Piękno edukacji

Surrealiści, dadaiści, pop-artowcy, minimaliści, streetartowcy (grafficiarze?), konceptualiści – współcześni twórcy sztuki wciąż sięgają po dzieło Leonarda.

Dzieci bardzo chcą kontaktu z innymi dziećmi, ale też wiele z nich przyzwyczaiło się do wylegiwania się w łóżkach i zbawczej funkcji wyłączania kamery czy mikrofonu nie mówiąc o ratunkowym zawieszeniu sieci w szczególnie krytycznych momentach. Część uczniów nie skorzystała ze zdalnego nauczania ani razu. Część korzysta tylko pozornie. Pytanie na ile to się różni od sytuacji, kiedy ci sami uczniowie standardowo uczęszczali na lekcje. Albo i nie uczęszczali – bo przecież brak zaangażowania w życie szkoły czy brak aktywności na lekcji to nie jest wynalazek zdalnej edukacji.

Podstawowym błędem administracji rządowej odpowiedzialnej z edukację było wymaganie w okresie pandemii, by uczniowie uczyli się tego, co każą im nauczyciele, a co wynikało z zapisów podstaw, programu czy podręcznika. Tymczasem to, czym się należało zająć w pierwszej kolejności to były emocje, zadziwienia, trudność w odnalezieniu się w nowej sytuacji.

Dopóki istnieć będą państwa jako niezależne byty polityczne, patriotyzm pozostanie ideą naturalną i potrzebną. Długo nie doczekamy się czasów nazywanych niekiedy okresem post-tożsamościowym czy post-patriotycznym. Państwo niejako z definicji potrzebuje pewnego poziomu wspólnoty wartości swych obywateli, a tym spoiwem jest przede wszystkim afirmacja znacznej części dziedzictwa narodowego.

Kiedy na satyrycznym rysunku ktoś zestawi znak Polski Walczącej z pałką i powiąże jedno z drugim z obowiązującą edukacją narodową, warto się na chwilę zastanowić – skąd takie paralele się biorą – pisze Jarosław KORDZIŃSKI Żyjemy w miejscu oraz w czasach, w których każdy dzień zadziwia rozwiązaniami, które wydają się być ostatnimi do zastosowania. Ponieważ dla wielu takim wyzwaniem jest zrozumienie decyzji dotyczącej obsady personalnej jednego z kluczowych resortów państwa warto zacząć od myśli Italo Calvino, który w jednym z…

Edukacja to nasza jedyna szansa. Jej brak to nie tylko zatrzymanie rozwoju, ale także wywołanie kolejnych problemów, które zagrażają perspektywom całego pokolenia – pisze z ugandyjskiego obozu dla uchodźców Dieudonné Kikalage JOËL

Posłuszeństwo w zasadniczy sposób zmienia życie człowieka. Zwalnia z refleksji, wyzwala z odpowiedzialności, umożliwia proste podejmowanie decyzji z powołaniem na uwarunkowania zewnętrzne. Dlaczego w szkole realizujemy programy, które krytykujemy jako nadmiernie przeładowane i momentami wręcz głupie? Bo są! Bo są napisane zgodnie z podstawami programowymi!! Bo tak trzeba!!! Dlaczego oceniamy uczniów z wykorzystaniem cyferek, które nic nie mówią? Bo tak było zawsze! Bo tak stanowi szkolny system oceniania!!! Dlaczego zadajemy zadania domowe, które wykonują tylko nieliczni uczniowie? Dlaczego skupiamy się głównie na wykładaniu tego co uczniowie powinni zapamiętać?? Dlaczego rezygnuje z aktywizujących, włączających metod pracy z uczniami??? Bo, bo, bo…! Podporządkowujemy się. Robimy, co nam każą. Dostosowujemy się do tego, czego wymaga od nas świat, system, inni.

Być może czeka nas kolejny czas zdalnego nauczania. Nie uda się, jeśli rodzice nie dogadają się z nauczycielami. I nie chodzi o to, żeby rodzice nie odrabiali zadań domowych za swoje dzieci. To bzdura! Podobnie jak nonsensem jest zadawanie dzieciom prac, których te nie są w stanie same wykonać.

Wpadamy coraz głębiej w schematy i coraz bardziej poddajemy się kolejnym ograniczeniom. Każda informacja przechodzi przez gęste sito naszych przekonań, nawyków i przyzwyczajeń. W efekcie bywa zniekształcona, niekiedy przekłamana.

