Sabina TREFFLER #Chopin17. I o tym, jak nowe media dały nam szansę przeżywania Chopina wspólnie Media społecznościowe w tej edycji konkursu wiodą prym. Komunikacja internetowa dała nam wszystkim możliwość indywidualnej oceny występów. Pod względem dyskusji i oprawy medialnej najciekawszy jest twitterowy hashtag #Chopin17. Ku mojemu wielkiemu zachwytowi odkryłam na Twitterze kącik osób zainteresowanych muzyką poważną.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (55) Wirtuozeria Bibera służyła czemuś więcej niż tylko technicznemu popisowi. Artysta miał ogromną wyobraźnię muzyczną i w swoich pomysłach technicznych odkrywał nowe barwy instrumentu, brzmienia dotąd nieznane i niestosowane, zadziwiające w tamtej epoce. Niektóre z nich są tak śmiałe, że z powodzeniem mogłyby konkurować z sonorystycznymi eksperymentami twórców XX wieku.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (54). Francuska chanson Najsłynniejszą chanson Janequina jest „Bitwa pod Marignano”, wspaniały muzyczny obraz walki. Słyszymy tu zarówno gorączkowe przygotowania do bitwy, jak i sam jej przebieg: bitewny alarm, dźwięk trąbek, tętent koni, szczęk broni, zbrojne starcie, walkę i na koniec triumfalnie obwieszczone zwycięstwo. To prawdziwa perełka szesnastowiecznej polifonii.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (53). Antonio Vivaldi Nikt przed nim nie miał takiej wyobraźni instrumentalnej, nikt nie potrafił wydobyć takiego bogactwa brzmień, stosując typowe w swojej epoce instrumentarium. Vivaldi odwoływał się często do muzyki ilustracyjnej. W swojej muzyce portretował nie tylko zjawiska natury, jak w sławnym cyklu „Pory Roku”, ale również ludzkie namiętności, co było typowe dla zmysłowej muzyki jego czasów.
Jarosław KORDZIŃSKI Muzykowanie czyni mądrzejszym To, czemu poświęcamy dużo czasu, ma wpływ na strukturę mózgu. Wpływ grania na instrumentach zauważa się u ludzi, którzy zaczynali swoją przygodę z aktywnym muzykowaniem nawet jako dorośli. Spitzer w książce „Muzyka w głowie” pokazuje skutki z zajmowania się muzyką i to zarówno u osób, które grają na instrumentach, jak i tych, którzy śpiewają czy nawet tylko słuchają.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (46). O wzruszeniu Wzruszenie jest tym obszarem naszej emocjonalności, w którym nie ma obszaru kłamstwa albo niedopowiedzenia. Jest dziedziną absolutnej szczerości na poziomie relacji wręcz niewerbalnych, dotyku, czułości, smaku, pocałunku, przytulenia. Wspólne zrozumienie czegoś ważnego, radość z rzeczy ważnych dla naszej egzystencji, twojej czy mojej, albo naszej wspólnej, odczucie tego, co w potocznym rozumieniu nazywamy “cudem”.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (45) Moonlight Shadow O czym mówią pieśni Schuberta? Te najbardziej radosne i tak w wielkich cyklach pogrążą się w smutku i beznadziejności. O czym mówią późne utwory Liszta? Chociażby Żałobne gondole? A jeśli przyjrzeć się poezji? Rilke? Nadzieja niejasna, być może niemożliwa.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (44). O Mickiewiczu i Chopinie Jeśli przywołamy Liryki lozańskie Mickiewicza czy Preludia Chopina, to okaże się, że dzieła te dotykają najbardziej czułych obszarów ludzkiej egzystencji, naszego bycia tu, na ziemi, bez konieczności odnoszenia ich do kontekstów historycznych, narodowych czy kulturowych. Jest to wielkie dziedzictwo romantyzmu, ale pojmowanego w sensie uniwersalnym, tak jak pojmujemy sztukę i kulturę średniowiecza, renesansu, baroku…
Piotr ORAWSKI Piekno muzyki (43) Praga Franza Kafki Praga Franza Kafki jest odbiciem jego pisarstwa. Genius loci ma tu znaczenie podstawowe. Franz Kafka miał szczęście. Uniknął Holocaustu, czego los nie oszczędził jego bliskim. Praga Kafki to jednak coś więcej niż ocalenie. To śmierć i życie w miejscu niezwykłym, dla wielu ludzi wręcz magicznym.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (42) Fryderyk Wielki Fryderyk Wielki to największy Niemiec osiemnastego wieku. Ustanowił rozsądne i racjonalne prawo. Mamy prawo go nieznosić, bo wraz z Sophie FriederikeAuguste zu Anhalt-Zerbst, czyli z rosyjską Katarzyną Wielką, i Habsburgami rozebrali nam Polskę, ale trzeba przyznać im sprawiedliwość w tym sensie, że działali w imię własnej polityki i państwowości, o czym wielu z nas nie chce pamiętać.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (41) : Terra Nostra, Paradiso, Wazy orfickie i List do ojca, czyli o ważnych tekstach mego życia Najukochańszy Ojcze, niedawno spytałeś mnie, czemu twierdzę, że odczuwam przed Tobą lęk. Jak zwykle nie wiedziałem, co Ci odpowiedzieć, częściowo właśnie z lęku, który odczuwam wobec Ciebie, a częściowo dlatego, że na uzasadnienie owego lęku musiałbym przytoczyć zbyt wiele szczegółów, zanim byłbym w stanie go w połowie umotywować.