Gdzie są polskie uniwersytety w rankingach najlepszych uczelni świata?

miejsce polskich uniwersytetów w rankingach

Najnowszy ranking The Center for World University Rankings (CWUR) sklasyfikował dwa tysiące uczelni z całego świata. O ile zrozumiałe, że w czołówce rankingu są uczelnie amerykańskie, o tyle warto zadać pytanie o miejsce polskich uniwersytetów w rankingach.

Harvard najlepszym uniwersytetem świata

.Ranking The Center for World University Rankings wskazał Harvard University już po raz dwunasty jako zwycięzcę. Za nim wskazano Massachusetts Institute of Technology, Stanford University, Cambridge, Oxford, Princeton University, University of Chicago, Columbia University, University of Pennsylvania i Yale University. Pełna lista: [LISTA].

Czym jest ranking najlepszych uniwersytetów?

.Ranking The Center for World University Rankings jest kolejnym z ważnych rankingów, jakie przedstawiamy na łamach „Wszystko co Najważniejsze”. Publikowany jest od 2012 roku przez naukowców Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Bierze pod uwagę 20 531 uczelni z całego świata i takie kryteria jak m.in. liczbę absolwentów uczelni  w międzynarodowych konkursach, zatrudnienie absolwentów na stanowiskach kierowniczych największych firmach świata , liczbę pracowników naukowych z wyróżnieniami akademickimi, liczbę prac naukowych ze szczególnym uwzględnieniem prac naukowych publikowanych w czasopismach o najwyższym prestiżu, liczbę cytatów naukowych i liczbę międzynarodowych patentów.

Najlepsze uniwersytety w Polsce – miejsce polskich uniwersytetów w rankingach

.W rankingu The Center for World University Rankings odnajdujemy, jak zwykle z wielkim trudem, gdy każdego roku analizujemy kolejne rankingi uczelni wyższych publikowane na „Wszystko co Najważniejsze”, uczelnie z Polski:

Najlepsze uniwersytety w Polsce na wagę złota

.Uniwersytet jest kluczowym elementem w procesie tworzenia się społeczeństwa wiedzy – będącego realną ideą, a nie tylko medialnie nadużywanym sloganem – pisze prof. Michał KLEIBER na łamach „Wszystko co Najważniejsze”.

„Instytucją centralną dla szeroko rozumianej racjonalności działania jest uniwersytet. Prawidłowe społeczne rozumienie przeszłości z jednej strony, a stawianie czoła wyzwaniom współczesności i świadome tworzenie pożądanej przyszłości z drugiej nie są w ogóle możliwe w kraju niemającym sieci dobrze funkcjonujących uczelni. Mimo że owa tradycyjna rola uniwersytetu nie podlega dyskusji, dynamika rozwoju społecznego i gospodarczego oraz powszechność kształcenia na poziomie wyższym stawiają przed uniwersytetem nowe, niezwykłe zadania. Rozwój zróżnicowanych potrzeb edukacyjnych, mobilność młodzieży oraz zmiany w metodach kształcenia w wyniku rozwoju technik teleinformatycznych wydaje się prowadzić na przykład do podważenia klasycznych atrybutów kształcenia uniwersyteckiego – jedności miejsca („kampus wybranej uczelni”) i czasu trwania studiów („5 lat od matury do magisterium”). Zamiast tego kształtować się będzie zapewne model edukacji uniwersyteckiej o nieporównywalnie większej elastyczności – studenci zbierać będą potrzebne punkty kredytowe na różnych, często bardzo od siebie odległych (geograficznie i kulturowo) uczelniach – często zresztą w systemie kształcenia na odległość (telestudia), a przerwy w toku studiów i zdobywanie w ich trakcie zupełnie innych doświadczeń życiowych będą sprawą zupełnie naturalną. Taki rozwój szkoły wyższej jest szansą i zagrożeniem równocześnie – czy jesteśmy przygotowani na takie wyzwanie?

Wyzwań stojących przed polskim uniwersytetem jest oczywiście znacznie więcej. Wymieńmy jeszcze parę z nich: jak zapewnić sprawne zarządzanie i wysoką jakość edukacji uniwersyteckiej w warunkach powszechności studiowania i chronicznie niedostatecznych środków? Jak wydobywać synergię z łączenia bądź ścisłej współpracy różnych uczelni? Jak zapobiegać promocji kształceniowej przeciętności i stwarzać specjalne możliwości szczególnie uzdolnionym? Jak otworzyć się na świat i realnie umiędzynarodowić studia w kraju, udowadniając, że jesteśmy w stanie sprostać globalnej konkurencji uniwersyteckiej? Jak wypracować efektywny system edukacji ustawicznej? Jak doprowadzić do stworzenia w Polsce spójnego systemu krajowych i zagranicznych staży podoktorskich – kluczowego momentu w karierze młodego naukowca? Jakie wnioski wyciągać z informacji dotyczących losów absolwentów? Nie ma wątpliwości – bez odpowiedzi na pytania tego typu nasze uczelnie nie staną się tym, czym być powinny, czyli ważnym nośnikiem rozwoju skutecznie umożliwiającym cywilizacyjne konkurowanie ze światem.

