Niepodległa 2018

Tylko silna obywatelska wspólnota – wzorem tak przecież bardzo przed ponad stu laty zróżnicowanego społeczeństwa wychowanego w trzech zaborach – jest w stanie skuteczne rozwiązywać problemy, które pojawiają się przed nami dzisiaj i niestety z pewnością pojawić się będą przed nami także w przyszłości.

Męski świat ambicji, potęgi i dominacji w dobie techniki, którą ów świat sam wytworzył, podczas prowadzenia wojny nie może obejść się bez kobiet. Mogli rycerze średniowiecznej Europy, mogli Kozacy na Ukrainie w XVI–XVIII w., mogli mamelucy w Egipcie w XVII–XVIII w., ale nie mężczyźni w XX wieku. Męski świat po I wojnie światowej pojął, że jeżeli oczekujemy od kobiet nowych obowiązków, muszą one otrzymać nowe prawa, przede wszystkim prawa polityczne.

Wiadomo, jakim dziedzictwem „obarczony” był Piłsudski. Sarmacko‑romantyczna tradycja porządkowała jego rzeczywistość, myśl rewolucyjna prowadziła do walki. Pytanie: jaka była główna dominanta jego działań? Przeciwnicy Marszałka utrzymywali, że była nią żądza władzy. Jeżeli jednak szukać w pismach Piłsudskiego jednej idei, która przekraczałaby wszystkie pozostałe, tą ideą będzie Polska.

Dlaczego lewica nie mogłaby zorganizować własnego Marszu Niepodległości i uwypuklić w nim tego, co dla środowiska najcenniejsze – niepodległości, sprawiedliwości społecznej, demokracji, konstytucji, tolerancji?

Jednym z ciekawszych pomysłów jest połączenie maratonu i matematyki. Uczniowie rozwiązują zadania matematyczne całą noc. Rozwiązują setki i tysiące zadań na różnym poziomie. I fenomen: matematyka łączy dzieci w pionie, nie w poziomie: piętnastolatek siedzi obok ośmiolatka, dwunastolatek pomaga dziesięciolatkowi, gimnazjalista współpracuje z uczniem oddziału wczesnoszkolnego.

Niepodległość dla Polaków nie jest stylem życia, szacunkiem dla ich kultury. Niepodległość to prawo człowieka, sens egzystencji, religia, przedmiot kultu. Niepodległość, to życie.

Komuniści dążyli metodycznie do zniszczenia tożsamości narodowej Polaków, zniszczenia pamięci historycznej, tradycji, wartości, które wynikały z chrześcijańskich korzeni, po to, by zbudować nowe społeczeństwo według wzorców radzieckich. Przeciwstawienie się tej systemowej, antynarodowej polityce partii, musiało prowadzić do podkreślania roli narodu, jego trwałości historycznej oraz umacniania związków między Kościołem a narodem.

Opowiedzmy swoją historię, by dowiedzieć się, kim jesteśmy. Ale nie piszmy tej historii na nowo, nie szukajmy na siłę alternatywnych scenariuszy, nie wymądrzajmy się, nie pouczajmy naszych antenatów, nie krytykujmy, że można było coś zrobić lepiej czy inaczej. Przyjmijmy „całe to duchowe dziedzictwo, któremu na imię Polska — tak jak prosił o to na krakowskich Błoniach w 1979 roku Jan Paweł II — z wiarą, nadzieją i miłością”. Zobaczmy naszą niepodległość jako pragnienie wolności. Nie teoretycznej, abstrakcyjnej, ale dokładnie takiej, jaką wymyślimy sobie i dla siebie na długo przez 1918 rokiem.

Nakład „Robotnika” był niewielki przez cały okres funkcjonowania. Powodem były oczywiście pieniądze, ale nie tylko. Redakcja nie publikowała taniej sensacji, chcąc pozyskać czytelników. Czytelnik znajdował na łamach tego dziennika artykuły poważne, zmuszające do refleksji, głębokie a jednocześnie pisane prostym językiem, przeznaczony był bowiem zarówno dla klasy robotniczej jak i postępowej inteligencji. Zapewne wpływy „Robotnik” miał większe niż nakład. Co istotne, redakcja nie zamieszczała na swoich łamach ogłoszeń. Feliks Perl wolał zamiast ogłoszenia opublikować jakąś istotną wiadomość polityczną. Wpływy z reklam były śladowe i nie wynosiły więcej, niż kilka procent budżetu.

Człowiek jest w naturalny sposób ukształtowany ksenofobicznie. Tymczasem witaminą, sterydem, antybiotykiem, hormonem wzrostu współczesnych społeczeństw stała się otwartość i zdolność współpracy. Coś, co często nazywam umiejętnością wymiany myśli. 

Rok 2018 mógłby być okazją do nowego otwarcia we wspólnych relacjach. I to właśnie Polska, ze względu na swój status największego państwa regionu, powinna zainicjować takie działania.

Byłoby wielkim sukcesem gdyby z okazji setnej rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę przeszła dyskusja o potrzebie promowania i wdrażania idei patriotyzmu gospodarczego.

Spory, często wychodzące poza granice naszego kraju nie budują pozycji naszej Ojczyzny. Powodują przede wszystkim strach i agresję, poczucie beznadziei i nieuchronności wewnętrznego konfliktu. Pamiętajmy, że walka o odzyskanie niepodległego państwa nie byłaby potrzebna, gdyby nie katastrofa zaborów – kataklizm, którego bezpośrednią przyczyną było niefrasobliwe i niegodne odwoływanie się do arbitrażu oraz interwencji obcych potęg. Nie powtarzajmy tego błędu!

Mamy rok na to, aby 11 listopada 2018 r. prezydent, premier i wicepremierzy, ale także szefowie i politycy wszystkich partii obecnych w parlamencie przeszli razem w czołówce Marszu Niepodległości. Marszu zorganizowanego wspólnie przez organizacje, partie, i władze państwowe. Bez ucieczki władz państwa w tym czasie z Warszawy.

Nic nie jest w stanie złamać ich uporu i hartu ducha! Są dowodem na to, że dla ludzi wytrwale dążących do celu, zdolnych wybiegać myślami poza granice geograficzne i kierujących się pragnieniem wskrzeszenia Feniksa z popiołów, wszystko jest możliwe.

To właśnie silne instytucje państwowe i ich aktywna, rozpisana na lata konsekwentnych działań polityka wydobyły z zacofania kraje takie, jak Niemcy, Japonia, Korea, Szwecja czy Singapur. Czas to zrozumieć: zbyt silne państwo może nas uciskać, tak; ale słabe państwo musi nas zgubić.

Rozpoczyna się odliczanie do wielkiej rocznicy, takiej, której świadkami możemy być tylko raz w życiu – stulecia odzyskania przez Polskę niepodległości. Podobnie jak w odradzającej się II Rzeczpospolitej całe społeczeństwo połączyło siły w walce o niepodległą Polskę, tak dziś wszyscy Polacy mogą połączyć się we wspólnym świętowaniu Niepodległej.