dziennikarstwo

Jednym z głównych wyzwań współczesnej edukacji jest duchowość ludzi, których sposób myślenia zmienia się, ponieważ żyją w środowisku cyfrowym.

Kryzys w przemyśle wydawniczym niesie niebezpieczeństwo informacji tworzonych w redakcjach, przed komputerem, w agencjach, w sieciach społecznościowych, bez wychodzenia na ulice, bez «zdzierania butów», bez spotykania osób w celu poszukiwania historii czy zweryfikowania de visu niektórych sytuacji.

Dobrze zaprojektowana infografika nawet z zupełnie nieciekawego tematu potrafi zrobić atrakcję przyciągającą wzrok i wzbudzającą refleksje. W nieprzebranym gąszczu chaotycznych informacji docierających do nas każdego dnia rzut oka na ciekawą ikonografię skrótowo przedstawiającą jakiś interesujący nas temat jawi się nam często jako intelektualna ulga.

Znaczenie reportażu polega na podtrzymywaniu więzi społecznej, uświadamianiu, że człowiek jest bytem relacyjnym. Stymulując rozwój i podtrzymywanie więzi, reportaż odgrywa ważną rolę w integrowaniu społeczeństwa w procesie adaptacji jednostki w społeczeństwie.

Kryzys weryfikuje naszą rzeczywistość pod wieloma względami. Także pokazuje, gdzie media są potrzebne, a gdzie zastępują je obywatele lub – niestety – państwo

Jestem reporterem. Wierzę w reportaż. To moja wizja, pasja, obsesja. Reporterzy to dla mnie grupa odniesienia, mój cech, moja branża, mój styl życia. Czy mogę nazwać to powołaniem? Czy mam do niego wystarczające predyspozycje?

Kampanie narracyjne, walka o prawdę historyczną i kreatywne stosowanie polityki historycznej w mediach społecznościowych sprawiły, że stanęliśmy wobec ordynarnych w swoim wydźwięku działań. Kłamstwo staje się prawdą, a prawdę opowiada się jako kłamstwo, czego przykładem są chociażby ostatnie działania Kremla.

Podstawą agencji informacyjnej, medium, firmy, korporacji, która chce prowadzić swoją działalność w sposób innowacyjny, jest zróżnicowany i zgrany zespół.

Skoro wiara jest relacją, to jej głoszenie jest po prostu, tylko i aż, spotkaniem. Trzeba mówić z człowiekiem, a nie przemawiać do ludzkości. Karmić człowieka prawdą, a nie zapychać informacją.

Fottorino twierdzi, że prasa pisana przegrała krótki dystans, lecz wygra wyścig w dystansach długich. Pozwala na dłuższe skupienie bez przerywania reklamami. W końcu są ludzie, którzy nie chcą czytać samych sensacyjnych tytułów, do tego często niezgodnych z treścią artykułu. Zalew jednodniowych sensacji przykrył potrzebę przedstawienia długotrwałych trendów i podłoża zjawisk, lecz ciągle ona istnieje. Może dla węższego kręgu, lecz tym silniej.

Fottorino soutient que la presse écrite a perdu sur le court terme, mais qu’à la longue elle tirera son épingle du jeu. En effet, elle permet aux lecteurs de garder leur concentration sans les perturber par des pubs incessantes. Il y a enfin des gens qui ne veulent plus lire que des titres chocs, en plus sans lien avec le contenu de l’article. La surenchère de sensations d’un jour a, certes, fait taire le besoin de présenter des tendances de long terme et les dessous des phénomènes qui nous entourent, mais il existe toujours. Sans doute pour un cercle plus restreint, mais d’autant plus fortement.

Ludzie nie będą płacić za słabą treść. Gdy spadła liczba subskrypcji, spadły ceny reklam. To doprowadziło amerykańskie gazety na krawędź upadku. Z czasem model się zmienił. Czy w Polsce jest publiczność, która ceni treści wysokiej jakości, treści wartościowe?

AFP zaczęła walczyć z dezinformacją na polskim rynku medialnym. Współpracując z Facebookiem, nie tyle prowadzi realną walkę z globalnym zjawiskiem fake news, ile próbuje narzucać liberalną polityczną poprawność.

Wpływowy francuski dziennik L’Opinion jest naszym partnerem nad Sekwaną. Polscy czytelnicy otrzymują sporą dawkę tekstów z Francji, z kolei dziennikarze Wszystko Co Najważniejsze przygotowują co kilka miesięcy dodatki prezentujące we Francji, oczywiście w języku francuskim, teksty polskich intelektualistów i liderów opinii, przybliżają Polskę. O dzienniku L’Opinion pisze jego redaktor naczelny.

Audytor byłby kimś, kto bierze udział w pracach zarządu, ale nie decyduje bezpośrednio, jest jego niezależnym składnikiem, nie członkiem. Bezcennym ekspertem, korzystającym z nadzwyczajnych uprawnień, jakie daje mu właściciel i rada nadzorcza. On nie przeszkadza, lecz wyłącznie pomaga. A jego zatrudnienie nie kosztuje więcej niż w przypadku członka rady nadzorczej lub zarządu, jest wyjątkowe i tylko jedno. Wtedy jest szansa, że jakość bez cenzury, na którą w mediach prawie wszyscy narzekamy, przestanie spadać, a zyski zaczną rosnąć.

Ze zwaśnienia żyje, on się zwaśnieniem żywi. On to zwaśnienie, ten niepokój, to wzajemne wkurzanie się jednych na drugich podtrzymuje. Dzięki zwaśnieniu publicysta może być na fali. Im zwaśnienie większe, tym jego fala wyższa.

Mądra synergia opiniotwórczych – coraz bardziej elitarnych – mediów papierowych i masowego on-line jest przyszłością wpływu, kreowania postaw, budowania opinii publicznej.

Dlaczego młodzi dziennikarze boją się dziś pytania „DLACZEGO?”. Czy dlatego, że to wstyd? Bo to przyznanie się do tego, że się nie wie? Czy może obawa, że nie wypada nie wiedzieć? Nie chcę wierzyć, że po prostu nie ma w nich już ciekawości. Albo, co gorsza, nigdy nie było. Ale czy wtedy mogą mówić, że są dziennikarzami?

Żyjemy aktualną chwilą, próbujemy ją wyciskać jak cytrynę. Tracimy umiejętność koncentracji, bo wydaje się nam, że robienie tyko jednej rzeczy jednocześnie nie wystarczy. Ważnych momentów już nie przeżywamy, bo przede wszystkim myślimy o tym, by dzielić się nimi z innymi. Produkujemy terabajty treści, które natychmiast zamieszczamy na Facebookach, Twitterach i Instagramach. Robimy miliony zdjęć, które mają uwiecznić moment, którego nawet nie poczuliśmy. Czy jest jeszcze miejsce dla wysokojakościowych mediów? Tak!

Sprawa tytułu „Ojciec wybrał politykę, a syn sznur”, który ukazał się na czołówce „Faktu” 1 września 2018 r., dokładnie w dzień pogrzebu tragicznie zmarłego, jedynego syna Leszka Millera, ma dwa wymiary: etyczny i dziennikarski.