Gubimy się w gąszczu niewiele znaczących dla rozwoju poszczególnych uczniów danych. Zanurzeni po uszy w tabelach osiągnięć czy rankingach wyników uzyskiwanych w efekcie nauki szkolnej czy uczestnictwu w konkursach zamykamy dla znacznej części dzieci i młodzieży jakąkolwiek szansę na uzyskanie sukcesu edukacyjnego. W efekcie 91% piętnastolatków uważa, że nie posiada żadnych talentów! Po części jest to jedna z przyczyn, dla których stajemy się liderem wśród państw, które notują najwięcej prób samobójczych ludzi młodych. Być najlepszym. Wygrać. Za wszelką cenę wygrać. Tego od dzieci wymagają dorośli.

Zalewani potokiem słów, z coraz większym trudem dochodzimy do tego, co jest prawdą, co czczą obietnicą, a co zwykłym kłamstwem.

Nauczyciele domagają się, by zacząć traktować ich z należytym poważaniem. Domagając się takiego oglądu swojej pracy przez innych, warto zacząć w taki sposób patrzeć na swoje profesję przez samych siebie.

Od strony biologicznej siła woli zależy od poziomu glukozy, jednak od strony duchowej karmi się sensem. Zajmowanie się czymś, co ma sens, wzmacnia siłę woli, podobnie jak myślenie o wyższych celach i ideałach – pisze Jędrzej STĘPIEŃ W CV, w sekcji „moje najmocniejsze strony”, ludzie najczęściej wymieniają szczerość, poczucie humoru, uprzejmość, kreatywność, odwagę, a nawet skromność, zapominając o samoopanowaniu, cesze leżącej u podstaw największych ludzkich osiągnięć, a pochodzącej wprost z siły woli. Ta celna obserwacja otwiera książkę Willpower napisaną przez…

Każdy z nas powinien dbać o swoje dzieci, dobrze jednak, kiedy nie robi tego kosztem innych.

Przekonanie o tym, że oddanie środków na szkoły rodzicom i uprawnienie ich do samodzielnego decydowania gdzie i w jakim wymiarze miałyby się uczyć ich dzieci przypomina czasy, w których wielu z nas wierzyło w ideę niewidzialnej ręki rynku. Ale to miraż!

Do najbardziej popularnych sformułowań, jakie słyszy się w środowisku nauczycielskim należą: „podstawa programowa”, „egzamin zewnętrzny”, „ocenianie”- wymóg, obowiązek, konieczność – pisze Jarosław KORDZIŃSKI Wielu z nas nie wie, co zrobić. Większość uważa, że najlepiej nic, a już na pewno nic, co mogłoby zmienić cokolwiek. Zdecydowana większość z nas ma bowiem wdrukowany w swą podświadomość, nie narzucający się, ale za to niezwykle skuteczny gen posłuszeństwa. Posłuszeństwo ma co najmniej dwie twarze. Z jednej zrozumienie i pełna akceptacja tego, co oraz w…

Szkoła uczy pojęć, umiejętności oraz postaw z czasów, kiedy wartości te miały jeszcze jakieś znaczenie. Z czasów, kiedy nauczyciel był wzorem, a uczeń próbował na różne sposoby go naśladować. Kiedy obie strony łączył wspólny język pracy nad rozwojem osoby powoli wkraczającej w dorosłość.

Pytania o koncepty pobudzają wyobraźnię, wywołują skojarzenia, wspomnienia i skłaniają do wybiegania w przyszłość równie skutecznie za cenę nieznacznej tylko utraty kontroli nad formą i aspektem czasownika używanego przez odpowiadającego. Przy uwzględnieniu korzyści płynących z aktywacji refleksji jest to ruch wart swojej ceny.

Od lat wielu z nas mówi, że szkoła nie powinna być taka, jaka jest. A od kilku tygodni po prostu jest inna. To dobra okazja, żeby przemyśleć swój sposób działania jako nauczyciela.

Problemem wielu nas jest swego rodzaju nadaktywność. To bez wątpienia konsekwencja jakiegoś wewnętrznego przymusu zmuszającego do robienia tego, co powinni robić, by udowodnić, że robimy to, co do nas należy. Konsekwencją takiego życia jest pozostawanie w nieustannym przekonaniu, że zamiast robić rzeczy istotne, w gruncie rzeczy rozmieniamy się na drobne. No bo zastanówmy się – tak, praca jest ważna, ale czy najważniejsza? Czy da się zrobić tak, żeby i wilk był syty, i owca cała? Czy trzeba specjalnego oświecenia, żeby nauczyć się po prostu odmawiać i dokonywać wyborów zgodnie ze swoimi, a nie zawodowymi czy organizacyjnymi priorytetami?