Współczesny świat pozbawiony jest architektury sensu. Skutkiem tej dekompozycji, poprzedzonej wcześniejszą dekonstrukcją dokonaną przez filozofię Zachodu, jest całkowita samotność za cenę źle pojętej ludzkiej wolności. Na naszych oczach wali się struktura, na której oparta była cała Europa.
Powodem dla którego historia się rymuje, jest to, że nawet jeśli poszczególne typy miejsc i osób nigdy nie są dokładnie takie same, wiele miejsc i wielu ludzi jest na tyle do siebie podobnych, że na przestrzeni dziejów działają w spójny sposób pomimo swoich różnic.
Idee faszyzmu i komunizmu były całkiem racjonalne, logiczne, możliwe do udowodnienia, zrozumiałe i… straszliwie błędne.
Co my robimy na ziemi? Aby wiedzieć, czym jest człowiek, należy go uchwycić intelektem tam, gdzie najpełniej urzeczywistnia on swoją naturę, a więc tam, gdzie jest on najprawdziwiej sobą.
W warunkach polityki merytokratycznej, eksperckiej i prowadzonej przez „niezależne instytucje”, demokratyzm utracił swą żywotność. Ta rezygnacja spowodowała wyalienowanie się instytucji liberalnych, które zyskały pozademokratyczną samodzielność.
Czy we współczesnym procesie politycznym stoicyzm może być pomocny? Owszem, i to aż w pięciu aspektach. Niech będzie to vademecum, jeżeli dojdzie do sytuacji, w której będziesz musiał zareagować na jakąkolwiek polityczną dyskusję lub krytyczną sytuację.
Kultura literacka, znajdująca się niegdyś w sercu programów nauczania, na dobre znika ze słownika szkolnego. W debatach nad przyszłością edukacji temat znajomości klasycznych dzieł literackich nie odgrywa żadnej roli. Teraz królują kompetencje.
Nowa lewicowość swój sukces zawdzięcza temu, że kapitał nie tylko dostosowuje się do rewolt arystokratycznych, ale jeszcze ich poszukuje, rozwija je i opłaca. Kapitał jest bowiem wszystkim, tylko nie obrońcą rodziny i tradycji.
Oddając hołd Arystotelesowi i Jungowi i pracując jako analityk snów, zadaję pytania. Co jest odpowiedzialne za sen? Co jest odpowiedzialne za to, co widzimy we śnie? Szukam tego, co sprawia, że to ma znaczenie, a co wydaje się jedynie abstrakcją. Jestem ciekaw, co sprawia, że coś nas niepokoi, i co sprawia, że śniąc, możemy przenieść się w miejsca niezwykłe.
Naukowcy nie ustrzegli się błędu nieuwzględnienia ryzyka jako wskaźnika, który powinien kierować naszymi reakcjami na zagrożenie. To każe zadać pytanie o stan uczelni zachodnich oraz kondycję intelektualną ich elit.
Koronawirus może tkwić w każdym z nas, jak pas szahida, do którego nie mamy detonatora. Każdy człowiek spotykany w sklepie może być chodzącą bombą. Jak możemy być wobec tego wspólnotą? I jaką wspólnotą? Wspólny strach wcale nas nie łączy.
Prawda i Piękno są przybyszami z innego świata. Tylko ten, kto myśli, czuje i ma taką wolę, może, choć pewnie tylko przelotnie, sprostać twórczemu aktowi powołania ich do życia w naszym upadłym świecie. Podobnie duch prawdziwej przyjaźni podlega falom przypływu i odpływu. Miłość na takiej płaszczyźnie – jak odczucie wspólnoty z Bogiem czy innymi ludźmi – przenika ludzkie serce tylko sporadycznie i w sposób niedoskonały.
Nasz czas potrzebuje racjonalności i uporządkowania, czyli logosu, który jest praindoeuropejskim słowem wiążącym się z ideą światła. Pojęcie to przeciwstawia rozmowę inwektywom i krzykom.
Zapomnieliśmy o śmierci, zapomnieliśmy o życiu. Jakoś to w końcu z dnia na dzień idzie, przecież nie ma co narzekać. Jest trwanie, kumulowanie, konsumpcja. Zabawa i radość, bo przecież nie ma w tym nic złego. Przechyla się na naszą stronę szala, na której wszystko jest dobrze i pięknie, i chcemy, żeby tak pozostało. Ale ciężar na drugiej szali staje się coraz większy, gromadzi wszystkie smutki świata. I w najmniej spodziewanym momencie przeważa.
Od Tesli, łączącej motoryzację z rozwiązaniami znanymi ze smartfonów, przez aplikacje mobilne banków, oferujące szereg VAS (value-added service), do fintechów, próbujących na naszych oczach integrować swoje usługi z ekosystemem bankowym dzięki dyrektywie PSD2. W jednym i drugim filozofia pomaga w sposób decydujący, wspierając umiejętność myślenia krytycznego, ale też dostarczając płaszczyzny intelektualnej, na której można syntetyzować doświadczenia.
Jeden z najważniejszych dialogów współczesności prowadzą Michel HOUELLEBECQ i Geoffroy LEJEUNE przekonując, że historię ostatniego stulecia można by streścić w zdaniu: masowa dechrystianizacja prawie całego Zachodu, głównie w Europie, gdzie w ciągu kilkudziesięciu lat zniszczono to, co budowane było przez piętnaście wieków.
Czy Platon mógł mieszkać i studiować filozofię egipską w Heliopolis? Czy mógł zrozumieć i upiększyć egipskie idee w swoim dorobku? Niektórzy nie uważają żadnego z tych pomysłów za naciągany. Twórczość Platona przypadła na czas intensywnej współpracy wojskowej i dyplomatycznej między Egiptem a Atenami, a w obliczu agresji wojsk perskich. Co więcej, Ateńczycy głęboko podziwiali Egipt. W tej starożytnej cywilizacji widziano stabilne i czcigodne antidotum na chaotyczny system polityczny demokratycznych Aten.
Historia XX wieku pokazała, że to nie rozwój nauki, ale gloryfikacja nieuctwa doprowadziła do panświatowych katastrof i kosztowała życie milionów ludzi. Towarzyszący nam przez drugą połowę XX wieku rozkwit cywilizacji, to, że dziś ludzkość świata jest jak nigdy syta, zdrowa i bezpieczna, zawdzięczamy rozwojowi wolnej nauki w wolnym świecie i wykorzystaniu osiągnięć tej nauki przez wolną działalność gospodarczą.
Pesymizm włada umysłami. Do wspomnienia okropności popełnionych w XX wieku dochodzą nowe zagrożenia: terroryzm, zderzenie cywilizacj i, ocieplenie klimatu, wyczerpanie zasobów naturalnych, nieprzewidziany przez ekspertów kryzys gospodarczy itd. Daleko nam do złotego wieku, o którym marzyli millenaryści, również ci spod znaku New Age, i do szczęśliwej ziemi, o której prorokowali filozofowie postępu.
Stał się Éric Zemmour jednoosobowym ośrodkiem badawczym, który diagnozuje francuską (i nie tylko) teraźniejszość, przeszłość i przyszłość w doskonałej niezgodzie z liberalno-lewicowym kanonem ideologicznym.
