Polska może odrzucić Europejski Fundusz Odbudowy, ale wiązałoby się to z ogromnymi stratami i politycznym ryzykiem. Gdyby tak się stało, to Bruksela znajdzie kreatywne rozwiązanie, które pozwoli wykorzystać środki z tego programu w innych krajach, a Polska pozostanie z niczym.
Przekazywania licencji nie powinny być traktowane jako złamanie praw patentowych, są one bowiem w pewnym stopniu rekompensowane finansowo, a przede wszystkim są wyrazem elementarnej etyki z jednej strony, a niezbędnym środkiem bezpieczeństwa dla zdrowia globalnej populacji z drugiej
Niektóre atrakcje w wesołym miasteczku nie są zalecane dla osób z chorobami serca. Przy wyjeździe do krajów tropikalnych wymagane są szczepienia. Człowieka ewidentnie chorego nie wpuszczą z innymi pasażerami do samolotu. Dlatego podejdźmy do sprawy spokojnie.
Pandemia niepostrzeżenie wsączyła truciznę w nasze życie społeczne. Nasiliła też działanie innych, wcześniej wsączonych „trucizn”. Należy do nich w pierwszym rzędzie deprecjacja ludzkiej śmierci, odebranie jej powagi, ale przede wszystkim pozbawienie jej wspólnotowego i rodzinnego wymiaru.
Z dyskusją wokół szczepionek mamy do czynienia od ponad dwóch dekad. Temat bezpieczeństwa i etyczności wraca jak bumerang. Rozgrzewa tym bardziej, że strony sporu posługują się obrazowymi analogiami, które mają zohydzić drugą stronę. Trudno o bardziej jednoznaczny przykład, jak nauka powinna służyć ludzkości.
Pod względem liczby zakażeń koronawirusem Brazylia jest na niechlubnym drugim miejscu na świecie po Stanach Zjednoczonych, z ponad 12,2 mln potwierdzonych przypadków i ponad 300 tys. zgonów związanych z COVID-19.
Powszechnie uznawany dowód szczepienia dałby zaszczepionym możliwość powrotu do normalności sprzed pandemii.
Chociaż spodziewamy się, że Polska wyjdzie z kryzysu związanego z pandemią koronawirusa z mniejszą liczbą blizn niż wiele innych krajów, analiza przeprowadzona przez OECD identyfikuje szereg głównych wyzwań dla polityk publicznych.
Rośnie dziś na świecie liczba osób uważających, że „życie w atmosferze zmian, a w warunkach pandemii w szczególności, jest przyszłością świata”.
Ekstremalne scenariusze dobrze się sprzedają: hegemonia USA 2.0, Chiny podbijają świat, nowa zimna wojna, III wojna światowa. Do wyboru, do koloru. Ale historia nie toczy się linearnie. Zwłaszcza w bardzo złożonym XXI wieku.
Nie jest prawdą, że kryzys związany z COVID-19 wymaga od nas nowego kontraktu społecznego albo innego ułożenia relacji państwo – obywatel. Potrzeba, tylko i aż, wypracowania skuteczniejszych metod walki z przyszłymi pandemiami, doskonalszego zarządzania kryzysowego, lepszego planowania.
Czas zarazy był i pozostaje nadal czasem samotności. Dlatego kwestia, czy i jak przeorientowane zostaną nasze życiowe wybory i priorytety, pozostaje wciąż otwarta; podobnie jak pytanie, jaki będzie świat po pandemii?
Dzisiaj, być może bardziej jeszcze niż w jakimkolwiek okresie przez ostatnie sześćdziesiąt lat, świat kolejny raz powinien czerpać inspirację z przywołanych wartości, gdy przychodzi mu się zmagać z największym od drugiej wojny światowej kryzysem zdrowotnym, gospodarczym i społecznym.
Nie należy tworzyć sprzeczności między pandemią i gospodarką. To droga donikąd. Można walczyć z pierwszą, nie szkodząc drugiej. Dlatego potrzebny jest jasny komunikat: wszyscy maski na twarz i marsz do pracy.
Kiedy jechałem do Aleppo, wyobrażałem sobie, że chodzi o pociski, brak wody i jedzenia, ale nigdy nie myślałem, że oprócz tego będę musiał stawić czoła pandemii.
Według wstępnych przewidywań naukowców globalne emisje dwutlenku węgla spadną w 2020 roku ze względu na pandemię o 4–7 proc., w zależności od kondycji gospodarki w drugiej połowie roku – dzieje się tak, gdyż zamrożonych zostało wiele energochłonnych branż, a świat pogrąża się w gospodarczej recesji.
Początek pandemii COVID-19 przyniósł powszechny lęk, zwłaszcza wśród osób starszych, szczególnie narażonych na ciężki przebieg choroby. Jednak z czasem okazało się, że pod względem komfortu psychicznego to młodzi okazali się grupą najbardziej wrażliwą.
Nous vivons, encore!« Nous savons d’ores et déjà que nos chances de survie sont minimes » – tel est le cri lancé par Dieudonné Kikalage JOËL, réfugié au camp de Nakivale (Ouganda).
Zapraszamy do odsłuchania dziesiątego odcinka Podcastów Wszystko co Najważniejsze. Czyta Mateusz MLECZKO.
Dla najbiedniejszych obowiązkowa kwarantanna to pułapka bez wyjścia.
