mądra, dojrzalsza szkoła
.Jeżeli istnieje piękno edukacji, to przejawia się w działaniu i w przemianach, i… nie sądzę, by o przemiany systemowe chodziło… Świat rozwija się i zmienia, a edukacja wraz z nim. Choć niektórzy twierdzą, że zmienia się cztery razy za wolno. Istnieje dziś potrzeba rozmowy o edukacji – to konieczność i społeczna, i jednostkowa.
O szkole musimy rozmawiać. Ale w sposób całościowy – pokazując ją nie tylko jako przedmiot troski kolejnych reformatorów czy polityczną kartę przetargową. Edukacja – to ludzie. Relacje. Osiągnięcia. Porażki. To oczekiwania i rezultaty. Cały system działań, który tworzy tkankę zdrowego społeczeństwa w świecie nieustających zmian.
Edukacja to międzypokoleniowa przestrzeń, a jej stan odzwierciedla w pewnym sensie w skali makro stan państwa, w skali mikro – skupia jak w soczewce obraz pojedynczego człowieka. Dlatego trzeba rozmawiać o edukacji – ale holistyczne i krytyczne.
Piękno Edukacji to miejsce dla tych, którzy uważają, że edukacja jest najważniejsza.
Chcemy o tym pisać, pokazując działania piękne i mądre, nowe i zaskakujące albo tak oczywiste, że budzą zdziwienie. Warto o tym mówić, gdy usłyszymy również głos ludzi spoza edukacji, bo ktoś z zewnątrz często więcej światła wnosi do sprawy niż ten, co tkwi w niej od zawsze…
.W ‘Pięknie edukacji’ znajdzie się więc miejsce na dyskusję o wartościach i antywartościach, o prawdzie i hipokryzji, o sukcesach i problemach, o pięknie nauczycielskiej pracy i urzędniczym piekle; o szkole, jaką pamiętamy, i tej, jaka obecnie jest. Postaramy się wydobywać raczej to, co w pięknie najważniejsze – prawdę i dobro…
Bo jeżeli istnieje takie piękno – piękno edukacji, to będzie się przejawiać w działaniach – gdy jedni uczą drugich i wspólnie dążą do refleksji, konstruktywnej zmiany wzajemnego rozwoju… Zapraszamy do współtworzenia tego miejsca.
redakcja@wszystkoconajwazniejsze.pl
Współczesny model kształcenia nie jest w stanie reagować wystarczająco szybko na postępujące zmiany społeczne. Nie wystarczy już czekać, aż rozkwitnie tysiąc kwiatów. Musimy stworzyć odpowiednie i przyjazne środowisko, które uwolni pomysłowość nauczycieli i szkół i stworzy podwaliny zmian.
Historia reform polskiego systemu edukacji, to dwadzieścia lat utrwalenia kolejnych patologii, uznawanych stopniowo za nową normalność.
Technologie, które służą optymalizacji naszej pracy, mogą nam też pomóc ciekawiej wykorzystać czas wolny. Państwo wspiera takie działania coraz odważniej.
Pandemia COVID-19 naruszyła dotychczasowy porządek świata i zmieniła funkcjonowanie wielu podsystemów społecznych. Jednym z nich jest subsystem edukacyjny, który musiał się dostosować do nowej sytuacji poprzez bezprecedensową zmianę trybu funkcjonowania polegającą na przejściu szkół na nauczanie zdalne.
Pozbawianie dzieci możliwości korzystania z powszechnej edukacji to pomysł grupy osób, którą stać na to, by zapewnić dzieciom rozwój w atrakcyjnych i efektywnych warunkach. Tyle że to jest oferta dla wąskiego marginesu.
Ministerstwo edukacji zadbało o bezpieczeństwo w szkołach. Równolegle podejmuje szereg decyzji, by w wielu wymiarach podważyć zaufanie i możliwości realnego działania kadr zarządzających oświatą.
Szkoła zinstytucjonalizowała istniejące od wieków praktyki, stopniowo oferując edukację wszystkim dzieciom. Wiedza i jej przekazywanie stały się par excellence „dobrem wspólnym”, niewyczerpanym bogactwem.
Nauczyciel buduje podstawy motywacji uczniów do nauki poprzez stawianie im (a po części też samemu sobie) atrakcyjnych celów, wyzwań pozwalających uczniom zmierzyć się ze swoimi ograniczeniami, ale też uzmysłowić sobie i skorzystać z posiadanych zasobów. Podążać typową dla siebie drogą aspiracji, marzeń czy ambicji.
