muzyka

Muzyka Chopina, przesiąknięta poetycką inspiracją, była obecna w rzymskim fermencie kulturowym i doceniana także po śmierci artysty.

Nie dziwmy się, że radość obcowania z literaturą, także poezją jako czymś więcej niż zestawem odtwarzanych informacji, opuściła polską szkołę. Nie bądźmy też zaskoczeni, że znalazła sobie inne narzędzia wyrazu.

Zuzanna Irena Jurczak, znana jako Sanah, jest bez wątpienia jedną z najciekawszych postaci polskiego popu ostatnich lat, wokalistką z charakterystyczną manierą i barwą głosu, która jednych zachwyca, a innych doprowadza do szału.

W moim przekonaniu to nigdy niezawodząca siła mechanizmu gry językowej, którą pojmowałbym tu bardzo szeroko – jako mentalną operację odtworzeń. Sanah odtwarza więc – jej odtworzenie jest jednakże zarówno zmysłowe, jak i precedentalne.

Żaden inny kompozytor nie wyraża wewnętrznej kruchości, wrażliwości i otwartości w sposób, w jaki robi to Chopin. Dla mnie jest to chyba jego najbardziej uderzająca cecha. Nikt inny nie potrafi prowadzić narracji tak subtelnie i dyskretnie, jak robi to Chopin w początkowych taktach Ballady f-moll op. 52, w której oktawy przypominające dzwony wzywają wyobraźnię słuchaczy w księżycowej mgle.

Zdobywające popularność festiwale, wydawnictwa i kanały w internecie poświęcone muzyce dawnej wydają się wskazywać, że ludzie są dziś stęsknieni raczej przypominania, że niebo nad ich głowami to również harfy anielskie – pisze Dominik DUBIEL SJ

Pandemia COVID-19 sprawiła, że Japonia wprowadziła bardzo surowe regulacje dotyczące wjazdu, stając się niemal „Sakoku” (krajem zamkniętym). Pierwszym kierunkiem dla wielu z nas jest oczywiście Polska, kraj Fryderyka Chopina.

W 2000 r. miałem zaszczyt znaleźć się wśród pięciu Włochów dopuszczonych do udziału w Konkursie Chopinowskim. Sam fakt, że mogłem wziąć udział w Konkursie Chopinowskim, był fundamentalny w mojej pianistycznej drodze.

Można przypuszczać, że to wyjątkowy sposób stylizacji polskiej muzyki ludowej i salonowej muzyki tanecznej przez Chopina zyskał szczególne uznanie i zainspirował podobne podejście do czeskiej spuścizny ludowej.

„Chopin ma przyszłość, podczas gdy wątpliwe jest, czy Liszt, Thalberg i Döhler mają taką samą” – pisało jedno ze szwedzkich czasopism.

„Przyznaję, że jestem winny tego, iż nie kryłem się w swym otoczeniu z myślą, że muzyka hymnu proletariackiego Międzynarodówka nie podoba mi się. Teraz rozumiem, że moje wypowiedzi miały charakter działalności antyradzieckiej”.

Miałem okazję przekonać się osobiście, że wybitny polski kompozytor jak mało kto potrafił docenić sztukę. Nie tylko muzyczną.

Chopin jest kompozytorem bardzo literackim. Poza George Sand fascynował wielu pisarzy, począwszy od Balzaka.

Polskość Chopina rozbrzmiewała w harmonijnej całości z włoską sztuką, która odegrała tak istotną rolę w jego muzyce.

Polskość i zarazem europejskość, swojskość i uniwersalność, emocje i doskonała artystyczna forma – muzykę Chopina rozumieć można na wiele sposobów. Dziś wykonywana przez najwybitniejszych pianistów świata, słuchana przez dziesiątki milionów nie tylko melomanów od Japonii po północną Kanadę jest najlepszą, nietracącą na aktualności, na polskości i na uniwersalizmie wizytówką polskiej kultury.

Nie chciałbym nadinterpretować muzyki Chopina i dopowiadać do jego twórczości mistycznej teologii, z którą być może on sam by się nie utożsamił. Niewątpliwym faktem jednak jest, że Chopin był geniuszem i człowiekiem łączącym w sobie różne światy.

Wielka Brytania ma długie i bliskie związki z muzyką Fryderyka Chopina.

To oczywiście zaskakujące, że nawet wytrawni znawcy muzyki w Londynie, Paryżu czy Nowym Jorku nie mają pojęcia, kim był Moniuszko, ale nie jest to wyłącznie polski problem. Niewiele państw radzi sobie lepiej z promocją własnej muzyki niż Polska – twierdzi John ALLISON.

„To Niemcy zniszczyli pomnik Chopina w Warszawie. To oni chcieli wymazać znaczną część polskiej kultury, w tym Chopina. Wydaje mi się, że to odegrało ogromną rolę w niemieckiej edukacji powojennej. Doszło do przerwania tradycji – wielu pianistów, którzy dobrze grali Chopina, musiało opuścić Niemcy. Nigdy tam nie wrócili, by uczyć nowe pokolenia. Polską i żydowską tradycję wyrugowano z Niemiec z niekorzyścią dla nas”.