Liczące 5000 lat najstarsze miecze dotąd odkryte, zostały znalezione podczas wykopalisk w starożytnej strukturze pałacowej z cegły błotnej w Arslantepe, stanowisku archeologicznym w Turcji.
Najstarsze miecze na świecie
.Wielu archeologów uważało, że najwcześniejsze miecze pochodzą z około 1600 lub 1500 roku p.n.e. Jednak dziewięć z nich zostało odnalezionych na stanowisku archeologicznym Arslantepe (Melid). Świadczy to o użyciu tej broni po raz pierwszy na świecie co najmniej tysiąclecie przed znanymi pierwotnie odkryciami. Pochodzą one z wczesnej epoki brązu.
Zespół Marcelli Frangipane z Uniwersytetu Rzymskiego odkrył skrytkę z dziewięcioma mieczami i sztyletami datowanymi na 3300 rok p.n.e. Badaczka już wtedy uznała miecze z Arslantepe za pierwsze i najstarsze tego typu odkrycie na świecie.
Bronie zostały wykonane ze stopu arsenu i miedzi. Trzy z nich zostały ozdobione srebrem. Miecze mają całkowitą długość od 45 do 60 cm, co klasyfikuje je jako krótkie miecze lub długie sztylety.
Miejsce narodzin mieczy
.Arslantepe uważane jest za miejsce narodzin mieczy, ponieważ ostrza posiadają elementy i zostały wykonane jak każda broń tego rodzaju w kolejnych stuleciach. Składają się z ostrzy, osłony, rękojeści i posiadają specyficzny kształt. Miecze powinny być dłuższe by lepiej służyły w walce, ale znajomość obróbki metali pozwoliła wówczas na stworzenie mieczy, które odkryto. Był to znaczący postęp w metalurgii.
Naukowcy nie są pewni funkcji jaką pełniły ostrza. Mogły być one jedynie symbolami statusu lub też służyć celom praktycznym. Miecze były używane do obu celów na przestrzeni dziejów i nawet jeśli dziś wydają się nieporęczne, to w przeszłości mogły ostać użyte do walki.
Stanowisko archeologiczne Aslantepe
.Kopiec Aslantepe znajduje się nieopodal miasta Malatya, w południowo-wschodniej Turcji. Odkryto na nim pozostałości po świątyni liczącej sobie ponad 5 tysięcy lat, wraz z wieloma artefaktami takimi jak miecze i włócznie. Kompleks znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
To stanowisko archeologiczne zostało uszkodzone w czasie trzęsień ziemi w Turcji. Dach muzeum uległ częściowemu zawaleniu, ale nie spowodowało to szkód w archeologicznej strukturze.
Archeologia nierówności
.Dyrektor laboratorium paleogenomiki w Instytucie Biologii Ewolucyjnej (CSIC – Universitat Pompeu Fabra) w Barcelonie, prof. Carles LALUEZA FOX, na łamach „Wszystko co Najważniejsze” uważa, że: „Kluczem do zrozumienia panoramy społecznej przeszłości jest fakt, że starożytne cmentarze mogą dostarczyć nie tylko wskaźników nierówności w postaci przedmiotów nagrobnych, a nawet zróżnicowanego stanu zdrowia, ale także materiału genetycznego zachowanego w szczątkach ludzkich. Informacje uzyskane z ich DNA mogą po raz pierwszy być wykorzystane do powiązania rodowodu z pozycją społeczną w każdym okresie. Co więcej, istotnym aspektem akumulacji władzy jest możliwość przekazywania bogactwa krewnym – co również można zbadać na styku genetyki i archeologii, co z kolei pozwala ujawnić powiązania rodzinne”.
„Podobnie jak przedmioty pogrzebowe, uprzywilejowane miejsce spoczynku mogło służyć jako wyznacznik statusu. Około 6500 lat temu pojawiło się zjawisko budowania wielkich kamiennych konstrukcji grobowych – zwanych grobowcami megalitycznymi – głównie na europejskim wybrzeżu Atlantyku, a jego kulminacją były wielkie kompleksy grobowców pasażowych, takie jak Newgrange w Boyne Valley (Irlandia), gdzie kopiec ma prawie 90 metrów średnicy i 15 metrów wysokości. Pochodzenie i znaczenie tych zabytków, które wymagały dużych nakładów pracy, były przedmiotem dyskusji przez ponad sto lat, podobnie jak organizacja społeczna społeczności rolniczych, które je wznosiły. Analiza genetyczna dwudziestu kilku osób znalezionych w różnych grobowcach megalitycznych od Skandynawii po Orkady i Irlandię przyniosła kilka interesujących wskazówek” – pisze prof. Carles LALUEZA FOX w tekście „Archeologia nierówności”.
WszystkocoNajważniejsze/arkeonews.net/eg
