Silne państwo nie oznacza wcale państwa niemoralnego, zaślepionego na potrzeby innych. Przeciwnie, tylko w takich państwach i tylko w stabilnych wspólnotach może powstać zamysł pomocy i wsparcia dla potrzebujących.
Sprowadzanie przez Białoruś z Bliskiego Wschodu samolotami kolejnych już tysięcy migrantów do Mińska i próba przerzucenia ich nielegalnie przez wschodnie granice Unii Europejskiej to nic innego jak kolejne działania hybrydowe ze strony Rosjan – tym razem testujące solidarność europejską. Litwa i Polska zdają ten egzamin przy wsparciu innych krajów Unii.
Czy doświadczenia australijskie mogą być pomocne obecnie dla Polski i Europy? I czy strategia Canberry przetrwa wyzwania związane z nową sytuacją w Afganistanie po wycofaniu wojsk amerykańskich?
Kiedy w artykule opublikowanym na łamach w „The Jerusalem Post” czytamy, że Turcja obok Kataru, Iranu, Rosji, Chin i Pakistanu jest jednym z największych wygranych sytuacji w Afganistanie, możemy być pewni, że oto na naszych oczach dzieje się historia
Ani Europa, ani kraje sąsiadujące, ani Stany Zjednoczone nie przyjmą tysięcy uchodźców z Afganistanu. Przeciwnie, zrobią wszystko, aby zapobiec eskalacji obecnej sytuacji w coś, co nazwano „kryzysem migracyjnym”.
Połączenie głodu i konfliktu zbrojnego dociera do nas z otchłani XX wieku. Znów rośnie liczba ofiar walki politycznej, w której wykorzystuje się brak żywności.
Przychodzimy i zadajemy pytania. Za dużo pytań. Dowiadujemy się prawdy innej niż ta płynąca z rządowych przekazów, kreowanych przez ludzi, którzy nigdy nie postawili stopy w obozie.
W 2015 r. mieliśmy do czynienia z bezprecedensowym napływem uchodźców do Europy, największym od II wojny światowej. Nie zamieciemy problemu pod dywan. Radykalizm i odmowa działania nie są rozwiązaniem. Rząd powinien podejmować działania, które nie osłabią pozycji Polski w Unii Europejskiej, a z drugiej strony — zapewnią ochronę podstawowych interesów narodowych.
To w Europie Środkowo-Wschodniej mogą pojawić się nowe rozwiązania w zakresie integracji, wspierające choćby budowę odpowiedniej dla przybyszów infrastruktury socjalnej, mieszkaniowej i medycznej. Będą bardziej akceptowalne, jeśli będą odwoływać się do wspólnej płaszczyzny wiary lub etyki, nie zaś wtedy, gdy zaczną realizować odgórnie ustalony przez gremia decyzyjne w Unii Europejskiej model.
Czy powinniśmy przyjmować uchodźców? Zanim powiemy “tak”, trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie „jak”. To bowiem będzie fundamentem wszelkich działań, które będziemy podejmować, i problemów, z którymi przyjdzie nam się zmierzyć w ciągu najbliższych 20-30 lat – Anna BIAŁOSZEWSKA polemizuje z Pawłem RABIEJEM.
Od tragedii dzieli nas niewiele. Jeszcze kilku polityków straszących „terrorystami”, jeszcze tylko kilka miejskich legend, jeszcze kilka miesięcy nakręcania w mediach spirali strachu i nienawiści…
Osobom, które są uchodźcami, dajemy możliwość osiedlenia się w Australii bądź w innych krajach, w tym także azjatyckich. Mamy więc równowagę i jednocześnie to my decydujemy, kto, kiedy i w jakiej liczbie osiedla się w Australii.
Les migrants. L’Union européenne est aujourd’hui complice des trafiquants d’êtres humains.Essayons de regarder la question des réfugiés-migrants non pas de la perspective polonaise et à court terme, mais en tant que citoyens de l’Europe prenant la responsabilité de la forme que revêtira notre maison européenne, d’ici 20 ans.
Libia jest nie tylko najważniejszym korytarzem przemycającym ludzi — aż 80% imigrantów przybywa właśnie stamtąd — ale także jest miejscem szkolenia dżihadystów. Sytuacja w Libii wpływa dziś na stabilność wszystkich krajów Unii Europejskiej.
O tygodniowych rekolekcjach w Taizé, sile przyciągania wspólnoty, Kościele w Polsce, podziałach w społeczeństwie i uchodźcach, których nie należy się bać, z Prymasem Polski abp. Wojciechem POLAKIEM rozmawia Maria WANKE-JERIE.
Ćwierć miliona euro za każdego nieprzyjętego, a ponieważ nieprzyjęci są wirtualni, to mnożymy te ćwierć miliona przez liczbę dowolną, więc również uzyskujemy wartość dowolną, zależną od dyktującego warunki.
W sztuce, jak w lustrze, może się Polak przejrzeć, choć częściej widzi siebie jak w monidle – jarmarcznie upiększającym portrecie, niż jak w krzywym zwierciadle – wyostrzającym rysy i uwypuklającym wady. Wniknęło to tak głęboko w świadomość, że sztuka pozbawiona wątku narodowego lub historycznego jest dla wielu – w wersji light – bezwartościowa, a w wariancie hard – antynarodowa.
Przyjmować, chronić, promować i integrować imigrantów i uchodźców – to główne przesłanie Orędzia Papieża Franciszka na Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy, który jest obchodzony 14 stycznia 2018 r. Dokument został ogłoszony przez Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej 21 sierpnia 2017 r.
Rząd w rozmowach z Unią proponuje „uelastycznienie” jej polityki migracyjnej, jak gdyby można było „uelastycznić” nieodpowiedzialność. Bezpośredniej narodowej inicjatywy w zakresie polityki solidarności brak, i to nawet tam, gdzie wystarczyłoby wesprzeć działania społeczne.
Odebrało nam mowę na widok tłumów przybyszów na ulicach i placach Budapesztu. Rodziny z dziećmi, kobiety i mężczyźni w różnym wieku koczujący na dworcu kolejowym Keleti. Nie mogliśmy spokojnie siedzieć i na to patrzeć.
