utin sięga przede wszystkim po podtrzymywanie mitu wielkiego zwycięstwa w 1945 r. A każdy, kto staje na drodze i próbuje ten mit podważyć, staje się wrogiem Rosji. Teraz takim wrogiem stała się Polska. Wszystko dlatego, że Warszawa przestała biernie akceptować mity polityki historycznej wykuwane na Kremlu. Każda okazja do ataku historycznego na Polskę jest dobra.
Pucz moskiewski doprowadził do rozpadu ZSRR i demokratycznego wyboru Borysa Jelcyna na prezydenta Rosji. Jednak dziś na Kremlu rządzą spadkobiercy spiskowców, a nie ich demokratyczni przeciwnicy. Dlaczego?
Pierwszym zadaniem NATO w nadchodzących latach musi stać się ochrona Europy oraz demokratycznych państw Zachodu przed zagrożeniem ze strony Rosji.
Upadek Związku Radzieckiego nie doprowadził do spełnienia rosyjskiego marzenia: transformacji w nowoczesny kraj europejski. Rosja nadal pozostaje znaczącą potęgą militarną, ale jest niewystarczająco silna, aby narzucić swoją wolę innym, wykorzystując do tego potencjał wojskowy. Nie może przecież zrazić do siebie takich państw jak Wielka Brytania, która mogłaby odmówić jej dostępu do swoich rynków. Podobnie jak Sowieci w latach 80., Rosjanie są dzisiaj zakładnikami geopolityki i rzeczywistości gospodarczej. To sprawia, że jest im coraz trudniej kontrolować sytuację wokół siebie. Putin oczywiście zdaje sobie z tego sprawę. Rozumie także, które kraje są dla niego ważne. I one też o tym wiedzą.
Wszystkie konflikty wzniecane przez Rosję i jej sojuszników wpływają negatywnie na nasze bezpieczeństwo. To najważniejsze wyzwanie stojące dziś przed Europą i Stanami Zjednoczonymi, niezależnie od wszystkich spraw, które nas dzielą.
Artykuł Władimira Putina opublikowany w niemieckiej prasie to kolejna próba wplątania przez Rosję wątków historycznych w jej bieżącą politykę imperialną.
Dzisiejsza Rosja jest agresywną siłą rewizjonistyczną, która ustami Putina i Ławrowa wyraża pragnienie powstania świata postzachodniego i odrodzenia rosyjskiej wielkości.
Patrząc na częstotliwość spotkań szefów dyplomacji Waszyngtonu i Berlina, można odnieść wrażenie, że bardziej na dokończeniu budowy Nord Stream 2 zależy Niemcom niż Rosji.
Duża część Francuzów nawet nie wie, że Białoruś istnieje jako samodzielne państwo. Przecież nawet sama nazwa tego państwa to sugeruje. To jeden z powodów, dla którego duża część Europejczyków postrzega Białoruś jako część Rosji.
Zachód wykazuje się reaktywnością, ospałością w nakładaniu sankcji i brakiem czytelnego planu. Zbyt często Zachodowi nie udaje się przewidzieć działań Kremla, zrozumieć jego intencji czy w pełni pojąć dynamiki bezpieczeństwa w krajach euroazjatyckich.
Czy stajemy w obliczu dramatycznych wydarzeń? Nie można tego wykluczyć. Wszystko jest niepewne – z tym że znacznie bardziej niż zwykle.
W przypadku Rosji ważniejsze od pytania, kiedy nastąpi zmiana systemu władzy w tym kraju, jest pytanie, w jakim kontekście międzynarodowym ta zmiana będzie się dokonywała.
Wynalazca szczepionki na polio dr Jonas Salk testował ją na sobie, swojej żonie i dzieciach. Aleksiej Nawalny w analogiczny sposób ryzykuje dziś życie swoje i swoich najbliższych, by badać i kształtować losy swojego kraju.
Who is Mr Nawalny?”. To pytanie nie schodzi z czołówek mediów zagranicznych. Znaleźliśmy się w niesamowitej bańce informacyjnej na temat możliwej zmiany sytuacji w Rosji. Trzeba tę bańkę rozbić, aby zrozumieć, co faktycznie dzieje się za wschodnią granicą i jakie to ma znaczenie dla naszego państwa.
Powrót Nawalnego do Rosji jest problemem dla tamtejszego reżimu – który musi zająć stanowisko. Na kilka miesięcy przed wyborami do Dumy rząd Miszustina stoi przed alternatywą: okazać słabość (wypuszczając Nawalnego) czy też dać ujście represjom wobec niego, czyniąc go bohaterem opozycji.
Putin nie ma wielkich międzynarodowych celów. Wszystko, co go interesuje, to możliwości monetyzowania międzynarodowej pozycji Rosji.
Głównym wyzwaniem stojącym zarówno przed stolicami europejskimi, jak i Waszyngtonem w odniesieniu do Europy Wschodniej i Południowo-Wschodniej jest gotowość do szybkich reakcji na gwałtownie rozwijające się kryzysy oraz taka sama determinacja, jaką w takich warunkach demonstruje Rosja na obszarze ciągnącym się od Kaukazu po Ukrainę i Bałkany Zachodnie.
Nie ma ziarna prawdy w oskarżeniach Polski o to, że jej współpraca z Hitlerem doprowadziła do wybuchu II wojny światowej. Ten argument powraca co jakiś czas – ale to dawny sowiecki argument, teraz bezwstydnie powtarzany przez putinowską Rosję. W ten sposób próbuje ona celowo rozmyć prawdziwe znaczenie paktu Stalin-Hitler.
Proces upadku reżimu Putina może trwać nawet kilka lat, ale nie mam wątpliwości, że już się rozpoczął. Rosyjskie służby (FSB, GRU) to zwykli nieudacznicy.
Wojna w Czeczenii była pierwszym sygnałem alarmowym, który, nie licząc reakcji paru intelektualistów, w ogóle nie został zauważony. O zajęciu przez Rosję części Gruzji również zająknęło się niewielu. To, co dzieje się w Syrii – najgorsza wojna eksterminacyjna XXI wieku – obnaża brak sumienia Zachodu. Możemy dziś mówić o trzech formach klęski Europy i wolnego świata: intelektualnej, praktycznej i doktrynalnej – pisze Nicolas TENZER.
