Francjawybiera

To, co rzuca się w oczy w przypadku Emmanuela Macrona, to odniesienie do przyszłości, które nie jest typowe dla francuskiej polityki.

Wielka Brytania poinformowała zaś, że Moskwa nie osiągnęła jeszcze znaczącego przełomu w swojej ofensywie we wschodniej Ukrainie.

Czas chłodnego racjonalizmu w całej naszej cywilizacji przeminął. Być może duch Woltera zbyt mocno ciąży dziś na Francji.

Pierwszą turę wyborów prezydenckich we Francji wygrywa urzędujący i ubiegający się o reelekcję prezydent Emmanuel Macron z wynikiem 27,8 proc. na drugim miejscu znalazła się Marine Le Pen.

W momencie rozpoczęcia rosyjskiej inwazji na Ukrainę zarówno Niemcy, jak i Francja boleśnie uświadomiły sobie, że ani osobno, ani z etykietą UE nie ważą zbyt wiele na szalach wagi Władimira Putina. Ta gorzka prawda może zmienić wiele rzeczy i ostatecznie doprowadzić do całkowitego porzucenia tego, co pozostało z politycznego dziedzictwa kanclerz Angeli Merkel.

Nie znalazł swojego de Gaulle’a, wobec tego postanowił sam wyjść na ring. Nie po to wybrał całym sercem Francję, aby bezczynnie obserwować jej degrengoladę.

O Zemmourze obecnie mówią wszyscy. Zapełnia wielkie sale na tysiąc osób, książki podpisuje godzinami. I słucha ludzi, a ci mu mówią, że go potrzebują i na niego liczą. Niektórzy widzą w nim prawie zbawcę. Oczywiście są tam tylko jego zwolennicy, ale jest ich niemało.

Możemy przywrócić porządek w Europie, kładąc kres jałowemu konfliktowi z Europejczykami ze środka i wschodu kontynentu. Unia Europejska musi w końcu zaakceptować suwerenność i odrębność kulturową każdego kraju.

Emmanuel Macron będzie bronił tej linii, która wpisuje się w ustalenia warszawskiego szczytu NATO, czyli stanowczości, również militarnej, względem Rosji.

Na plan pierwszy wysuwa się oświecona idea, a nie jakaś mistyka czy fantasmagoria. Dlatego uczniowie kojarzą Rewolucję z postępem, a nie z gilotyną. Francja i tak to przetrwa… – pisze Roland MASZKA.

To, co dzieje się nad Sekwaną nazwać można bowiem pryszczatą rebelią. W kraju Monteskiusza, Napoleona i Monneta kandydatom do urzędu prezydenta brakuje nie wyrazistości ale właśnie autorytetu i odpowiedzialności.

Zamyśleni przechodnie, głośno dyskutujący na tematy polityczne młodzi ludzie, para nieznajomych przypadkowo nawiązująca rozmowę, przy filiżance kawy w jednej z paryskich brasseries. I wszędzie przewijające się nazwiska, Le Pen, Macron, ale też wciąż Melenchon czy Fillon, mimo iż już są poza wyścigiem… Na paryskiej ulicy daje się wyczuć to niemalże namacalne napięcie czy też ekscytację, wywołane wyborami i nieuchronnie następującymi zmianami.

Porażka republikanów jest całkowicie zawiniona, a u jej podstaw leży wieloletnie przyzwolenie na nadużycia władzy. To korupcja klasycznych partii politycznych napędzała każdego miesiąca poparcie dla Frontu Narodowego.

Wybory prezydenckie we Francji są znaczące dla całej Europy. Jeżeli z tych wyborów Francja wyjdzie silna i względnie zjednoczona, to jej pozycja wzrośnie. Bo Europa, bo Unia Europejska potrzebuje dzisiaj lokomotyw, przywództwa prowadzącego w przyszłość.

Czyżby Francuzi byli ekonomicznymi ignorantami? A może stało się tak dlatego, że niewielka grupa ludzi – ale wystarczająco duża i zawsze chodząca głosować – żyje na koszt państwa i, chcąc utrzymać ten stan, nie życzy sobie jakichkolwiek zmian?

Współczesna Francja ma silne instytucje, lecz czeka na odrodzenie klasy politycznej i konieczne reformy społeczno-gospodarcze. Bez wątpienia proces ten byłby pożyteczny nie tylko dla Francji, ale dla całej Europy.

Po raz pierwszy od 40 lat startuje w wyborach prezydenckich kandydat, który z powagą traktuje wolność ekonomiczną i jednocześnie hamuje wydatki publiczne, który jest dojrzały w spojrzeniu na Europę i sięga do Francji osadzonej w tradycji.

Nawet jeśli zrządzeniem losu Marine Le Pen zdobędzie najwięcej głosów w drugiej turze, to i tak nie zostanie prezydentem. Nie zostanie powołana na ten urząd. A jeśli na kilka dni przed wyborami okaże się, że ma realną szansę na prezydenturę, wybory zostaną zatrzymane, anulowane i rozpisane od początku. Jak i na jakiej podstawie włączone mogą zostać „siły obronne” demokracji i Republiki?