przemocy

Tytuł najnowszej książki Thilo Sarrazina „Wrogie przejęcie: jak islam hamuje postęp i zagraża społeczeństwu” budzi mocne emocje, jednak autor, jako Niemiec, do tego ekonomista, dostarcza solidnej analizy, popartej faktami.

Zrozumiałe jest «zaskoczenie i poczucie frustracji u chrześcijan, którzy, jak na przykład w Europie, przyjmują wyznawców innych religii, umożliwiając im sprawowanie kultu, a którym zabrania się praktykowania religii chrześcijańskiej w krajach, gdzie owi wyznawcy, stanowiący większość», uczynili ze swej religii jedyną dopuszczalną i uznawaną. Niestety, zasada wzajemności nie jest wprowadzana w życie ani respektowana.

Niezrozumiałe są dla mnie kompleksy niektórych katolików, którzy – jak może się wydawać – chcieliby, aby polski katolicyzm upodabniał się do ugrzecznionych, wycofanych, płynących z głównym nurtem katolicyzmów zachodnich. To droga donikąd. Trzeba natomiast podążać drogami wskazanymi nam przez kard. Stefana Wyszyńskiego i Jana Pawła II. Ale do tego potrzeba odwagi i samodzielności.

Dramaty i tragedie, z którymi mamy dziś do czynienia w krajach muzułmańskich, wynikają z faktu, że islam jest systemem, który nie jest w pełni do zaakceptowania w dzisiejszym świecie. Kościołowi zajęło wieki, aby dojść do rozdziału między religią a państwem. Dziś musimy pomóc muzułmanom, aby i oni zaakceptowali ten rozdział, z szacunku dla wolności religijnej.

Gdy za kilka lat jakiś niezorientowany przechodzień natknie się na tablicę przed teatrem Bataclan, czy gdziekolwiek indziej, będzie się zastanawiał, kto i dlaczego zabijał ludzi w listopadzie 2015 roku. Jeśli sam nie sprawdzi, pozostanie w niewiedzy. W taki sposób wymazuje się pamięć zbiorową. W taki sposób ludzie stają się coraz bardziej ulegli.

Islamskie święta stały się elementem wielkiej popkulturalnej machiny. Globalizacja w XXI wieku nie ominęła tradycyjnej i konserwatywnej, zdawałoby się, społeczności, jaką są muzułmanie.

Trudno dziś dostrzec na Bliskim Wschodzie jakichkolwiek potencjalnych utalentowanych reformatorów islamu, a w oczekiwaniu na ich pojawienie się chrześcijanie mogą ulec całkowitej eksterminacji.

Musimy być stanowczy i cierpliwi, a tam, gdzie sytuacja tego wymaga – brutalni. Jeżeli europejscy goście od początku nie zrozumieją, że będą przyjmowani na naszych prawach i warunkach, możemy już dziś uznać się za przegranych.

Chrześcijanie Europy stopniowo odkrywają to, o czym pisali w Nowym Testamencie uczniowie Pana Jezusa: w spotkaniu z ludźmi innej wiary jest nam potrzebna roztropna apologia oraz niezbędny będzie otwarty i przyjacielski dialog.

Cool jihad to termin, który oddaje nastroje młodych muzułmanów. Dla nich symbolika Daesh stała się modą, którą z dumą naśladują. Oto bowiem ponure i straszne w istocie rzeczy zjawisko, młodzież zaczęła postrzegać jako stylowe, pożądane i modne. Mordercza moda w świecie islamu.

Wyzywa polityków od palantów, głupków, kretynów, błaznów, „pluje im w twarz” po to, by nimi potrząsnąć, by zmusić ich do działania. Po latach widać, jak bardzo potrzebny znów jest jej głos. Jej lub kogoś, kto wreszcie się wścieknie na to, że ktoś chce zawłaszczyć naszą, budowaną przez wiele tysiącleci kulturę.

Obecne wrzenie jest efektem starcia światopoglądów mającego charakter teologiczny i polityczny. Konserwatywni sunnici, wierni fundamentalistycznemu whhabizmowi, opowiadają się za rządami teokratycznymi i autorytarnymi, podczas gdy bardziej umiarkowani sunnici suficcy wybierają liberalne systemy polityczne. To samo dotyczy szyitów.

