filozofia

Nie powinniśmy dać się zahipnotyzować lśniącym miastom, fasadzie cywilizacji i zaawansowania technologicznego. Warto wybrać się do Efezu, aby się tego nauczyć. Przejść się po kamieniu brukowym, po którym jeździły rydwany. Dziś świadectwo utraconej chwały starożytnego świata.

Rozwój filozofii komunizmu, a do pewnego stopnia również wybuch rewolucji komunistycznej, obciąża sumienie świata zachodniego.

Cnoty kardynalne stanowią swoisty kompas moralny, którym kierujemy się przed podjęciem każdej akcji. Występują cztery cnoty kardynalne: roztropność, a więc rozumienie, co jest dobre, a co nie; męstwo, w rozumieniu odwagi moralnej; sprawiedliwość, czyli uczciwość wobec innych i szacunek dla nich; oraz umiarkowanie, więc działanie we właściwym zakresie, zarówno nie za dużo, jak i nie za mało.

Nietzsche przepowiedział, że będziemy mieli dwa stulecia nihilizmu. Od tej przepowiedni minęło półtora wieku. Jeśli miał rację, na zmianę musimy czekać do mniej więcej 2080 roku.

Trudno jest filozofowi polskiemu pisać o szczęściu w intencji wykoncypowania czegoś nowego na ten temat. Od 1947 r. dysponujemy obszernym (578 s.) traktatem Władysława Tatarkiewicza O szczęściu, wielokrotnie wznawianym, a od 2012 r. dostępnym w wersji elektronicznej i w tłumaczeniu angielskim. Autor, wzorując się na średniowiecznych tytułach, nazwał tę książkę Summa de beatitudine (Wszystko o szczęściu). Warto przypomnieć dramatyczne losy tego dzieła.

Jak możemy myśleć o przebaczeniu, nie kwestionując faktów przeszłości? Odpowiedź jest prosta: nie jesteśmy w stanie wymazać faktów, więc należy czerpać z nich naukę i próbować iść dalej.

Stał się Éric Zemmour jednoosobowym ośrodkiem badawczym, który diagnozuje francuską (i nie tylko) teraźniejszość, przeszłość i przyszłość w doskonałej niezgodzie z liberalno-lewicowym kanonem ideologicznym.

Pojęcie racji stanu – tak w filozofii politycznej, jak i w politycznej praktyce – nie jest zwykłym synonimem troski o dobro wspólne

Nie chcemy czuć się oszukiwani przez innych – czy to przez rządy i państwa, czy to przez media, a nawet naukowców. Doskwiera nam brak wiary w wiedzę pewną, a tym bardziej w możliwość wytyczenia jedynego słusznego kierunku działań na froncie walki z pandemią. Zaczynamy więc kwestionować wszystko. Ba, więcej nawet, utraciliśmy obecnie wiarę w jedną spójną wizję świata. A może już od dawna jej nie mieliśmy?

Współczesny świat pozbawiony jest architektury sensu. Skutkiem tej dekompozycji, poprzedzonej wcześniejszą dekonstrukcją dokonaną przez filozofię Zachodu, jest całkowita samotność za cenę źle pojętej ludzkiej wolności. Na naszych oczach wali się struktura, na której oparta była cała Europa.

Co my robimy na ziemi? Aby wiedzieć, czym jest człowiek, należy go uchwycić intelektem tam, gdzie najpełniej urzeczywistnia on swoją naturę, a więc tam, gdzie jest on najprawdziwiej sobą.

Powodem dla którego historia się rymuje, jest to, że nawet jeśli poszczególne typy miejsc i osób nigdy nie są dokładnie takie same, wiele miejsc i wielu ludzi jest na tyle do siebie podobnych, że na przestrzeni dziejów działają w spójny sposób pomimo swoich różnic.

Czy we współczesnym procesie politycznym stoicyzm może być pomocny? Owszem, i to aż w pięciu aspektach. Niech będzie to vademecum, jeżeli dojdzie do sytuacji, w której będziesz musiał zareagować na jakąkolwiek polityczną dyskusję lub krytyczną sytuację.

Kultura literacka, znajdująca się niegdyś w sercu programów nauczania, na dobre znika ze słownika szkolnego. W debatach nad przyszłością edukacji temat znajomości klasycznych dzieł literackich nie odgrywa żadnej roli. Teraz królują kompetencje.

Idee faszyzmu i komunizmu były całkiem racjonalne, logiczne, możliwe do udowodnienia, zrozumiałe i… straszliwie błędne.

W warunkach polityki merytokratycznej, eksperckiej i prowadzonej przez „niezależne instytucje”, demokratyzm utracił swą żywotność. Ta rezygnacja spowodowała wyalienowanie się instytucji liberalnych, które zyskały pozademokratyczną samodzielność.

Nowa lewicowość swój sukces zawdzięcza temu, że kapitał nie tylko dostosowuje się do rewolt arystokratycznych, ale jeszcze ich poszukuje, rozwija je i opłaca. Kapitał jest bowiem wszystkim, tylko nie obrońcą rodziny i tradycji.

Oddając hołd Arystotelesowi i Jungowi i pracując jako analityk snów, zadaję pytania. Co jest odpowiedzialne za sen? Co jest odpowiedzialne za to, co widzimy we śnie? Szukam tego, co sprawia, że to ma znaczenie, a co wydaje się jedynie abstrakcją. Jestem ciekaw, co sprawia, że coś nas niepokoi, i co sprawia, że śniąc, możemy przenieść się w miejsca niezwykłe.