iran

Trwamy w fałszywym przekonaniu, że mamy monopol na wolność, gdy tymczasem w naszym zachodnim świecie, pozbawionym możliwości odwołania się do sacrum, posiadamy jedynie jej iluzję. Możemy sobie podskakiwać i krzyczeć „Wolność!”, „Wolność!”, „Wolność!”, ale czymże ona jest bez elementów sacrum? Na cóż być ludźmi wolnymi, jeśli nie jesteśmy w stanie żyć życiem duchowym? Jak możemy dawać lekcję wolności całemu światu, jeśli jedyne, co jesteśmy w stanie zrobić, to gromadzić się wokół atrap sacrum i absolutu?

Liz Truss powiedziała w czwartek, że poda się do dymisji jako premier, nie mogąc realizować programu gospodarczego dzielącego jej partię

We wtorek komitet noblowski przyznał Nagrodę Nobla z fizyki. Nagrodzeni zostali trzej naukowcy: Alain Aspect z Université Paris-Saclay and École Polytechnique, John F. Clauser z Walnut Creek oraz Anton Zeilinger z University of Vienna.

Razavi podkreśla, że paradoksalnie, obsesyjna troska o seksualność, płeć i “rodzinę” oraz wysiłki na rzecz regulacji państwowej nadały “kwestii kobiecej” bezpośredniość i pilność, które nie miały precedensu w historii. Jednocześnie rażąca dyskryminacja zmobilizowała szerokie spektrum aktywistek i podsyciła, przynajmniej w Iranie, jeden z najbardziej dynamicznych i innowacyjnych ruchów kobiecych w historii kraju.

Kiedy w artykule opublikowanym na łamach w „The Jerusalem Post” czytamy, że Turcja obok Kataru, Iranu, Rosji, Chin i Pakistanu jest jednym z największych wygranych sytuacji w Afganistanie, możemy być pewni, że oto na naszych oczach dzieje się historia

Nie sposób nawet wyobrazić sobie okrucieństwa, jakie dotknęło Jazydów. Dżihadyści stosowali najbardziej bestialskie metody, rozstrzeliwując, paląc i zakopując ludzi żywcem. Wydarzenia w górach Sindżaru stały się bezpośrednią przyczyną dołączenia USA do wojny z ISIS. O Jazydach żyjących na pograniczu Iraku, Iranu, Turcji i Syrii – piszą Wojciech SONTAG i Hanna PĘKAŁA.

Teoretycznie w Iranie wszyscy się znają. Stosunki społeczne są prostsze; gdy spotkasz sąsiada na klatce, to się do niego odezwiesz, zagadasz, nawet uśmiechniesz. Turystów, odróżniających się od miejscowych kolorem skóry czy ubraniem, jest wciąż tak niewielu, że o naszym przyjeździe do miasta wiedziało kilkadziesiąt osób, zanim jeszcze wysiedliśmy z pociągu relacji Istambuł – Teheran.

Ameryka próbuje wykorzystać swe, topniejące zresztą w związku z nadchodzącym Brexitem wpływy w Europie, by ograniczyć rolę, wpływy i znaczenie Niemiec w Europie. Liczne europejskie „kryzysy” spowalniają proces integracji tego kontynentu, co przyjmowane jest z równą satysfakcją zarówno na Kremlu, jak i w Białym Domu. Negocjacje ze słabszym podmiotem zwykle są bardziej efektywne, a słabości Europy nie da się dziś już ukryć.

Środowiska rewolucyjnej lewicy zachodniej na ogół bardziej interesowały się tym, co działo się po drugiej stronie żelaznej kurtyny, aniżeli ludzie o poglądach zachowawczych czy nawet tradycyjna socjaldemokracja. Umiarkowana, mieszczańska opinia chciała przede wszystkim stabilizacji, spokoju, odprężenia w relacjach między dwoma blokami ideologicznymi. Młodzieżowe bunty w stolicach państw Układu Warszawskiego wcale nie były im na rękę.

Choć Islamska Republika Iranu nie zmieni swojego charakteru po ostatnich wyborach prezydenckich, to reelekcja Hasana Rouhaniego daje szansę na kontynuację reformatorskiego i prozachodniego kursu. A to dobrze wróży tej części świata.

Kobietom kategorycznie zakazano noszenia chust. Niestety, taka „wolność” stała się przekleństwem. Dziewczęta z religijnych rodzin przestały chodzić do szkoły. Każde wyjście na ulicę było problemem. Policja, polując na czadory, zdzierała je z kobiet w miejscach publicznych. Siła tradycji dała znać o sobie – rodzice stanowczo nie zgadzali się na odkrywanie głów. Dla wielu młodych kobiet oznaczało to zamknięcie w domu i analfabetyzm.