patriotyzm

Czego może nas nauczyć Niccolò Machiavelli w XXI wieku? Jaki jest ów wiek tuż za progiem trzeciej dekady?

„Każde pokolenie obowiązane jest wysiłkiem własnym wzmóc siłę i powagę Państwa” – tak brzmiały słowa polskiej Konstytucji z 1935 roku.

Proponuje się dziś nowy „liberalny imperializm”, który zastąpi stary porządek oparty na logice niepodległych, samostanowiących państw narodowych. To imperium ma nas uratować od zła nacjonalizmu. Czy to dobra droga? – twierdzi Yoram HAZONY.

Patriotyzm, jak podobno powiedział Samuel Johnson, jest ostatnią deską ratunku dla łajdaka. I niech tak pozostanie. Ale Johnson miał na myśli łajdaków, a nie patriotyzm, a moim zadaniem jest przedstawienie argumentów przemawiających za znaczeniem skromnego patriotyzmu – tego, co Igor Primoratz nazwał „patriotyzmem światowym” – oraz w miarę moich możliwości, zabezpieczenie go przed wykorzystywaniem przez łajdaków

Pojęcie racji stanu – tak w filozofii politycznej, jak i w politycznej praktyce – nie jest zwykłym synonimem troski o dobro wspólne

Naszym obowiązkiem, jeśli nieobca jest nam dbałość o Polskę i jej historyczne i kulturowe dziedzictwo, jest zarówno wiara w istnienie obiektywnej prawdy, jak i wysiłek krytycznego myślenia prowadzący do jej odkrywania – pisze prof. Piotr CZAUDERNA Wielu ludzi myśli, że myśli; jestem pewien, że się mylą. Myślenie jest męczące i wymagające. [Rush Limbaugh, amerykański komentator polityczny] .W swoim ostatnim tekście [„Czas zarazy – próba rekapitulcji” [LINK] napisałem, że kluczowym słowem, którym można by opisać nasze obecne doświadczenie i to, co…

Dopóki istnieć będą państwa jako niezależne byty polityczne, patriotyzm pozostanie ideą naturalną i potrzebną. Długo nie doczekamy się czasów nazywanych niekiedy okresem post-tożsamościowym czy post-patriotycznym. Państwo niejako z definicji potrzebuje pewnego poziomu wspólnoty wartości swych obywateli, a tym spoiwem jest przede wszystkim afirmacja znacznej części dziedzictwa narodowego.

W piętnastym odcinku Podcastów Wszystko co Najważniejsze prof. Michał KLEIBER w artykule “Patriotyzm – dzisiaj?”.

Nasze dzieci i wnuki mają prawo zapytać o to, co zrobiono dla ocalenia dobrego imienia tych, którym coś zawdzięczamy. W tej dziedzinie mamy wciąż zaległości i to związane nie tylko z ludźmi, których mieliśmy zapomnieć.

Życie i historia Władysława Broniewskiego.

Polska to tak naprawdę wcale nie tylko dwa skłócone ze sobą plemiona. Oprócz nich jest jeszcze trzecia, największa grupa: ci, którzy z rosnącym niesmakiem patrzą na tę zabawę w piaskownicy, sypanie sobie piaskiem po oczach.

Pamiętam, jak dekadę temu podczas studenckich wojaży, w małych miasteczkach amerykańskiego stanu Maine imponowały mi flagi zatknięte na masztach przed domami, ludzie ubrani w barwy narodowe, zawsze z szacunkiem wypowiadający się o amerykańskich symbolach narodowych. Podobnie zaczyna dziać się w Polsce, rodzi się moda na patriotyzm.

Budujmy patriotyzm gospodarczy pokazując Polakom, że sięgając po lokalne wyroby, wybierając je świadomie, będą wzmacniać kondycję gospodarczą kraju. To klient – na końcu całego procesu – decyduje, czy sięgnie po wyrób polski, czy po inny. To od niego zależy decyzja, którą gospodarkę będzie wzmacniał.

Kiedy na świecie wybuchły kontrowersje wokół nowelizacji polskiej ustawy o IPN i pojawiało się coraz więcej głosów dotyczących rzekomego polskiego antysemityzmu i negatywnej roli, jaką Polacy odegrali wobec Żydów w czasie II wojny światowej, postanowiliśmy wykorzystać archiwa radiowe.

Polaków wciąż łączy nadzieja związana z wielką rolą kobiet. Oby też łączył ich, jak kiedyś, ogromny dla nich szacunek. Czy kobietom uda się zmusić nas do doceniania różnorodności i poszukiwania dobra wspólnego? Czy będą umiały studzić emocje? A potem przekazać kolejnym pokoleniom to, co w Polsce najlepsze?

Potrzeba było wizyty prezydenta USA Donalda Trumpa w Warszawie, żeby w mediach przebiła się idea miłości do Ojczyzny i ofiarności. Ofiara tych, którzy zginęli w powstaniu warszawskim i wcześniej w powstaniu w getcie warszawskim, wymaga szacunku. Nie może być tak, że tylko Amerykanie będą nam o tym przypominać.

We Francji mawia się, że z polityką jest jak z grą na skrzypcach: bierze się je lewą ręką, ale gra się prawą. W Polsce jest dokładnie odwrotnie. Legitymację do sprawowania władzy daje dowiedzenie pozytywnego stosunku do „sprawy polskiej”, wykazanie, że ukierunkuje się swoje wysiłki na utrwalenie i wzmocnienie polskiej państwowości oraz zapewnienie obywatelom poczucia bezpieczeństwa i silnej tożsamości. Ten egzamin musieli zdać u nas wszyscy utożsamiani z lewicą, bez względu na to, czy do niej przynależeli faktycznie: Ignacy Daszyński, Józef Piłsudski, Aleksander Kwaśniewski. Jeśli kiedykolwiek powstanie w Polsce wielka lewicowa partia, to wyrośnie ona ze specyficznie polskiego gruntu i będzie się z nim w pełni identyfikować.

Czyż to nie król powinien siedzieć w tym krześle i myśleć o policzku, jaki dano Rzeczpospolitej? – zauważa jedna z uczennic. Czy nie nastąpiła tu zamiana ról? Kto powinien myśleć o losach państwa? Błazen? Kto powinien siedzieć na tym krześle? Ktoś podnosi rękę na nasz kraj a oni się bawią! – dodaje inny uczeń. Być może jest właśnie tak, że to błazen wypowie całą prawdę… Nie tylko na obrazie Matejki, ale i w czasie lekcji.