liberalizm

Czy to możliwe, żeby liberalny Zachód, sprowadziwszy wolność do legalizmu oraz braku naturalnych i tradycyjnych barier, również nie był wolny, tylko w inny sposób?

Zwycięstwo Rosji w wojnie nie byłoby jedynie stratą Ukrainy, jak wynikałoby z dominującego na Zachodzie opisu konfliktu, ale oznaczałoby również upadek tzw. liberalnego porządku międzynarodowego, którego zasady Waszyngton i jego północnoatlantyccy sojusznicy ustanowili po II wojnie światowej.

Poczucie tryumfu lat 1989–1991 usunęło w liberalizmie wszelkie hamulce przed doktrynerstwem. Zaczyna on dziś głosić to, co stanowi zaprzeczenie jego własnych podstaw.

To przede wszystkim Afrykanie – mężczyźni, kobiety i dzieci – od początku XVI w. w niewypowiedzianie okrutnych warunkach płacili za pierwotną akumulację europejskiego kapitału krwią i własnym życiem.

W miarę jak współczesny liberalizm coraz gorliwiej przyjmował globalistyczną wrażliwość wrogą zachodniemu dziedzictwu, konserwatywni obrońcy kulturowego dziedzictwa znaleźli się w ogniu ataków jako rasiści, bigoci, ksenofobi i tym podobni.

Unia powinna być bardzo ostrożna z próbami ingerencji w sprawy dotyczące społeczeństwa, przede wszystkim związane z wielokulturowością, gender, LGBT.

Oligarchia finansowa, która gra dziś pierwsze skrzypce albo i dyryguje oligarchią światową, będzie musiała oddać część władzy politykom.

Kryzys 2008 r. sprawił, że upadł mit doskonale racjonalnego rynku. Ale w wymiarze ekonomii politycznej możliwy jest również inny liberalizm. Taki, który do działania „niewidzialnej ręki rynku” odnosi się z daleko posuniętym sceptycyzmem. Dla którego wolność to przede wszystkim wolność człowieka.

Woodrow Wilson koncepcję równowagi sił uważał za niemoralną, bo krojącą słabe narody jak sery na użytek wielkich mocarstw. Przykładem tego była Polska podzielona między Rosję, Prusy i Austrię. W USA dziedzictwo liberalne, które pozostawił po sobie Wilson, uznano za pułapkę dla amerykańskiej polityki zagranicznej.

Współczesne trendy liberalno-lewicowe i neomarksistowskie maksymalizują wolność indywidualną w sferze obyczajowej oraz redefiniują wolność społeczną, pomijają natomiast czy wręcz odrzucają ideę wolności wewnętrzno-etycznej człowieka.

Nie zrobiono praktycznie nic dla reformy systemu wsparcia dla ludzi źle sytuowanych, niepełnosprawnych, z rodzin niepełnych i patologicznych. Nie podjęto żadnej reformy prawa pracy ani reformy systemu wynagradzania za pracę, mimo że to są najważniejsze elementy przebudowy rynku pracy na bardziej sprawiedliwy i dostosowany do współczesnych warunków świadczenia pracy.

W warunkach polityki merytokratycznej, eksperckiej i prowadzonej przez „niezależne instytucje”, demokratyzm utracił swą żywotność. Ta rezygnacja spowodowała wyalienowanie się instytucji liberalnych, które zyskały pozademokratyczną samodzielność.

W XIX w. nacjonaliści nieśli sztandar liberalizmu: byli demokratami, patrzyli w przyszłość i wierzyli w postęp. Dziś już tak nie jest.

Socjalistyczny cud Izraela okazał się mirażem, Indie odrzuciły socjalistyczną ideologię, wybierając gospodarkę opartą w większym stopniu na wolnym rynku, a Wielka Brytania dała całemu światu przykład, stawiając na prywatyzację i deregulację. Bez względu na to, czy mówimy o kraju rolniczym z populacją 1,3 miliarda ludzi, czy małym bliskowschodnim kraju zamieszkanym przez wybitnie inteligentny naród, od socjalizmu zawsze lepszy jest kapitalizm.

Nowi socjaliści odrzucają teorię Marksa. Postrzegają socjalizm jako element rozwijający się w kapitalizmie, tak samo jak kapitalizm rozwinął się w feudalizmie.

Idee konserwatyzmu, zwłaszcza te dotyczące pomocniczości, przyczyniłyby się do poprawy funkcjonowania UE. Jednak na razie ani Polska, ani Węgry nie sformułowały wizji tego, jak powinna być zorganizowana „konserwatywna” Europa.

W późnym kapitalizmie tożsamość etniczna czy seksualna stały się kapitałem. Jeśli współcześnie widzimy, że postęp jest ważniejszy od tradycji, to nie dzieje się tak z uwagi na machinacje marksistów ani wystąpienia garstki aktywistów LGBT. To dlatego, że żyjemy w demokracji liberalnej.