Cool Pics

Ogrody Etretat zachwycają i zadziwiają niczym nieskrępowaną fantazją twórcy i dziełami artystów, którzy wzięli udział w ich powstaniu.

Malowały tu takie sławy jak Claude Monet, czy Eugene Boudin. Udając się do Etretat spodziewałam się, że miejsce to jest nieco przereklamowane. Nic bardziej mylnego!

… pod tymi tajemniczymi określeniami kryje się chyba jeden z najbardziej znanych, kojarzących się z Francją przedmiotów, mianowicie Citroen 2CV. Od Paryża po Marsylię, Francja roi się od tych wyjątkowo sympatycznych samochodów, które nieodłącznie kojarzą mi się z wakacyjną atmosferą i z… filmami Louisa de Funes’a.

Przecudna starówka, urokliwe, brukowane uliczki i bursztynowe światło zachęcają nie tylko do spacerów, ale i do bardzo wczesnego wstawania. Tak jak w przypadku wielu pięknych, polskich miast, tak i Gdańsk jest dosłownie oblegany przez turystów. Toteż właściwie jedyna okazja do zrobienia udanych zdjęć trafia się tuż po wschodzie słońca, ok. 5.30 rano.

Niedawny wyjazd do Warszawy to pierwsza moja wizyta od blisko dziesięciu lat. Toteż nie mogłam się doczekać odwiedzenia miejsc, które od dawna chciałam zobaczyć, oczywiście z aparatem fotograficznym.

O tej porze roku trzeba wstać przed 6 rano lub też pozostać w mieście do 21, żeby móc uchwycić tą niezwykłą złotą poświatę. W ciągu dnia słońce jest po prostu zbyt mocne, a wszechobecne cienie i bardzo mocny kontrast raczej utrudniają uzyskanie udanego zdjęcia.

Zachwycająca, kolonialna architektura, ukwiecone ulice i parki, a przede wszystkim wyjątkowo barwne fasady budynków, zachęcają do przechadzek i robienia zdjęć. Nie należy także przejść obojętnie obok starego centrum Limy, okolic Plaza de Armas i przylegających ulic.

Uśmiechnięci i przyjaźnie nastawieni ludzie, a przede wszystkim te stroje! Peruwiańczycy bardzo dbają i cenią sobie swoje stroje i tradycyjny sposób ubierania się. Nie jest to charakterystyczne wyłącznie dla niewielkich mieścin, ponieważ także w Limie i Arequipie bardzo dużo ludzi nosi typowe peruwiańskie ubrania, pochodzące z najróżniejszych stron kraju.

Delikatne światło (zupełnie inne niż wieczorem), tajemnicza mgiełka spowijająca paryskie mosty, zachwycają. A czasem, jeśli ma się odrobinę szczęścia, można zobaczyć coś wyjątkowego, coś, czego nie sposób ujrzeć o jakiejkolwiek innej porze dnia…

Aż trudno uwierzyć w transformację jaką przeszedł Paryż w ciągu zaledwie dwóch tygodni. Od połowy marca jest zdecydowanie wiosennie, a przepiękne słońce i niespotykany wzrost temperatur (nawet do 25 stopni) przyprawiają o zawrót głowy.

Pięć godzin to zdecydowanie za mało na takie miasto jak Moskwa. To za mało na chyba jakiekolwiek miasto. W tak krótkim czasie można było obejrzeć jedynie Plac Czerwony, bajeczną katedrę św. Bazylego i najbliższą okolicę – most Patriarszy wraz z katedrą Chrystusa Zbawiciela, czy też Bibliotekę im. Lenina. Ten pierwszy kontakt z Rosją był zaskakujący i bardzo intensywny.

Błękitno-przezroczyste, kruche stalaktyty oraz rozpościerająca się niemalże po horyzont gładka tafla nieskazitelnego lodu, sprawiają iście bajkowe, surrealistyczne wrażenie. Piękno syberyjskiej zimy w najbardziej chyba widowiskowym wydaniu zapiera dech w piersiach.

Przed dłuższą podróżą, która czeka mnie już w przyszłym tygodniu, poświęciłam czas na przechadzki w jednej z moich ulubionych części miasta. Okolice Opery Garnier, Marché St-Honoré, Placu Vendôme i Luwru, są położone stosunkowo blisko siebie.

Naadam to jeden z wielu organizowanych w całym kraju festiwali sportowych. Kilkadziesiąt kilometrów od Ułan Bator miałam okazję obejrzeć wyścigi konne, zapasy, łucznictwo i parę innych dyscyplin, a także powoli wczuć się w koczowniczy styl życia, no i przede wszystkim zabrać się za robienie zdjęć. Z kolei wieczór i noc spędzone w górach w towarzystwie rodziny nomadów, pozwoliły na zrobienie nieco bardziej intymnych zdjęć.

Nisko zawieszone, zimowe słońce jest źródłem światła o wiele delikatniejszego i złotawego w barwie, aniżeli słońce wiosenne bądź letnie. Dodatkowo tak negatywne zjawisko jak wyjątkowo wysoki stopień zanieczyszczenia powietrza, widocznego gołym okiem, dało ciekawe efekty fotograficzne, tworząc swoistą złotawo-żółtawą mgiełkę wokół budynków.

Jako fotograf z radością odkrywałam na nowo La Defense – to jedyne w swoim rodzaju miejsce, uzbrojona w obiektyw umożliwiający szersze spojrzenie. I to dosłownie, ponieważ nic tak nie pomaga oddać rozmiaru budynków i imponujących perspektyw jak szerokokątny obiektyw.

Z radością rozpoczęłam pierwsze w tym roku fotograficzne spacery po Paryżu. Moja motywacja została w dużej mierze wynagrodzona piękną pogodą i niespotykanym, złotym światłem, które nie zdarza się często o tej porze roku.

Powracam myślami do jednej z najpiękniejszych zim, jakiej miałam szansę doświadczyć kilka lat temu w Polsce. Białe drogi, lasy pokryte świeżym śniegiem, gałęzie drzew migoczące i delikatnie podzwaniające pokrywającym je lodem… Najpiękniejsze zimy są w Polsce!

Wyrosłe w przeciągu zaledwie piętnastu lat miasto imponuje rozmiarami i rozmachem, ale też niestety nie zachwyca oryginalnością pomysłów. Dubaj jest dowodem na to, że nie wszystko da się kupić, zaś dobry smak, elegancja czy wyrafinowanie – albo ich brak – są niezależne od zasobnego portfela.

Mieniące się światełkami i kolorami ulice, ciekawi fotograficznie ludzie i sytuacje, piękne dekoracje, delikatny mróz i piękne zimowe słońce. Odwiedziłam Rue de Seine usianą uroczymi kafejkami, okolice Saint-Germain-des-Prés, kościół Saint-Sulpice wyglądający zjawiskowo w świetle zachodzącego słońca, Odéon i rue du Cherche-Midi…