Od 2012 roku 95 proc. wszystkich przypadków polio wykrywa się w pięciu krajach: Afganistanie, Pakistanie, Nigerii, Somalii i Syrii. We wszystkich tych państwach trwają zbrojne powstania islamistyczne. Aby doprowadzić do całkowitej eliminacji polio, musimy zdać sobie sprawę z tej zależności.

Dlaczego młodzi ludzie, urodzeni i wychowani na Zachodzie, nie tylko przechodzą na islam, ale i wyjeżdżają do Syrii, walczyć w wojnie, którą uznają za swoją? Co ich tam pociąga? Dlaczego odrzucają kulturę, w której wyrośli?

W tym regionie nie brakuje zdolnych ludzi, a przeważająca ich większość chce żyć w pokoju, kształcić i wychowywać dzieci w zdrowiu, wnosić swój wkład w społeczność światową. Ich cele – dobrobyt i ludzkie bezpieczeństwo – nie różnią się od naszych.

Podstawowym choć dyskretnie głoszonym hasłem stało się „nie drażnijmy muzułmanów”. Nie drażnijmy muzułmanów, a więc nie składajmy publicznie życzeń Merry Christmas tylko Happy Winter Holiday. Nie stawiajmy na rynku choinki. Nie nośmy na szyi krzyżyków na łańcuszku tak, aby były widoczne.

Partia Nicolasa Sarkozy’ego daje przykład dobrej polityki; respektuje moment narodowej jedności i przedstawia program walki z islamskim terroryzmem lepszy niż rozwiązania proponowane przez rząd.

Jest miejsce na dyskusję, nawet bardzo gorącą, dotyczącą niosącego głęboką moralną treść pytania: jak równoważyć wolność słowa i szacunek dla religii? Ale argumentami w tej dyskusji powinny być słowa, nie kule – klawiatura, nie kałasznikow. Każdy z nas ma prawo do swojej opinii. Nikt nie ma prawa zabijać tych, którzy mają inne zdanie.

Największym chyba błędem ekspertów, polityków, publicystów, uczestników debaty publicznej toczącej się poza Francją a dotyczącej ostatnich wydarzeń jest stygmatyzacja zarówno muzułmanów żyjących we Francji, jak i Frontu Narodowego i rodu Le Pen. Zamknięcie i jednych i drugich, odgrodzenie, wpierw niezauważanie a później wypchnięcie z przestrzeni publicznej, niczego nie daje. Nie tędy droga.

Liberalizm, który wyznają europejscy millenalsi w odniesieniu do zdarzeń z „Charlie Hebdo” (zdarzeń: masakry, rzezi) jest zakładnikiem samego siebie. Najmniejsza nawet próba skonkretyzowania wroga po tych wyróżnikach, którymi zawsze w historii się go konkretyzowało – wyznaniu, przynależności narodowej – zostają uznane za rasizm.

Na początku XX wieku chrześcijanie stanowili około 20 proc. mieszkańców świata arabskiego. W pewnych regionach – np. na południu Egiptu, w górach Libanu czy na południowym wschodzie Anatolii – byli absolutną większością. Dziś zaledwie 5 proc. mieszkańców krajów arabskich to chrześcijanie, a wielu z tych, którzy zostali, uciekają z powodu prześladowań i wojny.

Tylko jedno może powstrzymać młodego kamikadze gotowego umrzeć za ISIS: silniejsza ideologia, która zawróci go na właściwą ścieżkę i przekona go, że Bóg stworzył nas, byśmy poprawiali świat, a nie niszczyli. Możemy uczyć się na przykładzie naszych sąsiadów z Arabii Saudyjskiej, którym skutecznie udało się odciągnąć od radykalizmu wielu młodych ludzi za pomocą ośrodków i programów doradczych. W tej walce o umysły w szpicy powinni iść myśliciele i naukowcy szanowani przez muzułmanów ze względu na przymioty duchowe i intelektualne.

Przekroczone zostały kolejne granice. Niezależnie od deklaracji Anonimowych stali się oni bowiem obiektywnie sprzymierzeńcami Stanów Zjednoczonych, nawet jeśli będą piętnować ich politykę i podkreślać ich (co najmniej częściową) odpowiedzialność za to, co dzieje się dziś na Bliskim Wschodzie. Pojawił się bowiem wspólny wróg, silny i niebezpieczny.