kryzys

Pandemia koronawirusa dotarła do Polski w marcu 2020 roku. Zamknięte zostały szkoły, uczelnie, sklepy i granice państwa. Od 24 marca obowiązywało ograniczenie w przemieszczaniu się. Równo trzy lata po tych wydarzeniach na łamach „Wszystko co Najważniejsze” pytamy o to, co stało się z nami w tym czasie?

Czy dziwi, że bogaci stali się w trakcie pandemii jeszcze bogatsi, a rozziew między bogatymi a biednymi tylko się pogłębił? Wielkimi wygranymi okazały się nie tylko międzynarodowe koncerny farmaceutyczne, ale także tzw. wielka piątka GAFAM Big Techu.

Wirus pokazał, że niematerialne zagrożenie, niczym z filmów science fiction, może być całkiem realne i że zjawisko globalne może uderzyć w nas, maluczkich, w mazowieckiej wiosce.

ogiczne i pandemia zmieniły model współczesnego przywództwa na bardziej amorficzne, rozmyte. Nie widać tego, co można by nazwać „wspólną sprawą”

Demokratyczna Republika Konga jest na pierwszym miejscu wśród najbardziej zapomnianych kryzysów wysiedleńczych na świecie.

Udało się zidentyfikować typy ograniczeń, którym poddani są przywódcy: polityczne; kulturowe; formalnoprawne; informacyjne i zasobu wiedzy; etyczne; emocjonalne; motywacyjne. Dostojnicy wszelkiej maści nadal wkładają galowe spodnie i z upodobaniem podziwiają samych siebie w „swoich” mediach. Autorefleksja jest w grupie liderów najsłabiej reprezentowaną kompetencją.

Francja potrzebuje nowego modelu społecznego. Nie będącego kopią rozwiązań z innych państw, tylko opartego na francuskiej demografii, geografii, historii, kulturze, języku, wierzeniach i mitach.

Jedynym skutecznym narzędziem dyscyplinowania polityków są wybory. Problem z dodawaniem przymiotników do słowa „demokracja” polega na tym, że nie wszystkie idą ze sobą w parze.

Dominacja człowieka nad planetą coraz częściej ujawnia niezamierzone skutki uboczne, diagnozując postępowe i optymistyczne wizje nowoczesności jako krótkowzroczne, niewrażliwe i ostatecznie destrukcyjne.

Pandemia była nieunikniona, wynikła ze struktury współczesnego świata, a jej skutki gospodarcze będą się potęgować z powodu rozbudowanej łączności i nadmiernej optymizacji.

Pandemia COVID-19 może nauczyć najmłodsze, beztroskie pokolenia mieszkańców Zachodu odpowiedzialności. Niestety, w brutalny sposób.

Moje pokolenie nie jest przygotowane do sytuacji kryzysowej. Ale czy można mieć o to do nas pretensje? Od urodzenia wmawiano nam, że żyjemy w najlepszym z możliwych światów, a głównym problemem jest nasza roszczeniowość

Następny głęboki kryzys z pewnością wystąpi. Pytanie jest tylko kiedy. Tym razem będzie jednak gorzej, ponieważ trudno będzie powtórzyć operacje ratunkowe, jakie miały miejsce w 2008 roku. Trudno powiedzieć, od czego się zacznie i gdzie, w zglobalizowanym świecie może to być wszędzie. Najgroźniejsze i najbardziej prawdopodobne jest jednak załamanie giełdy w USA (ewidentnie narasta na niej bańka spekulacyjna), upadek systemu chińskiego m.in. pod ciężarem wewnętrznych długów lub ostateczne posypanie się Unii Europejskiej z powodu całkowitego wyjścia jeszcze jednego kraju (Włochy?) lub opuszczenia przez jakiś kraj unii walutowej (Grecja?). Nie bez znaczenia mogą okazać się także zmiany klimatyczne i związana z nimi masowa migracja z południa na północ. Nie zdziwiłbym się, gdyby kapitalizm gargantuiczny po prostu zapadł się pod swym własnym ciężarem. W każdym razie nie wierzę, aby mógł trwać w tej formie.

Wydarzenia w Wenezueli to symbol upadku nie tylko koncepcji „socjalizmu XXI wieku”, ale też odwrotu od słynnego „skrętu w lewo” w Ameryce Łacińskiej.

Katastrofalne skutki ostatnich kryzysów – czy to upadku systemu z Bretton Woods w 1973 roku, czy krachów giełdowych na przełomie tysiącleci – obudziły pragnienie, aby opracować jednoznaczny instrument lub przynajmniej wskaźnik, który służyłby jako zapowiedź takich kryzysów. Nie tylko po to, aby przygotować się lub uzupełnić kasy awaryjne, ale również żeby państwo i jego instytucje mogły zastosować środki zaradcze i ewentualnie zapobiec czarnemu scenariuszowi.

Francuskie elity muszą pokazać, że poważnie traktują misję dbania o coraz większą integralność kraju. Muszą brać pod uwagę oczekiwania ludzi w takich kwestiach jak bezpieczeństwo, stabilizacja, integracja przestrzenna i moralna. Dotyczy to wszystkich reform: tych już zrealizowanych (rynek pracy), obecnych (podatek ekologiczny od paliw) i przyszłych (modernizacja konstytucji). Prawdziwym wyzwaniem jest zbliżenie elit do społeczeństwa!

Dziś Europa potrzebuje przywództwa, potrzebujemy także jedności. Jedności w obliczu możliwej wojny handlowej, jedności w obliczu nakładania sankcji na Rosję, jedności, kiedy dyskutujemy nad przyszłością relacji z Wielką Brytanią po brexicie. Jedność to słowo klucz. Jesteśmy obecnie skonfrontowani z państwami czy grupami państw, które mówią „nie”. „Nie” dla wszystkiego. A potrzebujemy pozytywnego zaangażowania dla Europy, bez którego nie będziemy w stanie zmierzyć się z wielkimi wyzwaniami czekającymi nas w najbliższym czasie. Aby przejść przez kolejne kryzysy, aby zmierzyć się z wyzwaniami przyszłości potrzebujemy jedności, potrzebujemy przywództwa.

Widoczna część amerykańskiego społeczeństwa nienawidzi własnej historii. Ściślej: ta część społeczeństwa nie ma pojęcia o historii amerykańskiego Południa i Północy, ale wierzy uczelnianym lewicowo-liberalnym guru, którzy wpoili jej nienawiść zwłaszcza do historii Południa, ale w istocie do prawdziwej historii ojczyzny, złożonej i wartej, by być z niej dumnym.

W ciągu wieloletniej kadencji Buffetta jego spółka Berkshire przebiła wyniki S&P stukrotnie, co stanowi osiągnięcie fantastyczne; prześcignęła również koncern General Electric w erze Welcha, a także wskaźniki innych równorzędnych firm.