Biden

Jako kandydat na urząd prezydenta Joe Biden składał obietnice, dzięki którym wygrał wybory. Jako urzędujący prezydent nie potrafi ich jednak spełnić.

Stany Zjednoczone mają niemal hegemoniczne wpływy na półkuli zachodniej, nawet obrona Europy do tej pory zależała od USA. Dziś Ameryka musi mieć inne aspiracje niż w przeszłości. Europa też powinna zdać sobie z tego sprawę.

Owszem, Amerykanie wyślą do Europy żołnierzy – ale do Polski i do Rumunii, bo uważają, że są tam potrzebni. Ale twierdzenie, że Niemcy – czwarta największa gospodarka globu – mają być chronione przez USA, to szaleństwo.

Ameryka przewodziła światu – nie sama, ale na czele przyjaźni i sojuszy wykutych w ogniu II wojny światowej. W większości nasi przyjaciele i sojusznicy wierzyli, że mogą na nas liczyć w kwestii stabilności i zdrowego osądu. Teraz już nie. Błędna inwazja na Irak spowodowała głębokie podziały między Stanami Zjednoczonymi a Europą, oddanie Syrii pod wpływy Rosji sprawiło, że świat zwątpił w słuszność naszych celów, a nasze opuszczenie Afganistanu rozwścieczyło i zasmuciło nawet naszych najbliższych zwolenników.

Będziemy płacić za błędne decyzje z ostatnich dwudziestu lat, kiedy największe supermocarstwo zareagowało na zbrodniczy akt terroru polityką o zapierającym dech w piersiach zasięgu – dążąc do narzucenia światu wyłącznie własnego punktu widzenia. I poniosło klęskę. Nasi sojusznicy i partnerzy wezmą to pod uwagę w nadchodzących latach przy podejmowaniu swoich decyzji i wyborów politycznych.

Głównym problemem polityki USA są wyraźne sygnały niepełnej sprawności prezydenta. Biden zapomina podstawowe nazwiska i nazwy, boi się otwartych konferencji prasowych. Chiny i Rosja mogą to wykorzystać.

Any actions that erode trust and solidarity, both within the NATO alliance and the EU community, play into the hands of their enemies who want to overturn the existing order and restore the situation that we experienced in the last century, notably in Europe.

W jaki sposób nowy amerykański przywódca i liberalny papież – podobnie jak prezydenci i papieże przed nimi – mogą współpracować na rzecz transformacji amerykańskiej polityki?

Nord Stream 2 został zaprojektowany jako gazociąg, który ma dostarczać surowiec dla Europy Środkowej, a nie dla Niemiec i Zachodu Europy. Celem Rosjan jest doprowadzenie do tego, by wywierając nacisk na Niemcy, móc ich rękami szantażować politycznie i gospodarczo państwa Europy Środkowej.

Czy Stany Zjednoczone nadal będą „Shining City on the Hill” – miastem na wzgórzu, olśniewającym świat swoimi ideałami? Czy też jego miejsce zajmie „Nowa Ameryka” – zmieniona od fundamentów nie do poznania – będąca rezultatem realizacji działań przedstawicieli ideologii progresywistycznej, którzy dziś sprawują władzę?

Trump i jego wyborcy rozumieją wielkość Ameryki jako spokój i dobrobyt w kraju, elity zaś – jako ogromne wpływy w świecie.

Największym problemem dla niego będzie teraz powstrzymanie pomysłów skrajnie lewicowego skrzydła demokratów. A ograniczać je będzie musiał, bo wie, że radykalne propozycje zmian nie zostaną zaakceptowane przez większość Amerykanów.

Jeśli nie odrodzi się naród wierny zasadom ojców założycieli, amerykańska demokracja zacznie przeżywać swoją najczarniejszą godzinę. Przed nami exodus ze Stanów Zjednoczonych w stronę Starego Kontynentu. Exodus do Europy ludzi, idei, kapitału.

Wybór Joego Bidena na prezydenta Stanów Zjednoczonych budzi wiele nadziei w Europie. Nowy lokator Białego Domu zmieni zapewne zarówno metodę, jak i styl działania w relacjach z europejskimi sojusznikami. Obiecał już zresztą skończyć z brutalnością i nieprzewidywalnością w relacjach transatlantyckich. Ale Stany Zjednoczone nie zmienią zasadniczo swojej polityki europejskiej, a ich cele strategiczne pozostaną takie same jak za czasów administracji Trumpa. Nie mamy co liczyć, że Biden będzie zabiegał o nasze interesy. Musimy to robić sami.