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (40). O kolejności uczuć i ich porządku W epoce Internetu, w bardzo wielu portalach społecznościowych i randkowych, nawiązanie kontaktu nie ma właściwie nic wspólnego z relacją miedzy ludźmi. Jest patologią relacji emocjonalnych i intelektualnych. Jeśli na tym grząskim gruncie chcemy zbudować coś trwalszego i ważniejszego, to szanse są marne, bo dopiero przezwyciężenie seksu pozwała na próbę tworzenia relacji mocniejszych niż tylko cielesność.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (38). O uzależnieniach Kiedy w Wiedniu chowano Beethovena, jakaś kwiaciarka powiedziała, że chowają wodza muzyków. Nie wiem, czy Warszawa miała świadomość, że chowa wodza poetów. Bo Zbigniew Herbert był dla mnie wodzem polskich poetów. Uzależnił mnie od poezji i od myślenia, a są to w zasadzie rzeczy nierozłączne.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (37). Credo, quia absurdum Piękno i stworzenie to dwie najpiękniejsze tajemnice świata. Dają nam byt, dają istnienie, dają życie. Czy dają też nadzieję? Tego nie wiem i nigdy wiedzieć nie będę, bo w nadzieję zasadniczo nie wierzę, chociaż kultura nas uczy, że coś takiego jest.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (36). Andersen i Kierkegaard, czyli Albo, albo To zawsze o nas mówi bajka, to ona jest prawdziwa, to o nas mówi mit, to my jesteśmy podmiotem ludzkich dziejów, historii, losów – także w wymiarze jak najbardziej osobistym, a ten jest dla bardzo wielu z nas najważniejszy, ale i najmniej osiągalny.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (35). O granicach Chyba po raz ostatni w czasach renesansu całokształt wiedzy o świecie i wszechświecie stanowił obszar bez granic, oferował w miarę spójną wiedzę o tej rzeczywistości, która jest naszym udziałem, choć nie przeszkadzało to palić ludzi na stosie za inny sposób myślenia. Takie stosy były być może największą granicą ludzkiej moralności i mentalności.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (33). O naszym byciu Bycie człowieka jest nie tylko krótkie, ale i dość problematyczne. Nigdy nie możemy być pewni, co i kiedy nam się zdarzy, kładąc byciu czy istnieniu kres. Byt ma dwie zasadnicze, ale i różne właściwości: życia i nieżycia. Katedra św. Wita w Pradze jest niewątpliwie bytem, ona istnieje, jest i przemija znacznie wolniej niż życie organizmów żywych.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (28) Czy muzyką można wyrazić tajemnicę? Chyba tak, bo jest to sztuka, która najmniej daje się przełożyć na język semantyczny. Odwołuje się o wiele bardziej do naszej intuicji i naszego odczuwania niż do refleksji czysto intelektualnej. A jednak ją rozumiemy.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (27): O muzyce Mahlera Na przełomie XIX i XX wieku było wielu znakomitych kompozytorów muzyki symfonicznej - chociażby Ryszard Strauss - ale żadnemu z nich nie udało się w tym stopniu, co Mahlerowi dotknąć z jednej strony materii życia, a z drugiej strony istoty bytu, jego metafizyki, a więc wyjścia poza krąg rzeczywistości i dotarcie do tego, co tej rzeczywistości jest sensem najgłębszym.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (26) W Cyruliku sewilskim humor jest wpisany w wiele scen, ale pod maską humoru kryje się w nich czułość, wzruszenie, miłość, a nawet coś więcej niż opera komiczna potrafiła i chciała nam dać.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (25) Już w starożytnej Grecji, w pismach nie tylko Platona i Arystotelesa, jako twórców dwóch głównych nurtów europejskiej myśli filozoficznej, pojawiły się pytania o istotę i naturę sztuki dźwięku, przy czym odpowiedzi powiązane były zwykle ze sferą etyki i moralności. To dziwne, że właśnie wtedy wielcy myśliciele uznali te aspekty muzyki za najbardziej istotne.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (24) Nasz świat jest w ten sposób zbudowany, że istnieje niepisana i wyznaczona sferą tabu granica między tym, co w kulturze wysokiej można powiedzieć, a czego powiedzieć pod żadnym pozorem nie można. Czym jest piękno? Przede wszystkim tym, co nas fascynuje fizycznie albo intelektualnie.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (23) Walka dobra ze złem jest obszarem bardzo ważnym, bo od kilku setek lat określała kształt myślenia o religijności i duchowości naszego kręgu kulturowego. Dualizm tych pojęć wywołuje napięcia zasadnicze.
Piotr ORAWSKI Piękno muzyki (22) Są w tej symfonii fragmenty porywające: finał pierwszej części z fanfarami trąbek i kotłów, wielokrotnie powtarzanym krótkim motywem triol, który prowadzi do wielkiej kulminacji, albo zakończenie całego dzieła – niezapomniane krótkie motywy blachy, które są wbrew ich istocie jako instrumentów orkiestry.