Wobec niezmierzonej złożoności problematyki rozwoju i świadomości dalszego nieuchronnego narastania najróżniejszych dylematów uwierzmy w prawdę wielokrotnie już potwierdzoną – do pokonywania trudności najlepiej przystosowani są ci, którzy potrafią pozyskiwać wiedzę i wykorzystywać ją w praktyce. W dzisiejszych czasach postawienie na kreatywność działania, bazującą na wiedzy i jej innowacyjnym wykorzystywaniu, jest najlepszym sposobem budowy silnego państwa z gospodarką gwarantującą strategiczne bezpieczeństwo i stabilny rozwój. Do realizacji tego zadania niezbędne jest inne spojrzenie na obszar szeroko rozumianej wiedzy, na który składają się dzisiaj edukacja na wszystkich poziomach, w tym czekające u nas ciągle na rzeczywiste upowszechnienie kształcenie ustawiczne, badania naukowe i ich popularyzacja, system transferu wiedzy do praktyki, przemyślane wykorzystywanie prawa własności intelektualnej, wsparcie dla innowacyjnych przedsiębiorstw, promocja sukcesów bazujących na innowacyjności czy polityka kulturalna wspierająca społeczną kreatywność” – pisze prof. Michał Kleiber.

W tekście „Pakt na rzecz polskiej innowacyjności – niezbędny dziś, szczególnie dziś” [LINKprof. Michał KLEIBER zwraca także uwagę na bardzo istotną rolę kultury, która stanowi „ważny element budowy społecznej kreatywności i tworzenia pozytywnego klimatu dla rozwoju ludzkiego talentu”. Rolę i wyzwania, przed jakimi stoi nauka, były Prezes Polskiej Akademii Nauk opisuje również w artykułach:

  • „Po pierwsze – edukacja” [LINK]
  • „Jak stawić czoła globalnym wyzwaniom, czyli uniwersytet na wagę złota” [LINK]
  • „Edukacja i zdrowie publiczne – dwie sfery niedostatku w polityce unijnej” [LINK]
  • „Bez wysokich kompetencji naukowo-technologicznych państwo nigdy nie będzie bezpieczne” [LINK]
  • „Polscy badacze i niewykorzystane szanse” [LINK]
  • „Umiędzynarodowienie nauki jest naturalne” [LINK]

Analizując miejsce Polski w rankingach, warto zapoznać się ze spojrzeniem profesora zwyczajnego nauk matematycznych, logika, informatyka, będącego w latach 2005–2008 rektorem Uniwersytetu Wrocławskiego, prof. Leszka PACHOLSKIEGO w tekstach:

  • „Najwyższy czas zakończyć dryf polskich uczelni” [LINK]
  • „Gaudeamus igitur, czyli polska nauka bez reform stoi w miejscu” [LINK]
  • „Jak organizować naukę i uniwersytety. Część pierwsza. Kto?” [LINK]
  • „Jak organizować naukę i uniwersytety. Część druga. Jak zatrudniać?” [LINK]
  • „Jak organizować naukę i uniwersytety? Część trzecia. Strategia i finanse” [LINK]
  • „Rektor czy minister? Kto wprowadzi polskie uniwersytety do pierwszej ligi?” [LINK]
  • „Uczelnie flagowe w Kalifornii. Strategia ratunkowa dla polskiej nauki?” [LINK]
  • „Strategiczne błędy blokują polską naukę” [LINK]

Temat wyzwań i problemów wyższej edukacji w Polsce opisuje również prof. Jan P. HUDZIK, filozof, profesor nauk humanistycznych, autor m.in.: Rozum, wolność, odpowiedzialność. Studium z historii idei w nowożytnej i współczesnej myśli filozoficznej, Podstawy nauk o komunikowaniu.

  • „O nauce, polityce i innych dylematach nadwiślańskiego akademika” [LINK]

Oprac. Mikołaj Czyż

The Center for World University Rankings/Wszystko co Najważniejsze/AJ

Materiał chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie wyłącznie za zgodą wydawcy. 20 maja 2023