Zawód nauczyciela był kiedyś nazywany “najszlachetniejszym z zawodów”. Nauczyciele na całym świecie coraz częściej pracują na umowach niezapewniających im bezpieczeństwa socjalnego, mają coraz więcej zadań, a przestrzeń do ich samodzielnych, zawodowych decyzji jest ograniczana.
Zaburzenia zdrowia psychicznego są jednym z najważniejszych problemów zdrowia publicznego wśród dzieci i nastolatków w krajach wysoko rozwiniętych.
Angielskie ministerstwo edukacji zaleca, żeby nie używać takich określeń jak „nadrabianie zaległości”, „gonienie z materiałem” czy „stracony czas”, bo to może wzmocnić w uczniach poczucie, że są rzeczywiście straconym pokoleniem.
Jesteśmy jak olbrzymi kontenerowiec, który zablokował Kanał Sueski. Z jednej strony dowód na mistrzostwo ludzkiej myśli naukowej, z drugiej dowód na brak odpowiedzialnej refleksji związanej z tym, co w chwili obecnej dzieje się na naszym globie.
Jednym z głównych wyzwań współczesnej edukacji jest duchowość ludzi, których sposób myślenia zmienia się, ponieważ żyją w środowisku cyfrowym.
Surrealiści, dadaiści, pop-artowcy, minimaliści, streetartowcy (grafficiarze?), konceptualiści – współcześni twórcy sztuki wciąż sięgają po dzieło Leonarda.
Dzieci bardzo chcą kontaktu z innymi dziećmi, ale też wiele z nich przyzwyczaiło się do wylegiwania się w łóżkach i zbawczej funkcji wyłączania kamery czy mikrofonu nie mówiąc o ratunkowym zawieszeniu sieci w szczególnie krytycznych momentach. Część uczniów nie skorzystała ze zdalnego nauczania ani razu. Część korzysta tylko pozornie. Pytanie na ile to się różni od sytuacji, kiedy ci sami uczniowie standardowo uczęszczali na lekcje. Albo i nie uczęszczali – bo przecież brak zaangażowania w życie szkoły czy brak aktywności na lekcji to nie jest wynalazek zdalnej edukacji.
Podstawowym błędem administracji rządowej odpowiedzialnej z edukację było wymaganie w okresie pandemii, by uczniowie uczyli się tego, co każą im nauczyciele, a co wynikało z zapisów podstaw, programu czy podręcznika. Tymczasem to, czym się należało zająć w pierwszej kolejności to były emocje, zadziwienia, trudność w odnalezieniu się w nowej sytuacji.
Dopóki istnieć będą państwa jako niezależne byty polityczne, patriotyzm pozostanie ideą naturalną i potrzebną. Długo nie doczekamy się czasów nazywanych niekiedy okresem post-tożsamościowym czy post-patriotycznym. Państwo niejako z definicji potrzebuje pewnego poziomu wspólnoty wartości swych obywateli, a tym spoiwem jest przede wszystkim afirmacja znacznej części dziedzictwa narodowego.
Kiedy na satyrycznym rysunku ktoś zestawi znak Polski Walczącej z pałką i powiąże jedno z drugim z obowiązującą edukacją narodową, warto się na chwilę zastanowić – skąd takie paralele się biorą – pisze Jarosław KORDZIŃSKI Żyjemy w miejscu oraz w czasach, w których każdy dzień zadziwia rozwiązaniami, które wydają się być ostatnimi do zastosowania. Ponieważ dla wielu takim wyzwaniem jest zrozumienie decyzji dotyczącej obsady personalnej jednego z kluczowych resortów państwa warto zacząć od myśli Italo Calvino, który w jednym z…
Edukacja to nasza jedyna szansa. Jej brak to nie tylko zatrzymanie rozwoju, ale także wywołanie kolejnych problemów, które zagrażają perspektywom całego pokolenia – pisze z ugandyjskiego obozu dla uchodźców Dieudonné Kikalage JOËL
Właściwy poziom dumy narodowej zbudujemy jedynie wtedy, gdy zamiast licytować sukcesy i porażki, zastanowimy się naprawdę, kim jesteśmy jako wspólnota: czy kieruje nami dążenie do wolności, czy do świętego spokoju, czy szczytne ideały, czy materialny dostatek, a wreszcie, co być może najważniejsze w historii Polski – co mogliśmy osiągnąć sami, a co stało się rezultatem działań obcych, a więc co nam pomogło, a co przeszkodziło i kto był winien – „my” czy „oni”.
