Wstyd to przyznać, ale jestem przekonany, że prezydent Stanów Zjednoczonych nie był zainteresowany tym, co Karski miał mu do przekazania. Ten brak reakcji zapowiadał to, co się stało po wojnie. Alianci uznali, że konieczność pokonania Niemców jest ważniejsza niż niepodległość Polski. Milczenie, które zapadło w Londynie i Waszyngtonie nad raportami O’Malleya i Karskiego, przesądziło o losie Polski na ponad cztery powojenne dekady.
Polska i Francja powinny szukać mechanizmów wzmacniających współpracę euroatlantycką, z należytym uwzględnieniem komponentu europejskiego.
“Człowiek rycerski” jest elementem polskiej tożsamości, polskiej tradycji, kultury i dumy. Etos rycerski współtworzył aktualne dla nas do dziś ramy, w których myślimy o świecie wartości i relacji międzyludzkich, nie tylko zresztą tych związanych z walką czy służbą wojskową.
Nagonka antyżydowska w armii została celowo sprowokowana, a jej zaczynu należy szukać w Głównym Zarządzie Politycznym oraz WSW. Organizatorami akcji antyżydowskiej byli związani z gen. Moczarem, pretendentem do najwyższych stanowisk w państwie, generałowie LWP, w tym gen. Wojciech Jaruzelski. Celem zaś był marsz. Marian Spychalski, minister obrony narodowej, mający żonę Żydówkę i pogardliwie nazywany „Mońkiem”.
Po zakończeniu misji żołnierze powrócą do swoich krajów, rodzin, znajomych. Emocje, jakie wzbudziliśmy w ich sercach, wiedzę, którą uzyskali, odwiedzając ważne dla naszego kraju miejsca, poznając naszą historię, zabiorą ze sobą.
Rosja uważa, że systemy przeciwrakietowe są skierowane w nich. Po dyslokacji oddziałów w Rumunii czy Polsce, Kreml będzie musiał odpowiedzieć. Nie mogą tego pozostawić bez reakcji – przekonuje doradca szefa francuskiego MSZ. I przedstawia swoją wizję geopolityki.
Liczba wojsk, jakie są rozmieszczane na flance wschodniej sojuszu wprawdzie nie gwarantuje obrony terytorium w razie pełnowymiarowej agresji, umożliwia jednak – gdyby sam czynnik odstraszania nie zadziałał – takie spowolnienie agresora, by z Zachodu dotarła pomoc o wystarczającej skali.
Pytanie o bezpieczeństwo, nawet „twarde”, militarne, jest zawsze pytaniem o kulturę. Może to być pytanie o samą kulturę strategiczną, ale także o nadrzędną wobec niej kulturę polityczną i podrzędną wobec kultury strategicznej, kulturę organizacyjną wojska. Kto w polskiej kulturze uważany jest za wojownika? – ważne pytania Michała Piekarskiego o kulturę modernizacji polskiej armii.
Ostatni rok pokazał, jak chwiejne i niepewne może być środowisko bezpieczeństwa i jak szybko dezawuują się nawet najbardziej ostrożne prognozy dotyczące jego rozwoju – także te o nieodległej perspektywie. Jednak ta utrudniona przewidywalność, dodatkowo komplikowana charakterem kryzysu za wschodnią granicą, nie może zwalniać instytucji odpowiedzialnych za bezpieczeństwo z formułowania prognoz i planów działania.
Bezpieczeństwo państwa znowu zaczęło być odczuwanie przez Polaków jako kategoria osobista. Wojny nie są gdzieś tam w telewizji. Daleko. W imię obcych interesów. Dyktatorzy, rebelianci, terroryści. Wojny są znowu blisko. Wśród znanych nam pejzaży komunistycznych blokowisk. Rozumiemy nawet bez tłumaczenia język walczących stron.
Polacy zobaczyli, że ich państwo działa całkiem sprawnie. Że politycy różnych opcji zgodnie doprowadzili do członkostwa Polski w NATO i UE i znowu potrafią zgodnym głosem mówić o bezpieczeństwie naszego kraju. Że mamy niezłą armię, słusznie cieszącą się wysokim zaufaniem obywateli.
