Władimir Putin jest specjalistą w zaskakiwaniu. Nie możemy skupiać się na jednej jego taktyce. Powinniśmy analizować i myśleć jak Rosja, żeby móc się przed Rosją bronić.
Jak można nie widzieć, że jest to agresja, wojna hybrydowa, a nie kryzys migracyjny? Reżimowe wojsko gromadzone na granicy, głodzące uchodźców, strzelające w powietrze i terrorem wymuszające posłuszeństwo, uzbrajające ich w kamienie i gaz łzawiący do atakowania polskiej straży granicznej, policjantów i żołnierzy – to jest agresja. Białoruscy żołnierze w nocy niszczą drut kolczasty, żeby migranci mogli przejść, i prowokują Polaków, żeby wywołać poważny incydent – to jest agresja.
Silne państwo nie oznacza wcale państwa niemoralnego, zaślepionego na potrzeby innych. Przeciwnie, tylko w takich państwach i tylko w stabilnych wspólnotach może powstać zamysł pomocy i wsparcia dla potrzebujących.
Rosyjskiej w tym konflikcie, jak zresztą w wielu innych, jest tajemnicą poliszynela – ale zarazem tematem tabu.
Każda nowa fala migrantów na wschodnich granicach Europy może wzmocnić nastroje antyimigranckie w krajach członkowskich. Może także wzmocnić argumenty partii i polityków krytycznych wobec migracji, którzy wskazują jej tragiczne skutki dla społeczeństw takich krajów jak Szwecja i Niemcy.
To, jakie zagadnienia jednostka czy większe społeczności, jak narody, uznają za naczelne, decyduje o ich losach. Może więc pochylenie się nad tą kwestią nie będzie stratą czasu?
Jest to tak oczywisty przypadek bandyckiego zachowania, że tylko tak właśnie należy to zdarzenie traktować. Nie może się to jednak sprowadzić wyłącznie do mocnych stwierdzeń. Konieczne są konkretne decyzje dotyczące konkretnych środków.
Duża część Francuzów nawet nie wie, że Białoruś istnieje jako samodzielne państwo. Przecież nawet sama nazwa tego państwa to sugeruje. To jeden z powodów, dla którego duża część Europejczyków postrzega Białoruś jako część Rosji.
Casus Janukowycza raczej się na Białorusi nie powtórzy, a zwycięży prawdopodobnie wariant siłowy przy wydatnej pomocy Rosji dla rządów Łukaszenki.
Ważne rzeczy się dzieją za naszą wschodnią granicą. Białorusini zdają egzamin dojrzałości. Tyle ludzi wyszło tam na ulicę, dało świadectwo odwagi i wielkiej godności. Wiem, narody nie zawsze dostają to, na co zasługują, ale niezależnie od rezultatu ci ludzie nigdy już nie będą tacy sami jak przedtem. Narodził się naród.
Mieszkańcy Białorusi są świadomi, że żyją jak zakładnicy, ich państwo bowiem leży na historycznej drodze przez Bramę Smoleńską w głąb Rosji. Nizina ta doprowadziła wojska Napoleona do Moskwy, wcześniej zaś polscy królowie tędy prowadzili swoje armie na wschód. Geopolityka jest nieubłagana.
“Dla państw sąsiadujących z Rosją polityka imperialna oznaczała jednak zawsze utratę niepodległości i kres istnienia. Jeśli chcemy czuć się bezpieczni, musimy pomóc Rosji zrozumieć, że do tamtego świata nie ma powrotu. Że czas zacząć myśleć innymi kategoriami – a wtedy i my, i sama Rosja będziemy mieli się lepiej”.
” Łukaszenko swoją rolę nadzorcy cmentarza wypełnia doskonale. Ja jednak wolę życie od cmentarza. A historia wielokrotnie pokazała i pokazuje, że prawdziwy, trwały ład i stabilizację buduje wyłącznie system demokratyczny – bo opiera się na woli ludzi”
