uchodźcy

Połączenie głodu i konfliktu zbrojnego dociera do nas z otchłani XX wieku. Znów rośnie liczba ofiar walki politycznej, w której wykorzystuje się brak żywności.

Czy powinniśmy przyjmować uchodźców? Zanim powiemy “tak”, trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie „jak”. To bowiem będzie fundamentem wszelkich działań, które będziemy podejmować, i problemów, z którymi przyjdzie nam się zmierzyć w ciągu najbliższych 20-30 lat – Anna BIAŁOSZEWSKA polemizuje z Pawłem RABIEJEM.

Przychodzimy i zadajemy pytania. Za dużo pytań. Dowiadujemy się prawdy innej niż ta płynąca z rządowych przekazów, kreowanych przez ludzi, którzy nigdy nie postawili stopy w obozie.

W 2015 r. mieliśmy do czynienia z bezprecedensowym napływem uchodźców do Europy, największym od II wojny światowej. Nie zamieciemy problemu pod dywan. Radykalizm i odmowa działania nie są rozwiązaniem. Rząd powinien podejmować działania, które nie osłabią pozycji Polski w Unii Europejskiej, a z drugiej strony — zapewnią ochronę podstawowych interesów narodowych.

To w Europie Środkowo-Wschodniej mogą pojawić się nowe rozwiązania w zakresie integracji, wspierające choćby budowę odpowiedniej dla przybyszów infrastruktury socjalnej, mieszkaniowej i medycznej. Będą bardziej akceptowalne, jeśli będą odwoływać się do wspólnej płaszczyzny wiary lub etyki, nie zaś wtedy, gdy zaczną realizować odgórnie ustalony przez gremia decyzyjne w Unii Europejskiej model.

Od tragedii dzieli nas niewiele. Jeszcze kilku polityków straszących „terrorystami”, jeszcze tylko kilka miejskich legend, jeszcze kilka miesięcy nakręcania w mediach spirali strachu i nienawiści…

Osobom, które są uchodźcami, dajemy możliwość osiedlenia się w Australii bądź w innych krajach, w tym także azjatyckich. Mamy więc równowagę i jednocześnie to my decydujemy, kto, kiedy i w jakiej liczbie osiedla się w Australii.

Essayons de regarder la question des réfugiés-migrants non pas de la perspective polonaise et à court terme, mais en tant que citoyens de l’Europe prenant la responsabilité de la forme que revêtira notre maison européenne, d’ici 20 ans.

Libia jest nie tylko najważniejszym korytarzem przemycającym ludzi — aż 80% imigrantów przybywa właśnie stamtąd — ale także jest miejscem szkolenia dżihadystów. Sytuacja w Libii wpływa dziś na stabilność wszystkich krajów Unii Europejskiej.

O tygodniowych rekolekcjach w Taizé, sile przyciągania wspólnoty, Kościele w Polsce, podziałach w społeczeństwie i uchodźcach, których nie należy się bać, z Prymasem Polski abp. Wojciechem POLAKIEM rozmawia Maria WANKE-JERIE.

Ćwierć miliona euro za każdego nieprzyjętego, a ponieważ nieprzyjęci są wirtualni, to mnożymy te ćwierć miliona przez liczbę dowolną, więc również uzyskujemy wartość dowolną, zależną od dyktującego warunki.

W sztuce, jak w lustrze, może się Polak przejrzeć, choć częściej widzi siebie jak w monidle – jarmarcznie upiększającym portrecie, niż jak w krzywym zwierciadle – wyostrzającym rysy i uwypuklającym wady. Wniknęło to tak głęboko w świadomość, że sztuka pozbawiona wątku narodowego lub historycznego jest dla wielu – w wersji light – bezwartościowa, a w wariancie hard – antynarodowa.

Przyjmować, chronić, promować i integrować imigrantów i uchodźców – to główne przesłanie Orędzia Papieża Franciszka na Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy, który jest obchodzony 14 stycznia 2018 r. Dokument został ogłoszony przez Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej 21 sierpnia 2017 r.

Rząd w rozmowach z Unią proponuje „uelastycznienie” jej polityki migracyjnej, jak gdyby można było „uelastycznić” nieodpowiedzialność. Bezpośredniej narodowej inicjatywy w zakresie polityki solidarności brak, i to nawet tam, gdzie wystarczyłoby wesprzeć działania społeczne.

Odebrało nam mowę na widok tłumów przybyszów na ulicach i placach Budapesztu. Rodziny z dziećmi, kobiety i mężczyźni w różnym wieku koczujący na dworcu kolejowym Keleti. Nie mogliśmy spokojnie siedzieć i na to patrzeć.

We were speechless when we saw the flow of refugees in the streets and squares of Budapest.
Families with children, women and men of all generations were stranded in Hungary, in the ‘Keleti’ railway station. We couldn’t sit still and watch.

“Chciałabym, żeby rodzina była wielodzietna. Mam duże mieszkanie w samym Wińsku do niewielkiego remontu. Mam nauczyciela z Ukrainy, który ma polskie obywatelstwo i uczy w naszej szkole. Pomógłby w wyrównaniu poziomów. Mamy na miejscu przedszkole, podstawówkę, gimnazjum. Plotka o rodzinie poszła w lud. Ludzie pytają kiedy, skąd, ilu. Jakby doczekać się nie mogli, żeby zrobić coś dobrego”

Jak załatać braki, luki w systemie identyfikacji uchodźców? Część z nich nie chce podawać swoich prawdziwych danych w procedurach identyfikacyjnych, utrudnia też prawidłowe pobranie odcisków palca próbując obejść obowiązujące procedury. Konrad Białoszewski proponuje uszczelnienie procedur, przypomina zidentyfikowane luki w systemach biometrycznych, na które wcześniej wskazywali eksperci.

Pokonanie Państwa Islamskiego wymaga użycia sił lądowych, a wojna lądowa w Syrii i w Libii będzie działaniem na granicy ludobójstwa: trzeba będzie strzelać do wszystkiego co się rusza. Która z zachodnich demokracji jest gotowa na takie rozwiązanie? Nawet pomysł zniszczenia łodzi przemytników w portach libijskich wywołał silne protesty. Demokracje na takie rozwiązanie gotowe nie są, gotowa jest za to Rosja.

UE musi wziąć na siebie odpowiedzialność za brak wspólnej polityki azylowej. To dlatego rosnący napływ uchodźców zmienił się z problemu, który da się rozwiązać, w kryzys polityczny. Każde państwo broni własnych interesów, często wbrew innym. To wywołało panikę wśród azylantów, społeczeństwa i władz odpowiedzialnych za utrzymanie prawa i porządku. Jej główną ofiarą padli uchodźcy.