Świat próbuje na różne sposoby walczyć z zagrożeniami płynącymi w sieci.

Zachęcam do podejmowania aktywnych poszukiwań dobrych rozwiązań nawet w sytuacjach pozornie bez wyjścia. Poszukiwania tego, co nas wciąż łączy.

Rozwój technologii będzie przynosić wielkie społeczne korzyści pod warunkiem, że to ludzie w debacie publicznej oraz politycy, świadomi sytuacji i podejmujący światłe decyzje regulacyjne, nadadzą zmianom właściwy kierunek. Wobec złożoności problemów to niewątpliwie olbrzymie wyzwanie, któremu – nie ma tu żadnej alternatywy – musimy odważnie i mądrze stawić czoła.

Rok 1989 był bogaty w wydarzenia, które zachwiały światowym zimnowojennym porządkiem. My pamiętamy najlepiej nasze pierwsze po wojnie, częściowo wolne wybory parlamentarne, ale także upadek Muru Berlińskiego czy wydarzenia na placu Tiananmen. Pamiętać chyba powinniśmy również o 30. rocznicy jeszcze jednego ważnego wydarzenia – powstania globalnej sieci komunikacji elektronicznej, znanej dzisiaj każdemu przez swój skrót WWW (World Wide Web).

Stawka jest olbrzymia – czeka nas albo przełamanie niemocy w strategicznym myśleniu o Europie, albo piętrzące się kłopoty, grożące stopniową dezintegracją i w konsekwencji marginalizacją państw Europy w świecie. Krytykując Unię, pamiętajmy więc, że pochopne i zbyt daleko idące pomysły na zmianę jej wspólnotowych podstaw mogą doprowadzić do różnych nieprzewidywalnych kłopotów – z trudną wtedy do odrobienia stratą dla całej Europy, a Polski w szczególności.

Protest nauczycieli, niezależnie od swego, miejmy nadzieję, rychłego zakończenia, powinien stać się pouczającą lekcją dla nas wszystkich. Trwająca sytuacja jasno uwidoczniła co najmniej trzy ważne sprawy.

L’idée Schengen ne pourra être sauvée que par un accord entre les pays membres de l’UE sur la question des migrants, de ceux qui y sont déjà et ceux qui y viendront dans le futur.

Kluczem do uratowania idei Schengen jest dzisiaj oczywiście skuteczne porozumienie się państw członkowskich Unii w sprawie imigrantów, już tu obecnych i tych, którzy będą napływać w przyszłości. Najbardziej prawdopodobnym scenariuszem wydaje się utrzymywanie jeszcze przez dłuższy czas pewnego zakresu kontroli granicznych, najostrzejszych oczywiście na dobrze rozpoznanych szlakach migracyjnych.

Mimo najróżniejszych zagrożeń spróbujmy powitać nowy rok z nadziejami na nadejście lepszych czasów, w których wykorzystując rozliczne dostępne szanse mądrego rozwoju, będziemy stopniowo pokonywać piętrzące się kłopoty. Dużo zależy od każdego z nas – sprawy zaszły za daleko, abyśmy mogli pozwolić sobie na stratę kolejnego roku w staraniach o nasze wspólne dobro!

Trudno jest uwierzyć w podjęcie w globalnej skali szybkich i skutecznych działań w sprawie zaostrzonych ekologicznych postulatów. Zapewne z trudno wyobrażalnymi konsekwencjami, niestety lekceważonymi przez wielu dzisiejszych decydentów, bo odległymi w czasie o parę dekad…

Warto się poważnie zastanowić, czy nasz kraj robi dostatecznie dużo, aby promować przeszłe i obecne sukcesy naukowe naszych rodaków – tych pracujących w kraju i tych, których wiatry historii wypychały przez lata za granicę.

Polityka unijna zamiast być czytelną odpowiedzią na wyzwania przyszłości, sama stale kreuje wielkie znaki zapytania. Rozrzut sądów artykułowanych w Brukseli i niektórych stolicach państw członkowskich jest olbrzymi – od dążeń do szybkiego, także w wymiarze politycznym, zacieśniania wspólnoty (skrajni euroentuzjaści), do wręcz nieuchronności jej rozpadu (skrajni eurosceptycy). Pomiędzy tymi ekstremalnymi opiniami mieści się cała gama propozycji pośrednich, często zawierających konstruktywne elementy, ale z zasady dalekich od kompletności swej wizji.

Opuszczenie Unii przez Wielką Brytanię zmniejszy wpłaty do budżetu o 12 – 13 mld euro rocznie, co wprawdzie ze względu na fakt, iż państwo to jest także beneficjentem unijnych środków, spowoduje lukę budżetową na poziomie tylko około 7 mld euro. Automatycznie oznacza to jednak redukcję niektórych wydatków i zmianę całej struktury budżetu, w którym w dodatku 10 – 12 mld euro mają pochłonąć nowe priorytety dotyczące m.in. migracji i bezpieczeństwa.

Mając za sobą w ostatnich paru latach z racji swych zawodowych obowiązków kilkanaście wizyt w Katalonii, dostrzegam tam podobną do naszej eskalację wrogich wypowiedzi polityków i rosnące przejawy nienawiści podzielonego społeczeństwa.

Dzisiaj powinniśmy mocno trzymać kciuki za szybkie powstanie stabilnego niemieckiego rządu. Wystarczy spojrzeć na mapę – razem z Francją tworzymy obszar Europy kluczowy dla jej przyszłości. Żeby skutecznie wypełniać dziejową misję troski o kształt naszego kontynentu, musimy zrozumieć, jak bardzo jesteśmy sobie nawzajem potrzebni – dużo więcej nas dzisiaj łączy, niż dzieli.

Potrzebne jest ograniczenie w Unii olbrzymiego dzisiaj korporacyjnego lobbingu na rzecz silniejszego głosu organizacji obywatelskich, dzisiejsza sytuacja ma bowiem dotkliwe konsekwencje dla interesu publicznego.

Różnice poglądów są naturalne i wręcz niezbędne do prawidłowego funkcjonowania demokratycznego świata, jest wszakże jeden warunek – musi temu towarzyszyć na końcu chęć i wiara w możliwość osiągnięcia porozumienia w sprawie wizji wspólnej przyszłości. Życzmy sobie, aby rok 2018 okazał się choćby małym krokiem w tym kierunku.

Maria Skłodowska-Curie to osoba z różnych względów, także z powodu charakteru osobistego, zupełnie wyjątkowa. Nie mam najmniejszej wątpliwości, że jest ona jednym z ważnych filarów europejskiej przeszłości, o których trzeba dzisiaj głośno mówić. Bo Europa jest dzisiaj tym, czym została przez lata ukształtowana osobowościami takich właśnie osób.

Pod wieloma względami zmienia się na świecie geografia polityczna, a my w Europie jakby za tymi zmianami nie nadążamy. I nie dotyczy to bynajmniej tylko unijnych instytucji, z którymi jakoś można sobie poradzić. Chodzi bowiem o rzecz poważniejszą — kryzys całego systemu zachodniej demokracji.