Franciszek

„Praedicate Evangelium” to nic innego jak przemiana sposobu sprawowania władzy w Kościele.

Miłość grzesznika niejednokrotnie wymaga uzmysłowienia mu, że grzeszy – i to właśnie czyni Franciszek: jednoznacznie potępia wojnę.

Słuchanie jest pierwszym nieodzownym składnikiem dialogu i dobrej komunikacji. Nie można komunikować się, jeśli najpierw się nie słucha, a bez umiejętności słuchania nie ma dobrego dziennikarstwa. Aby dostarczać rzetelnych, wyważonych i kompletnych informacji, trzeba słuchać przez długi czas. Aby zrelacjonować wydarzenie lub opisać rzeczywistość w reportażu, trzeba umieć słuchać, być gotowym także do zmiany zdania i modyfikacji własnych początkowych założeń.

“Braterstwo” znalazło się w dewizie Rewolucji Francuskiej. Porewolucyjny porządek z niego zrezygnował, by ostatecznie usunąć je z politycznego i ekonomicznego leksykonu. Dziś konieczne jest ponowne odkrycie tego potężnego ewangelicznego słowa.

Bardzo ważne jest, by odmienić oblicze Kościoła, ponieważ zostało zamazane przez skandale seksualne i brak relacji i lekceważenie ofiar, przez nadużywanie władzy, co papież określa klerykalizmem, przez nieprzejrzysty sposób dysponowania finansami i inne słabości i zło.

Cierpienie zbliża nas do siebie, a uznanie, że należymy do tego samego kruchego rodzaju ludzkiego, pomoże zbudować bardziej zintegrowaną i pokojową przyszłość.

Człowiek jest rzeczywiście, jak mówi Arystoteles, „istotą polityczną”, ale nie można go zredukować do polityki i ekonomii. Prawdziwy i najgłębszy problem z teologiami wyzwolenia widzę w ich skutecznym pominięciu idei Boga.

Jeśli istnieje słowo podsumowujące sytuację, której doświadcza dziś świat, to jest nim słowo „kryzys”. W swoim przemówieniu do Kurii Rzymskiej, z okazji życzeń bożonarodzeniowych, papież Franciszek przywołał je aż 46 razy.

Mistrzowska próba odpowiedzi na wezwanie ducha dzisiejszych czasów, w których znaczna część społeczeństw traci zaufanie do autorytetów (nie tylko) kościelnych.

O konfliktach „nieuchronnych” Franciszek pisze we Fratelli tutti w rozdziale „Drogi nowego spotkania”, w części: „Wartość i znaczenie przebaczenia”.

„… Gdy uszli kilka kroków, brat Egidiusz spostrzegł, że Franciszek kuleje na jedną nogę.– Uderzyłeś się w nogę, ojcze? – spytał. – Nie.– Kamień Ci wpadł do sandała– Nie.– Więc dlaczego kulejesz?– Nastąpiłem nogą na cierń. Tkwi w mojej stopie i dlatego kuleję.– Zaczekaj, wyciągnę go…A na to Franciszek:– Nie.– Dlaczego, ojcze?– Wolę kuleć.– Wolisz, żeby cię bolał– Tak.– Nie rozumiem.– Widzisz, taki mały cierń jest bardzo biedny. Leży na ziemi i nic. Po prostu leży, nie wiadomo po co. Nagle…

Fratelli tutti zestawia ze sobą braterstwo i przyjaźń społeczną. Stanowią one rdzeń tekstu i są jego przesłaniem. Realizm, obecny na kartach dokumentu, rozwiewa wszelki pusty romantyzm, nieustannie czający się, gdy mowa o braterstwie. Braterstwo jest dla Franciszka nie tylko emocją, uczuciem czy ideą – nieważne, jak szlachetną – ale faktem, który zakłada również wyjście, działanie (i wolność): „Czyim bratem siebie czynię?”.

Dziś Unia Europejska stoi przed epokowym wyzwaniem, od którego zależeć będzie nie tylko jej przyszłość, ale także przyszłość całego świata.

Pandemia koronawirusa gwałtowanie wyrwała nas z większego niebezpieczeństwa na jakie narażeni są poszczególni ludzie i cała ludzkość: z iluzji wszechmocy.

Chciałbym Orędzie na ten rok poświęcić tematowi narracji, ponieważ wierzę, że aby się nie zagubić, powinniśmy oddychać prawdą dobrych historii, takich, które budują, a nie niszczą; historii, które pomagają odnaleźć korzenie i siłę, aby iść razem naprzód.

Japończycy niezwykle uprzejmi i dobrze wychowani. Jakby wiedzieli, że nie wolno podważyć reguł tego świata, który może nie jest idealny, ale na pierwszy rzut oka tak świetnie funkcjonuje.

Pielgrzymka Papieża Franciszka do Maroka 30-31 marca 2019 jest kolejną, w trakcie której Papież z Argentyny odwiedza muzułmański kraj. Obserwując tę pielgrzymkę widzę, że dla kard. Bergoglio dialog międzyreligijny jest ważny. Franciszek stara się wspierać wewnętrzną modernizację islamu, jego umiarkowane skrzydło a także tzw. „islamski renesans”.

Od wieków to nad Wisłą stykają się ze sobą nie tylko dwa płuca chrześcijaństwa, ale również dwie odrębne kultury. Przesiąknięty oświeceniowym racjonalizmem, reprezentowanym przez Condorceta, Zachód, zdominowany później przez scjentyzm i wiarę w postęp, stykał się tutaj ze znacznie bardziej uduchowionym spojrzeniem na świat i przyrodę. W XX wieku zachodni racjonalizm przełożył się nawet na samo rozumienie religijności, które jeśli miało być uprawnione, było sprowadzane do uczucia lub idei –  zapominano o poziomie nie tylko transcendentnym, ale również metafizycznym. Tę odmienną wrażliwość Wschodu i Zachodu widać do dzisiaj w badaniach empirycznych.