bezpieczenstwo

Jedyną nadzieją Putina na powstrzymanie dryfu Ukrainy na Zachód jest użycie siły. Pytanie, czy Kreml może zaakceptować koszty takich działań.

W tym roku ze względu na pandemię Kongres Polska Wielki Projekt został podzielony na dwie części. Pierwsza, majowa, niejako zwiastun części głównej, jesiennej, zostanie poświęcona kwestii bezpieczeństwa.

Kryzys pandemiczny ukazał ścisłą współzależność między polityką i naturą. Ale efekty starcia logik rozwoju obu światów życia mogą pójść w dwóch różnych kierunkach.

Trzeba przestawić całe życie. Ludzi omijamy z daleka, uważamy przy każdym dotknięciu. Przy założeniu, że za parę miesięcy z tego wyjdziemy, będzie to potężny test dla krajów – rządów i społeczeństw. Widzimy konkurs, kto sobie da radę najlepiej.

Słowacja należy do krajów, które jako pierwsze podjęły zdecydowane działania w celu przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się Covid-19.

Są momenty w historii, kiedy czujemy się zagrożeni, co prowadzi do wzrostu konformizmu w społeczeństwie. Mamy także tendencję do zgadzania się z ludźmi dookoła nas, zwłaszcza w sytuacjach nowych i kryzysowych. 

Potrzeba nam nowej jakości w naszej współpracy obronnej, szybkiego rozwoju kluczowych zdolności, które zaniedbaliśmy po zakończeniu zimnej wojny, a także większego zrozumienia naszych społeczeństw dla podnoszenia wydatków obronnych oraz świadomości zagrożeń hybrydowych jak cyberataki czy dezinformacja. Nieodzowną częścią europejskiej kultury strategicznej są bliskie więzi transatlantyckie, które pozwoliły Europie Zachodniej na przeszło 70 lat pokoju i stabilności, a Europie Środkowej i Wschodniej umożliwiły integrację ze strukturami euroatlantyckimi i Unią Europejską.

Bezpieczeństwo jest w pewnym sensie kategorią centralną, stanowiąc jedno z odwiecznych pytań zarówno filozoficznych, jak i politycznych.

Opierając się na klasycznym socjologicznym założeniu o tym, że idee rządzą jednostkami (Weber), postawiłem swoich młodych (studentów) respondentów przed następującym dylematem: „Wyobraź sobie, że musisz dokonać wyboru pomiędzy trzema wartościami: bezpieczeństwo, demokracja, dobrobyt. Która z nich byłaby dla Pana/Pani najważniejsza, a która najmniej ważna?” – pisze, opisując efekty swoich najnowszych badań, dr Radosław MARZĘCKI.

Jeśli Stany Zjednoczone chcą utrzymać bezpieczeństwo własne oraz sojuszników, wciąż wiele pracy przed nimi. Poprzez podkreślenie kroków niezbędnych do budowy sprawnych systemów aż do wskazania przyszłych zagrożeń, rozwój dziedziny obrony przeciwbalistycznej ma szansę wejść na poziom, którego do tej pory nie znano.

Postawa odstraszania NATO będzie osłabiona, jeśli region Morza Czarnego pozostanie słabym ogniwem z powodu różnych, czasami sprzecznych poglądów państw przybrzeżnych, jak również braku całościowej strategii Sojuszu wobec regionu Morza Czarnego i ograniczonej roli odgrywanej przez państwa partnerskie, jak Gruzja i Ukraina.

Zapowiadałem ogród nieplewiony, ogród o rozwidlających się ścieżkach. Jest to wobec tego cykl wielowątkowy. Jednym z wątków jest współczesna technika oraz jej społeczne i etyczne konsekwencje.

Ani bezpieczeństwu NATO, ani europejskiemu nie służy słabość państw położonych na peryferiach Rosji, będących często obiektem mieszania się Kremla w ich sprawy.

Prędzej czy później, kiedy Rosja znów otworzy się na świat, możemy potrzebować doświadczenia Ukrainy w sferze transformacji pokomunistycznej, aby pomóc Rosjanom się zmodernizować. Ale dziś Ukraina potrzebuje wielkiego wsparcia. Ukraińcy wiedzą, że walka toczy się nie tylko o ich kraj, ale i o wolny świat.

Rosja uważa, że systemy przeciwrakietowe są skierowane w nich. Po dyslokacji oddziałów w Rumunii czy Polsce, Kreml będzie musiał odpowiedzieć. Nie mogą tego pozostawić bez reakcji – przekonuje doradca szefa francuskiego MSZ. I przedstawia swoją wizję geopolityki.

Obawy, irytacja, wściekłość – tak najuczciwiej należałoby streścić atmosferę panującą na Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa (MSC). Tak jak styczniowe Davos otwiera rok w biznesie, tak odbywający się w lutym MSC fotografuje stan i trendy dotyczące bezpieczeństwa świata. A ten stan jest dziś oceniany wyjątkowo ponuro.

Musimy być stanowczy i cierpliwi, a tam, gdzie sytuacja tego wymaga – brutalni. Jeżeli europejscy goście od początku nie zrozumieją, że będą przyjmowani na naszych prawach i warunkach, możemy już dziś uznać się za przegranych.

Liczba wojsk, jakie są rozmieszczane na flance wschodniej sojuszu wprawdzie nie gwarantuje obrony terytorium w razie pełnowymiarowej agresji, umożliwia jednak – gdyby sam czynnik odstraszania nie zadziałał – takie spowolnienie agresora, by z Zachodu dotarła pomoc o wystarczającej skali.